ဒီေန႔မနက္ နာမည္ႀကီး Teen Magazine ရဲ႕ လူငယ္ေတြအတြက္ ၀တၳဳတိုက႑ေလးက စာေလးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ပါတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳေလးက မျပည့္မစံုနဲ႔ ပညာသင္ၾကားေနရတဲ့ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူေလး အေၾကာင္းေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီ၀တၳဳေလးက မျပည့္မစံုနဲ႔ ပညာသင္ၾကားေနရတဲ့ ကိုးတန္းေက်ာင္းသူေလး အေၾကာင္းေရးထားတာ ျဖစ္ပါတယ္။
စာေရးသူဟာ အဲဒီေက်ာင္းသူေလးကို စာေတာ္သူ၊ လိမၼာယဥ္ေက်းသူ၊ ဆင္းရဲတဲ့ သနားစရာ ေက်ာင္းသူေလးအျဖစ္ပံုေဖာ္ထားပါ
ဒါက ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို ပရိသတ္ခ်စ္ေအာင္၊ သနားေအာင္၊ ဇာတ္နာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီလို ေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ကို ပံ့ပိုးေပးမယ့္ ဇာတ္ပို႔ေတြကိုလည္း ဖန္တီးခ်င္သလို ဖန္တီးလို႔ရပါတယ္။
အဲဒီ ဇာတ္ပို႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ လူၾကမ္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဗီလိန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုပ္ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ...
ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ပိုၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ဖို႔ ဇာတ္ပို႔ဖန္တီးတဲ့အခါ တဲ့အခါ အနေႏၱာ၊ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ဆရာကို လူၾကမ္းႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး ေရးဖြဲ႕တာမ်ဳိးကေတာ့ အင္မတန္ဆိုး၀ါးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
ၾကည့္ပါဦး...။
------------------------------
“ထို႔ေန႔က ဆရာမ၏ အသြင္အျပင္သည္ ေဒါသေၾကာင့္ ပိုခက္ထန္ေနခဲ့၏။ ဆရာမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ တင္းတိပ္၊ မွဲ႕ေျခာက္တို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထိုအရာကို မေပၚလြင္ေစရန္ မိတ္ကပ္ထူထူ လိမ္းေသာအခါ ၾကည့္ရ အလြန္ဆိုးလွ၏။ ရဲရဲနီေအာင္ ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကလည္း ေသြးဆာ ေနသလို စားမည့္ ၀ါးေတာ့မည့္ဟန္။ ဆရာမက ေဒါသ အလြန္ႀကီးသလို အ႐ိုက္ၾကမ္း ပံုကလည္း စံတင္ေလာက္၏။ အျပင္ကျပႆနာမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ား အေပၚ မွ်ေ၀ခံစားေစသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ႐ႈမလွခံၾကရေလသည္။”
------------------------------
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလို ရုပ္ရွင္ထဲက ဗီလိန္စရိုက္နဲ႔ ဆရာမက သီတင္းကၽြတ္မွာ သူ႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းသူေလးကို ေျပာပါတယ္။ ဆရာမကို ေၾကာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးမွာ (သူတို႔ေတာင္ ဆင္းရဲလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရတဲ့ ၾကားထဲက) ဆရာမကို မကန္ေတာ့ႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲရရွာပါတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းသိသြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မိခင္က သမီးစိတ္ဆင္းရဲတာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေတာ့ ၁၅၀၀ တန္ ထမီေလးကန္ေတာ့ဖို႔ စီစဥ္ေပးပါတယ္။
အဲဒီထမီေလး ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့တဲ့အခါ.. ဆရာမက ..
------------------------------
“ၾကယ္ကေလး၊ နင္ငါ့ကို သက္သက္ေစာ္ ကားေနတာလား။ နင္င့ါကို တစ္ေထာင့္ငါးရာ ေလာက္ပဲ တန္ဖိုး ထားတာလား ေျပာစမ္း”
“မ...မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ။ သမီးတို႔က ပိုက္ဆံ မရိွလို႔”
“ေတာ္စမ္းပါ ၾကယ္ကေလး။ နင္တို႔ အဲေလာက္လည္း အေျခအေန မဆိုးေသးေလာက္ပါဘူး”
သမီးတို႔ ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ဆရာမ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ၾကယ္ကေလး၏ အသံတို႔က ခိုကိုးရာ မဲ့ေနသျဖင့္ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာျခင္းငွာ မစြမ္းသာဘဲ ရင္ထဲတြင္သာ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ဳိသိပ္လိုက္၏။
“တစ္ဆိုတဲ့ နင့္ေနရာကို တျခားသူ အစားထုိး လိုက္ရမလား”
“ရွင္...”
