“လူတစ္ေယာက္က အလကားေနရင္ အလကားလူျဖစ္မွာဘဲ။” ဆိုတဲ႔ စာေၾကာင္းကို
ဘယ္တက္က်မ္းထဲမွာ ဖတ္ဘူးလဲ မသိဘူး။ က်ေနာ္ ဖတ္ဘူးတယ္။ သိတဲ႔အတိုင္း။
တက္က်မ္းေတြဆိုတာလဲ ဖတ္တုန္းသာ ေကာင္းတာ။ ၿပီးေတာ႔လဲ ေခါက္ရိုးက်ိဳးေနတဲ႔
စိတ္ကို ဘယ္လိုျပင္ပါ႔မလဲ။ ဒံုရင္းက ဒံုရင္း ျပန္ေရာက္တာပါဘဲ။
က်ေနာ္ အလကားေန ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္မ်ားသြားခဲ႔တယ္ထင္ပါရဲ႕။ ဘာစာမွ
မဖတ္၊ ဘာမွ မေလ႔လာ။ ဘာကို မွ မသိခ်င္။ ဘယ္သူေျပာတာမွ စိတ္မ၀င္စား။ အဲဒီေတာ႔
အလကားလူၾကီး ျဖစ္ေနခဲ႔တယ္။ သို႔ေသာ္ အင္တာနက္က သတင္းေတြကေတာ႔
ျပတ္သြားတယ္မရိွ လွပါဘူး။ သတင္းေတြ၊ သတင္းေတြ။ က်ေနာ္လိုေကာင္ ဘယ္လိုမွ
လိုက္လို႔မမွီတဲ႔ သတင္းေတြ။ မ်ားမွ မ်ား။ စံုမွ စံု။ေကာင္းတဲ႔ သတင္းေတြ။ အတုယူဖြယ္ သတင္းေတြလဲ ေတြ႔ရပါရဲ႕။ အေမရိကန္က ဘဲၾကီး ဟိုး အျမင္႔ၾကီးကေန ေလထီးနဲ႔ ခုန္ခ်တာၾကည္႔ၿပီး လူဆိုတဲ႔ သတၱ၀ါဟာ ဒါေၾကာင္႔ ေလာကၾကီးအေပၚ စိုးမိုးထားႏိုင္တာလုိ႔ ေတြးမိခဲ႔ပါရဲ႕။ သူ႔လို လူစြန္႔စားေတြ က်ေနာ္တို႔ သမိုင္းမွာ ရိွတယ္ ထင္ပါတယ္။ မီးပံုးပ်ံဦးေက်ာ္ရင္ ဆိုတဲ႔ လူၾကီး မီးပံုးပ်ံၾကီး စီးလိုက္သြားၿပီး ေလထီးမပါ၊ ဘာမပါဘဲ အလြတ္ခုန္ခ်တဲ႔ လူစြမ္းေကာင္းေတြ ရိွခဲ႔တာဘဲေလ။ ထိခိုက္ဒဏ္ရာရတာေတာင္ မစြန္႔လႊတ္ဘဲ ဆက္ၿပီး စတန္႔ေတြ ျပခဲ႔ေသးတယ္ဆိုေတာ႔ ဒီ ယန္းကီးၾကီးကို သိပ္ေတာ႔လဲ အထင္မၾကီးမိပါဘူး။
သူကမွ ေခတ္မွီ စက္ကရိယာေတြ၊ အေထာက္အကူျပဳ ပစၥည္းေတြ၊ လူေတြ အမ်ားၾကီး သိုင္းဟဲ႔၊ ၀ိုင္းဟဲ႔ ဆိုၿပီးမွ ခုန္ခ်ရဲတာပါ။ ဦးေက်ာ္ရင္သာ ရိွလို႔ကေတာ႔ ပုဆိုးခါးေတာင္းေလး က်ိဳက္ၿပီး ခုန္ခ်ျပလိုက္ခ်င္ရဲ႕လို႔ေတာင္ ေျပာမလား မသိပါဘူး။ ခက္ပါတယ္ေလ။ က်ေနာ္႔မွာလဲ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြ တိုးတက္၊ စည္ပင္တာေတြ႔ရင္ အတိတ္က ေရႊထီးၾကီးေတြကို ေမးေငါ႔ေငါ႔ထုိးၿပၿပီး ပ်င္းေတာင္ ပ်င္းေသးတယ္ လုပ္ခ်င္ လုပ္ေနတတ္သာရယ္။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံတစ္ကာသတင္းေတြေကာ၊ သာကီမ်ိဳးဆိုတဲ႔ လူေတြ သတင္းေတြေကာ သတင္းစံုဖတ္။ ၿပီးရင္ ဘာကိုမွ အဆံုးထိေရာက္ေအာင္ မစဥ္းစားဘဲ အလကားလူ ျဖစ္ေနခဲ႔တာ ထင္ပါရဲ႕။ သတင္းေတြ ဖတ္ရင္း ဖတ္ရင္း မႏိွဳင္းေကာင္း၊ ႏိွဳင္းေကာင္း ဗုဒၶဘုရားရွင္ကို သတိရလာတယ္။ ဘုရားရွင္က ဘုရားျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း သတၱေလာကၾကီးကို ျခံဳငံုၿပီး ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ သတၱ၀ါေတြ၊ သတၱ၀ါေတြ ဆိုးရြားလုိက္ၾကတာဆိုၿပီး တရားေတာင္ မေဟာခ်င္ေလာက္ေအာင္ စိတ္ပ်က္သြားဘူးတယ္တဲ႔။ ၿပီးေတာ႔မွ ျဗမၼာၾကီး တစ္ပါးက လာၿပီး ေတာင္းပန္မွ လက္ခံေတာ္မူတယ္တဲ႔ မွတ္သားထားဘူးတယ္။ သဗၺဳညဳတဥာဏ္ေတာ္နဲ႔ လူေတြရဲ႕ စိတ္ႏွလံုး ကအစ သိေနတဲ႔ ဘုရားရွင္ေတာင္ စိတ္ပ်က္သလို ျဖစ္သြားဘူးရင္ ဘာမွ မသိတဲ႔ က်ေနာ္ စိတ္ပ်က္ လက္ပ်က္ေတြ ျဖစ္ေနတာ မလြန္ဘူးဟဲ႔လို႔ ကိုယ္႔ ကို ကိုယ္ အားေပးမိေသးတယ္။
သတင္းတစ္ပုဒ္ဆိုပါစို႔။ ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ ဆရာၾကီးလို႔ ေျပာလို႔ရတဲ႔ ဆိုင္ႀကီးက ျမန္မာေငြ ငါးေထာင္နဲ႔ Hand set ေတြ ေရာင္းေပးမယ္လို႔ ဆိုၿပီး ျဖစ္ၾကတဲ႔ ျပႆနာ သတင္းပါ။ က်ေနာ္႔အတြက္ေတာ႔ သိပ္ေတာ႔ မထူးဆန္းပါဘူး။ ကိုယ္႔ႏိုင္ငံမွ မဟုတ္ပါဘူး။ သူမ်ားႏိုင္ငံေတြလဲ အဲဒီလို ေရာင္းသူဘက္က ေသေသခ်ာခ်ာ မျပင္ဆင္ဘဲနဲ႔ လူအုပ္ၾကီးကို စိတ္ဆြေအာင္သြားလုပ္သလိုျဖစ္ရင္ ျဖစ္ၾကမွာဘဲ။ ဘာမွ မထူးဆန္းဘူးလို႔ဘဲ ခံယူမိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ အဲဒီသတင္းအေၾကာင္းကို သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္နဲ႔ စကားစပ္မိလို႔ ေျပာၾကရင္း ဒင္းက ထတဲ႔ၿပီး “ျမန္မာလူမ်ိဳးဆိုတာ အေခ်ာင္ရရင္ အဲဒီလိုဘဲဟဲ႔။” ဆိုတဲ႔ မွတ္ခ်က္ၾကီးေၾကာင္႔ စကားကို အျမန္ျဖတ္ၿပီး ထြက္လာခဲ႔ရတယ္။
