"လမ္းခဲြရေအာင္"လို႔
ကၽြန္မကဆိုေတာ့ ဖုန္းတစ္ဖက္က ေမာင့္ရဲ႕စကားသံက ကၽြန္မေတြးထင္ထားသေလာက္ တုန္လႈပ္ေခ်ာက္ခ်ားဟန္ မျပခဲ့ဘူး။
တေအာင့္ေလာက္ ၿငိမ္သက္သြားၿပီးမွ "ေကာင္းၿပီေလ.. ဒါေပမယ့္ ေမာင္ ေနာက္ဆံုးအေနနဲ႔
တစ္ခုေတာင္းဆုိခ်င္တယ္။ ရတီတို႔ေက်ာင္းကိုလာၿပီး ရတီ့ကိုေမာင္ေတြ႔ခ်င္တယ္။ ေမာင္တို႔ရဲ႕
ေနာက္ဆံုးခ်စ္သူေန႔အျဖစ္နဲ႔ေပါ့
ေမာင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကၽြန္မခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လမ္းခဲြေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အနည္းအမ်ားေတာ့ နာက်င္ဝမ္းနည္းရဦးမွာေပါ့။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ တစ္နယ္တစ္ေက်းျခားေနတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေန႔တိုင္း ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ခဲ့ရတယ္။ လူခ်င္းထိေတြ႔ခြင့္မရ၊ မျမင္ရ၊ ဂရုမစိုက္ရတဲ့ ဒီလိုစိတ္ကူးအခ်စ္မ်ဳိး ကၽြန္မစိတ္ကုန္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တျခားသူေျပာတဲ့ လွပတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမ်ဳိး ကၽြန္မ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တယုတယ ေရခပ္၊ မုန္႔ခ႔ြံေပးၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ဂရုတစိုက္ ထီးမိုးၿပီး အေဆာင္လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ပိုနာက်င္ခဲ့မိတယ္။ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္သိမ့္၊ အေလ်ာ့ေပးတဲ့အေပြ႔အဖက္တစ္ခုေတာ
ေမာင္လည္း ဒီလိုပဲ ခံစားခဲ့ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းခဲြဖို႔ကို သူအလြယ္တကူ သေဘာတူခဲ့တာျဖစ္မယ္။
ဖုန္းေျပာၿပီးႏွစ္ရက္အၾကာမွ ကၽြန္မဆီ ေမာင္အခစားေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ႏွင္းေတြ အဆက္မျပတ္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးကို ႏွင္းေတြက လႊမ္းၿခံဳသိမ္းက်ံဳးထားလိုက္တယ္
ခဲြခြာေနတဲ့ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရံဖန္ရံခါ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုရတိုင္း ေမာင့္ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးက "ဒီတစ္ခါေတြ႔ၿပီးရင္ လမ္းခဲြမယ္"ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးကို ေျပပ်က္သြားေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သတိေပးမိတယ္။ တခဏတာရလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈကိုမက္ေမာၿပီး တစ္ဘဝစာ အထီးက်န္ျခင္းကို မဖက္တြယ္နဲ႔လို႔ .....
"ထမင္း အရင္သြားစားရေအာင္" လို႔ ကၽြန္မကဆုိေတာ့ ေမာင္က..
"မေလာဘူးေလ... ဒီေလာက္ေအးတဲ့ရာသီဥတု ရတီ ေရေတြယူထားၿပီးၿပီလား? ဓာတ္ဗူးထဲ ေရအရင္ျဖည့္ဦး။ ေရေတြျဖည့္ၿပီးမွ တျခားလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ.. ေရေတြခဲကုန္လို႔ ညေနသံုးစရာမရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
ေမာင္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနခ်ိန္ ကၽြန္မမ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔ေနခဲ့ၿပီ။ သံုးႏွစ္... သံုးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းခဲြခါးနီးမွ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း လစ္ဟင္းခဲ့တာေတြကို ျပန္ဖာေထးဖို႔ ေမာင္နားလည္ခဲ့ရသလား?