ၾကားဖူးခဲ့သမွ် စကားလံုးတို႔တြင္ အခု ဆရာမ ေျပာေသာ စကားလံုးသည္ အရက္စက္ဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ၀ဲတက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ၿပီးတစ္စက္။
------------------------------
အဲဒီေနာက္မွာ ေက်ာင္းသူေလးက သူစက္ဘီး၀ယ္ဖို႔ စုထားတဲ့ စုဗူးေလးကို ေဖာက္ၿပီး ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဆရာမက ......
------------------------------
“မိုးျမင့္ျမတ္က ငါ့ကို နာရီတစ္လံုးရယ္၊ ပါတိတ္တစ္ထည္ရယ္ မုန္႔ပံုးေတြ ကန္ ေတာ့တာေလ။ သူ႕လို ကန္ေတာ့ဖို႔ ငါ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေထာင့္ ငါးရာတည္းနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးေအ”
------------------------------
:D
အဲဒီ ၀တၳဳထဲက ဆရာမဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးပါတယ္။
အထက္ပါ ေျပာစကားေတြအရ ဆရာမရဲ႕ စရိုက္ကို သိႏိုင္ပါတယ္။
တကယ့္ကို ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဗီလိန္ေတြလို လူတိုင္း ေအာ့ႏွလံုးနာရေအာင္ ေရးထားတာပါ။
ဟုတ္ကဲ့။
အျပင္မွာ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။
(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ ရွိမယ္လို႔ မယံုပါ)
ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေရးေကာင္းပါသလား။
ဒီလို စာေပမ်ဳိးက တကယ္ကို အဆိတ္အေတာက္ စာေပျဖစ္ပါတယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ၊ စိတ္အနာအဆာေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ .. ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ကို ဇာတ္နာေစဖို႔ အာစရိရဂုေဏာေတြကို ခ်နင္းၿပီး
ဆရာဆိုတဲ့ အနေႏၱာအနႏၱဂိုဏ္း၀င္ေတြကို ေစာ္ကားလိုက္တာပါ့လားလို႔ပါ။
ေနာက္ဆံုး စာေရးသူကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စာေရးဆရာဟာ ေဆးတကၠသိုလ္က
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ
ဒီ၀တၳဳက႑ဟာ စာေရး၀ါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေတြကို ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့ က႑ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးခ်ိန္ပါလို႔နားလည္
ပိုၿပီး နားလည္ေပးရခက္တာက ဒီလို မဂဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္က အယ္ဒီတာေတြဟာ ဒီလို ၀တၳဳမ်ဳိးကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ေပးရဲတဲ့ သတၱိကိုပါပဲ။ မီဒီယာဆိုတာ ၾကားခံနယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။
ေကာင္းေသာ ၾကားခံနယ္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။
ေၾကာ္ျငာစာမ်က္ႏွာရဖို႔ သက္သက္ပဲ အားစိုက္ၿပီး ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳတာနည္းနည္း အဆိပ္တိုက္တာ မ်ားမ်ားေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔လားလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(လင္းေရာင္)
လူဗို႔ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားသည္။
ဒါက ေျပာစရာမရွိပါဘူး။ ကိုယ္ဖန္တီးတဲ့ ဇာတ္ေကာင္ကို ပရိသတ္ခ်စ္ေအာင္၊ သနားေအာင္၊ ဇာတ္နာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ေကာင္းပါတယ္။
အဲဒီလို ေရးဖြဲ႕တဲ့အခါ ကိုယ့္ရဲ႕ အဓိကဇာတ္ေဆာင္ကို ပံ့ပိုးေပးမယ့္ ဇာတ္ပို႔ေတြကိုလည္း ဖန္တီးခ်င္သလို ဖန္တီးလို႔ရပါတယ္။
အဲဒီ ဇာတ္ပို႔ဟာ သူငယ္ခ်င္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ လူၾကမ္းျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဗီလိန္ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္ေပါ့။ ဒါကလည္း လုပ္ေကာင္းပါတယ္။
ဒါေပမယ့္ေပါ့ေလ...