ျမန္မာလူမ်ိဳးမွလားဗ်ာ။ ဒီ ဒြန္ျဒၵန္ရာၾကီးမွာ လူဆိုတဲ႔ အမ်ိဳးက ေမြးရာပါ သက္သက္သာသာ၊ အေခ်ာင္လိုခ်င္တဲ႔ စိတ္ပါၿပီးသား။ သက္သက္သာသာေနခ်င္ၾကလို႔ ေမာ္ေတာ္ကားေတြတီထြင္ၾကတာေပါ႔။ ေလယာဥ္ေတြ တီထြင္ၾကတာေပါ႔။ အလုပ္ နည္းနည္းလုပ္ၿပီး ပိုက္ဆံမ်ားမ်ားရတဲ႔ အလုပ္ေတြ ရွာေနၾကတာေပါ႔။ သူေျပာပံုက ျမန္မာလူမ်ိဳးကို ႏိွမ္တယ္လို႔ဘဲ ခံပ်င္းမိတယ္။ ဒီကိစၥမွာ ဘယ္သူမွားတယ္၊ ဘယ္သူမွန္တယ္ဆိုတာ ေဘးခ်ိတ္။ ဒီတယ္လီဖုန္း ေမာ္ဒယ္လ္ခပ္ေအာက္ေအာက္ရဖို႔ လူေတြ အမ်ားၾကီး တိုးရ၊ ေ၀ွ႕ရတာ ႏိုင္ငံဆင္းရဲလို႔ဘဲ လို႔ ျမင္မိတယ္။ ႏိုင္ငံဆင္းရဲတာ ဘယ္သူ႔အျပစ္လဲ။ က်ေနာ္တို႔ ျပည္သူေတြ အျပစ္လားဗ်ာ။ က်ေနာ္တုိ႔ ျပည္သူေတြ တယ္လီဖုန္း Hand set ေမာ္လ္ဒယ္ခပ္ေအာက္ေအာက္ကို လိုခ်င္တာ အျပစ္လားဗ်ာ။ ျမန္မာလူမ်ိဳး အခ်င္းခ်င္း တစ္ဆင္႔ႏိွမ္႔ၾကည္႔ခ်င္တဲ႔ အဲဒီမ်က္စိ၊ အေတြးေတြ ဒင္း ဘယ္က ရေနမွန္း မသိဘူးလုိ႔ ေတြးေနမိခဲ႔တယ္။
ေနာက္ထပ္သတင္းတစ္ပုဒ္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး က်ေနာ္႔မွာ ငယ္ေပါင္းၾကီးေပၚေဘာ္ဒါနဲ႔ စကားအေျခအတင္ ကိုျဖစ္လုိုက္ရေသးတာ။ ဒီေကာင္နဲ႔ က်ေနာ္က ေျပာမနာဆိုမနာဆိုေတာ႔ က်ေနာ္ေျပာတာလဲ ဒင္းက နာမွာလဲ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေပမယ္႔ သူေျပာတဲ႔ စကားေၾကာင္႔ ငါ႔သူငယ္ခ်င္း အရင္းၾကီး၊ ငါခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းၾကီးက စိတ္ပ်က္စရာေကာင္းလိုက္တာလု႔ိ ေျပာျပစ္ခဲ႔တာ။ ဒင္းက ဘုရားျဖစ္မယ္႔ အုတ္နီခဲ႔ၾကီးရဲ႕။ လုပ္စမ္းပါအံုးဆိုၿပီး ခနဲ႔ တဲ႔တဲ႔နဲ႔ လိုက္ေခ်ာ႔လို႔ က်ေနာ္ ဘာမွ ဆက္မေျပာေတာ႔ဘဲ ေနခဲ႔တယ္။
သတင္းက ဒီလိုဗ်။ ျမန္ၾကီးနားရထားက ဆီတင္တြဲ လမ္းေခ်ာ္ၿပီး ေမွာက္တဲ႔ သတင္း။ ရထားလမ္းေဘးက ရြာေတြကေန ထြက္လာၾကၿပီး ဆီေတြ အလုအယက္ခပ္ေနၾကတံုးမွာ မီးေလာင္ ေသၾက၊ ေၾကၾကရတဲ႔ သတင္း။ အဲဒီသတင္းအတြက္ ဒီေကာင္မွတ္ခ်က္ေပးတာ ၾကည္႔အံုး။ ေသတာေတာင္ နည္းေသးတဲ႔။ ဒီေလာက္ ငတ္ၾကီး က်ေနတာကိုးတဲ႔ေလ။ က်ဳပ္မွာ ေဒါသထြက္လြန္းလို႔ ဘယ္အေပါက္ ကထြက္ရမွန္းေတာင္ မသိ ခဲ႔ဘူး။