အေဆာင္ကို ကၽြန္မတုိ႔အရင္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လက္အိတ္ထူထူကိုဝတ္ၿပီး ကၽြန္မဓာတ္ဗူးေတြ ယူခ်လာခဲ့တယ္။ ဓာတ္ဗူးထဲေရျဖည့္ၿပီးခ်ိန္ ေမာင့္လက္ႏွစ္ဖက္က ေအးစက္နီရဲေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မလက္အိတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေမာင့္ကိုဝတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ကိုလည္း လက္အိတ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က ၿမဲၿမဲေလးခ်ိတ္သြားမိျပန္တယ္။ ေမာင့္လက္က ေအးစက္ေနတယ္၊ လက္အိတ္က တင္းက်ပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တျခားခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္မခံစားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာၾကည့္တယ္။ ေမာင့္ပါးေပၚမွာ ေၾကကဲြရိပ္ေတြ ေရာေထြးေနခဲ့ပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ဟင္းေတြကိုမွာၿ
"ေမာင္က အားနာေနတာလား"လို႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ ေမာင္က တည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္။
"ရတီရဲ႕အက်င့္၊ အႀကိဳက္ေတြက ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္အႀကိဳက္ေတြျဖစ္ေ
ေမာင့္ဆီကေန ျပတင္းေပါက္ဖက္ဆီ ကၽြန္မအၾကည့္လဲႊလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ေမာင္ခ်စ္ေနေသးတယ္ မဟုတ္လား! ထမင္းစားၿပီး ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ဝန္းက်င္ထဲ ကၽြန္မတို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မွ စကားမေျပာၾကဘူး။
"ေရခဲမုန္႔စားမလား?"
ရုတ္တရက္ေမးလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေမာင့္ကို တအံ့တၾသ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဆာင္းတြင္းမွာ ကၽြန္မေရခဲမုန္႔စားတာကို ေမာင္ကမႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။
"ရတီဖ်ားမွာကို ေမာင္မစိုးရိမ္ဘူးေပါ့!"
ဒီစကားကိုေျပာၿပီးမွ ကၽြန္မေနာင္တရလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြျပတ္စဲေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဖ်ားမဖ်ားကို ဘယ္ဂရုစိုက္ေတာ့မွာလဲ?
"အခု ရတီေဘးမွာ ေမာင္ရွိတယ္။ ေမာင္ဘာကို စိုးရိမ္မလဲ?"
အၾကည့္ကို အေဝးတစ္ေနရာဆီ ေမာင္ပို႔လိုက္တယ္။ ကမာၻျခားသြားတဲ့ အကြာအေဝးအၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ေအးစက္ရွတတဲ့ေလက မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ဖ်တ္ခနဲလာရိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေလကို ကၽြန္မေက်ာေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ခမ္းေထာင့္ကမ်က္ရည္တခ်ဳိ႕ လက္ညဳိးၾကားထဲ စီးက်လာတယ္။ ဆီးႏွင္းေပၚမွာ ေမာင္နဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ မညီမညာေျခရာေလးေတြကို ကၽြန္မျမင္ရတယ္။ လမ္းအဆံုးကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေရခဲမုန္႔ကိုကုိင္ၿပီး နင္းလိုက္ရင္ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္တတ္
ေမာင့္ကို တစ္ရွဴးလွမ္းေပးၿပီး ကၽြန္မထရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းစေတြကို ကၽြန္မခါခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္က လဲေနရာကမထဘဲ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွိမ့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အသဲပံုတစ္ပံုဆဲြလိုက္တယ္။ အသဲပံုထဲမွာ "ရတီမိုး" လို႔ သူေရးလိုက္တယ္။ အဲဒီအသဲပံုကို ကၽြန္မ အၾကာႀကီးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ရတီ ျပန္သင့္ၿပီ"လို႔ ကၽြန္မေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာေအာင္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မေမာ့ထားလိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာခဲ့ပါဘူး။ ႏွလံုးသားထဲ ေနာက္ျပန္စီးဝင္သြားခဲ့လို႔ပါ။
အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကိုစပ္စုတယ္။
"ရတီ .. နင့္ေကာင္ေလးက ေခ်ာလိုက္တာေနာ္"
"ရတီ.... သူက နင့္အေပၚ ၾကင္နာလိုက္တာ"
"နင္တို႔ အရမ္းလိုက္တယ္ သိလား!"