ကိုယ့္ဇာတ္ေကာင္ကို ပိုၿပီး ဇာတ္နာေအာင္ ေရးဖြဲ႕ဖို႔ ဇာတ္ပို႔ဖန္တီးတဲ့အခါ တဲ့အခါ အနေႏၱာ၊ အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ဆရာကို လူၾကမ္းႀကီးတစ္ေယာက္အျဖစ္ ဖန္တီးၿပီး ေရးဖြဲ႕တာမ်ဳိးကေတာ့ အင္မတန္ဆိုး၀ါးတယ္လို႔ ျမင္ပါတယ္။
ၾကည့္ပါဦး...။
------------------------------
“ထို႔ေန႔က ဆရာမ၏ အသြင္အျပင္သည္ ေဒါသေၾကာင့္ ပိုခက္ထန္ေနခဲ့၏။ ဆရာမ၏ မ်က္ႏွာတြင္ တင္းတိပ္၊ မွဲ႕ေျခာက္တို႔ႏွင့္ ျပည့္ႏွက္ေနသည္။ ထိုအရာကို မေပၚလြင္ေစရန္ မိတ္ကပ္ထူထူ လိမ္းေသာအခါ ၾကည့္ရ အလြန္ဆိုးလွ၏။ ရဲရဲနီေအာင္ ဆိုးထားေသာ ႏႈတ္ခမ္းတို႔ကလည္း ေသြးဆာ ေနသလို စားမည့္ ၀ါးေတာ့မည့္ဟန္။ ဆရာမက ေဒါသ အလြန္ႀကီးသလို အ႐ိုက္ၾကမ္း ပံုကလည္း စံတင္ေလာက္၏။ အျပင္ကျပႆနာမ်ားကို ေက်ာင္းသားမ်ား အေပၚ မွ်ေ၀ခံစားေစသျဖင့္ ေက်ာင္းသားမ်ားမွာ မ႐ႈမလွခံၾကရေလသည္။”
------------------------------
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီလို ရုပ္ရွင္ထဲက ဗီလိန္စရိုက္နဲ႔ ဆရာမက သီတင္းကၽြတ္မွာ သူ႔ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ ေက်ာင္းသူေလးကို ေျပာပါတယ္။ ဆရာမကို ေၾကာက္ရတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးမွာ (သူတို႔ေတာင္ ဆင္းရဲလို႔ တစ္ခါတစ္ေလ ဆန္ျပဳတ္ေသာက္ေနရတဲ့ ၾကားထဲက) ဆရာမကို မကန္ေတာ့ႏိုင္လို႔ စိတ္ဆင္းရဲရရွာပါတယ္။ အက်ဳိးအေၾကာင္းသိသြားတဲ့ ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ မိခင္က သမီးစိတ္ဆင္းရဲတာကို မၾကည့္ရက္ႏိုင္ေတာ့ ၁၅၀၀ တန္ ထမီေလးကန္ေတာ့ဖို႔ စီစဥ္ေပးပါတယ္။
အဲဒီထမီေလး ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့တဲ့အခါ.. ဆရာမက ..
------------------------------
“ၾကယ္ကေလး၊ နင္ငါ့ကို သက္သက္ေစာ္ ကားေနတာလား။ နင္င့ါကို တစ္ေထာင့္ငါးရာ ေလာက္ပဲ တန္ဖိုး ထားတာလား ေျပာစမ္း”
“မ...မဟုတ္ပါဘူး ဆရာမ။ သမီးတို႔က ပိုက္ဆံ မရိွလို႔”
“ေတာ္စမ္းပါ ၾကယ္ကေလး။ နင္တို႔ အဲေလာက္လည္း အေျခအေန မဆိုးေသးေလာက္ပါဘူး”
သမီးတို႔ ဆန္ျပဳတ္ ေသာက္ရတဲ့ အျဖစ္ကို ဆရာမ ဘယ္သိႏိုင္ပါ့မလဲ။ ၾကယ္ကေလး၏ အသံတို႔က ခိုကိုးရာ မဲ့ေနသျဖင့္ အျပင္ဘက္သို႔ ထြက္လာျခင္းငွာ မစြမ္းသာဘဲ ရင္ထဲတြင္သာ ႀကိတ္မွိတ္ မ်ဳိသိပ္လိုက္၏။
“တစ္ဆိုတဲ့ နင့္ေနရာကို တျခားသူ အစားထုိး လိုက္ရမလား”
“ရွင္...”