“မင္း ဒီလိုေတာ႔ မေျပာနဲ႔။ မင္းက ေခတ္ပညာတတ္လို႔ သတ္မွတ္တဲ႔လူ။ အႏၱရယ္ရိွတယ္လို႔ သိတဲ႔သူ။ ဒီေသသြားတဲ႔ လူေတြ၊ ဒဏ္ရာရတဲ႔ လူေတြက မင္းေလာက္ ပညာတတ္ခ်င္မွ တတ္မယ္။ မင္းေလာက္အသိရိွခ်င္မွ ရိွမယ္။ ဒါေပမယ္႔ ေမွာက္တဲ႔ ေနရာကိုလာၿပီး ဆီခပ္ၾကတာ သူေဌးျဖစ္ခ်င္ၾကတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ခိုးၾက၊ ၀ွက္ၾကတာ မဟုတ္ဘူးကြ။ ခိုးတယ္ ၀ွက္တယ္ဘဲထားအံုး သူတို႔ အႏၱရယ္ သူတို႔ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ ေလာဘေဇာတိုက္ေနတယ္လို႔ ငါမထင္ဘူး။ မင္း အဲဒီနယ္ဘက္ေတြ ေရာက္ဘူးရင္သိမယ္။ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ခက္ ခဲတယ္ဆိုတာ မင္းမသိဘူး” ဆိုၿပီး ႏွဳတ္သီးေကာင္း လွ်ာပါး က်ေနာ္ ရန္ေတြ႔ျပစ္မိတယ္။
တယ္လီဖုန္းခပ္စုတ္စုတ္အတြက္၊ ဆီေလး နည္းနည္းပါးပါးရဖို႔အတြက္ တိုက္ ခိုက္ေနရတဲ႔ လူေတြကို အျပစ္ေျပာခ်င္တဲ႔ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္းလို အေကာင္ေတြ ဘယ္ေလာက္မ်ား ရိွေနမွာလဲ။ ေလးလ တစ္ခါေလာက္ ေမာ္လ္ဒယ္ တစ္မ်ိဳးၿပီး တစ္မ်ိဳးထြက္ေနတဲ႔ Hand set ေတြေနာက္ကို ပိုက္ဆံတတ္ႏိုင္တဲ႔ ႏိုင္ငံသားေတြ လိုက္ေနၾကတာဘဲ။ ကိုယ္႔၀င္ေငြနဲ႔ကိုယ္ မိသားစုကို ေထာက္ပံ႔ႏိုင္၊ သံုးႏိုင္ ရင္ ဘယ္သူက လူအုပ္ၾကားထဲ သြားၿပီး ေအာ္ဟစ္ တန္းစီမွာတံုး။ ဘယ္သူက အႏၱရယ္ရိွတဲ႔ ေနရာကိုသြားၿပီး ဆီခပ္ဖို႔ ၾကိဳးစားၾကမွာတံုး။ အခုေတာ႔ ဆင္းရဲေနတဲ႔ ျပည္သူ ျပည္သားေတြကို ဆန္မရိွရင္ ေပါင္မုန္႔စားဆိုတဲ႔ မိန္းမၾကီး ေလသံနဲ႔ အထက္စီးက ေျပာတဲ႔ ေလသံကို က်ေနာ္႔မွာ အမုန္းၾကီးမုန္းလြန္းလို႔။ စိတ္ဒုကၡေတြေရာက္လို႔ ေပါ႔ဗ်ာ။
ဘယ္သူေတြက တိုင္းျပည္ကို နစ္မြန္းေအာင္ လုပ္ထားခဲ႔ၾကတာတံုး။ လူတိုင္းသိ၊ တစ္ကမာၻလံုး အသိ။ လုပ္ခဲ႔ၾကတဲ႔ လူေတြကို အျပစ္ေျပာေနဖို႔ က်ေနာ္က ဆိုလိုတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာအက်ိဳးမွလဲ မရိွပါဘူး။ ဒီလို ဒီလုိေတြ လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္၊ ခိုးခဲ႔ၾကတယ္။ ၀ွက္ခဲ႔ၾကတယ္။ ဒါကို ေနာင္လာေနာက္သားေတြ သိရင္၊ သင္ခန္းစာယူႏိုင္ၾကရင္ က်ေနာ္တို႔ တာ၀န္ေက်ၿပီလို႔ဘဲ မွတ္တယ္။
သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္နဲ႔ သတင္းႏွစ္ပုဒ္နဲ႔ စကားမ်ားရတာ အားမရေသးခင္ ေဒၚစုတင္တဲ႔ ပညာေရး အဆိုကို ၆၄ ေယာက္ေသာ လႊတ္ေတာ္ အမတ္ေတြ ကန္႔ကြက္တယ္ဆိုတဲ႔ သတင္းဖတ္ရေတာ႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ကို ဆက္စပ္ၿပီး သတိရမိတယ္။ အေမရိကန္မွာ ကေလးေတြ ေက်ာင္းကားရပ္ထားတဲ႔ အခ်ိန္ ေက်ာ္မတက္ရဘူးလို႔ သတ္မွတ္ထားပါရဲ႕နဲ႔ ပလက္ေဖာင္းေပၚကေန ဇြတ္ေက်ာ္တက္ေမာင္းသြားတယ္ ဆိုတဲ႔ သတင္း။ အဲဒီအမ်ိဳးသမီးကို တရားရံုးက “က်မ ငတံုးၾကီးပါ” ဆိုတဲ႔ စာတမ္းကို ရင္ဘတ္မွာစြဲၿပီး အခင္းျဖစ္တဲ႔ ေနရာမွာ သြားရပ္ေနခိုင္းတဲ႔ စီရင္ခ်က္ကို ၾကားရေတာ႔ က်ေနာ္က အားရတယ္။ မေတာ္တဆ ကေလး ေလးေတြ တိုက္မိ ခိုက္မိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မွာတံုး။ ေကာင္းတယ္။ မွတ္ကေရာလို႔ ငယ္ငယ္က က်ေနာ္ခၽြန္တြန္းလုပ္ လို႔ အမေတြ အရိုက္ခံရတဲ႔ ခံစားမွဳမ်ိဳး ျပန္ရတယ္။
အခုဘဲ ႏိုင္ငံပညာေရးအတြက္ အဆုိေတာင္မွဘဲ ၆၄ ေယာက္ေသာ ျမန္မာႏိုင္ငံသား လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ၾကီးက ကန္႔ကြက္တယ္ ဆိုေတာ႔ အေမရိကားကလို “က်ေနာ္တို႔ ငတံုးၾကီးေတြပါ” လို႔ စာတမ္းစြဲၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ အေပါက္၀မွာ သြားထားခ်င္စိတ္ ေပါက္လာ တယ္။ ၿပီးေတာ႔ ဆင္းရဲတဲ႔ ျပည္သူလူထုကို ကိုယ္ခ်င္းမစာဘဲ ပညာတတ္ေလသံေတြနဲ႔ ႏိွမ္ေျပာခ်င္တဲ႔ က်ေနာ္႔ သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေကာင္ကိုလဲ “က်ေနာ္တုိ႔ ငတံုးၾကီးေတြပါ” လို႔ လည္ပင္းမွာ စာဆြဲၿပီး လၻက္ရည္ လိုက္တိုက္ခ်င္ေသးတာရယ္။ ေအး ငါတို႔တံုးရင္ နင္လဲ ငတံုးဘဲလို႔ ေစာဒက တက္ၾကလို႔ က်ေနာ္ပါ ဆြဲရမယ္ဆိုရင္ျဖင္႔ စာသားနည္းနည္းျပင္ရမယ္။
“က်ေနာ္ ငတံုးၾကီးပါ။ သို႔ေသာ္ မည္သူ႔ကိုမွ ထိခိုက္ေအာင္ မတံုးပါ” ဆိုတဲ႔ စာသားဆြဲၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ျပလိုက္ခ်င္ပါရဲ႕။
ဖုိးထက္
ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၂
မိုးမခမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ႏုိ၀င္ဘာ ၁၉၊ ၂၀၁၂
မိုးမခမွ ကူးယူေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။
Leave a comment