ၾကားဖူးခဲ့သမွ် စကားလံုးတို႔တြင္ အခု ဆရာမ ေျပာေသာ စကားလံုးသည္ အရက္စက္ဆံုး ျဖစ္ေပလိမ့္မည္။ ၀ဲတက္လာေသာမ်က္ရည္တို႔သည္ ေျမျပင္ေပၚသို႔ တစ္စက္ၿပီးတစ္စက္။
------------------------------
အဲဒီေနာက္မွာ ေက်ာင္းသူေလးက သူစက္ဘီး၀ယ္ဖို႔ စုထားတဲ့ စုဗူးေလးကို ေဖာက္ၿပီး ဆရာမကို သြားကန္ေတာ့ပါတယ္။
အဲဒီေတာ့မွ ဆရာမက ......
------------------------------
“မိုးျမင့္ျမတ္က ငါ့ကို နာရီတစ္လံုးရယ္၊ ပါတိတ္တစ္ထည္ရယ္ မုန္႔ပံုးေတြ ကန္ ေတာ့တာေလ။ သူ႕လို ကန္ေတာ့ဖို႔ ငါ မေျပာလိုပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တစ္ေထာင့္ ငါးရာတည္းနဲ႔ တန္ဖိုးျဖတ္တာေတာ့ မေကာင္းပါဘူးေအ”
------------------------------
:D
အဲဒီ ၀တၳဳထဲက ဆရာမဟာ ေတာ္ေတာ္ေလး ဆိုးပါတယ္။
အထက္ပါ ေျပာစကားေတြအရ ဆရာမရဲ႕ စရိုက္ကို သိႏိုင္ပါတယ္။
တကယ့္ကို ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းေတြထဲက ဗီလိန္ေတြလို လူတိုင္း ေအာ့ႏွလံုးနာရေအာင္ ေရးထားတာပါ။
ဟုတ္ကဲ့။
အျပင္မွာ ရွိေကာင္းရွိပါလိမ့္မယ္။
(ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒီေလာက္ဆိုးတဲ့ ဆရာမ ရွိမယ္လို႔ မယံုပါ)
ဒါေပမယ့္ ဒီလို ေရးေကာင္းပါသလား။
ဒီလို စာေပမ်ဳိးက တကယ္ကို အဆိတ္အေတာက္ စာေပျဖစ္ပါတယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္အတြက္ ေကာင္းက်ဳိးထက္ ဆိုးက်ဳိးေတြ၊ စိတ္အနာအဆာေတြျဖစ္လာႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဒီ၀တၳဳကို ဖတ္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္သြားပါတယ္။ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ျဖစ္လာဖို႔ .. ၀တၳဳထဲက ဇာတ္ေကာင္ကို ဇာတ္နာေစဖို႔ အာစရိရဂုေဏာေတြကို ခ်နင္းၿပီး
ဆရာဆိုတဲ့ အနေႏၱာအနႏၱဂိုဏ္း၀င္ေတြကို ေစာ္ကားလိုက္တာပါ့လားလို႔ပါ။
ေနာက္ဆံုး စာေရးသူကို ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခါ ပိုၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရျပန္ပါတယ္။
ဘာလို႔လဲဆိုေတာ့ စာေရးဆရာဟာ ေဆးတကၠသိုလ္က
ေက်ာင္းသားတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနလို႔ပါ
ဒီ၀တၳဳက႑ဟာ စာေရး၀ါသနာပါတဲ့ လူငယ္ေတြကို ပ်ဳိးေထာင္ေပးတဲ့ က႑ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ လူငယ္တစ္ေယာက္အေနနဲ႔ မရင့္က်က္ေသးခ်ိန္ပါလို႔နားလည္
ပိုၿပီး နားလည္ေပးရခက္တာက ဒီလို မဂဇင္းႀကီးတစ္ေစာင္က အယ္ဒီတာေတြဟာ ဒီလို ၀တၳဳမ်ဳိးကို စာမ်က္ႏွာေပၚတင္ေပးရဲတဲ့ သတၱိကိုပါပဲ။ မီဒီယာဆိုတာ ၾကားခံနယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ။
ေကာင္းေသာ ၾကားခံနယ္ေတြ ျဖစ္ဖို႔ေတာ့ လိုပါတယ္။
ေၾကာ္ျငာစာမ်က္ႏွာရဖို႔ သက္သက္ပဲ အားစိုက္ၿပီး ျပည္သူကို အက်ဳိးျပဳတာနည္းနည္း အဆိပ္တိုက္တာ မ်ားမ်ားေတာ့ မလုပ္ၾကပါနဲ႔လားလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။
(လင္းေရာင္)
လူဗို႔ထံမွ ကူးယူေဖာ္ျပထားသည္။
Leave a comment