သူတို႔ေျပာတာေတြကို ကၽြန္မဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
"ငါက နင့္ေလာက္ကံမေကာင္းပါဘူး ရတီ။ ငါတကယ္ခ်စ္တဲ့ လူနဲ႔မဆံုေသးေပမယ့္ အခုလက္ရွိခ်စ္သူနဲ႔ေနရတာ ငါေပ်ာ္ပါတယ္"
"ဟင္း! နင္တကယ္မခ်စ္ဘဲ ဘာလို႔အတူေနေသးလဲ?"
"နင္ နားမလည္ပါဘူး။ သူက ငါ့ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ငါအတူေနတယ္"
"ငါကေတာ့ ငါခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ ငါ မေပ်ာ္ခဲ့ရလည္း သူနဲ႔ပဲအတူေနခ်င္တယ္"
သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ကၽြန္မ မပါခဲ့ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကိုႏွစ္သက္တာဟာ သူနဲ႔အတူေနရခ်ိန္ေပ်ာ္ရႊင္လို႔၊ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မေပ်ာ္ရႊင္လဲ သူနဲ႔အတူေနခ်င္လို႔တဲ့။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲလား? ကၽြန္မ ေနာင္တရမိပါတယ္။
ကၽြန္မက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ မပီသခဲ့ဘူး။ ေမာင့္ရင္ထဲက ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္းကိုအသြား ကၽြန္မကိုကၽြန္မ အဲဒီလိုပဲ အမွတ္ေပးမိတယ္။
တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ဗလာက်င္းတဲ့အခန္းက ဟာတာတာကၽြန္မရင္ကို ေျပးေဆာင့္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းလံုး ကၽြန္မဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ဖံုးေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေလာကႀကီးကိုၾကည့္ေတာ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကလည္း ငိုလို႔....
အသိမဲ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အေဆာင္ေလွကားဖက္ဆီ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြဦးတည္တဲ့အခို
"ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ျပန္သြားၿပီ မဟုတ္လား! ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ရတီကို ေမာင္ခဲြသြားၿပီမဟုတ္လား! ရတီကို ေမာင္ပစ္ထားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား? ေမာင္ကို မုန္းတယ္.. ေမာင္ ရက္စက္တယ္...."
ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို တဘံုးဘံုးထုၿပီး ကၽြန္မေအာ္ငိုလိုက္ေတာ့တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖမ္းဆဲြလိုက္တယ္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း "လမ္းခဲြမယ္လို႔ အၿမဲေျပာသူက ရတီပါ။ ေမာင္ကို ပစ္သြားမယ့္သူက ရတီပဲေလ.."။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မတင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလြတ္ေတာ့ပါဘူး....
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကုိႏွစ္သက္တာဟာ နားရြက္တဲ့။ မႏွစ္သက္ေတာ့ရင္ နားရြက္ကိုပိတ္ထားလို႔ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မ်က္စိတဲ။့ မခ်စ္ေတာ့ရင္ မ်က္စိကို မွိတ္ထားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက ႏွလံုးသားထဲကုိ ေနာက္ျပန္စီးဝင္တယ္။
ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ရာသီေတြျခားတယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာေတြျခားတယ္ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ေတြကြာေဝးေအာင္ မတားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေဆာရီးပါေမာင္... ကၽြန္မကိုေမာင္ခ်စ္သလို ေမာင့္ကိုလည္းရတီခ်စ္တတ္ေအာင္ သက္ဆံုးထိ ရတီသင္ယူပါမယ္လို႔.....
မူရင္း-- http://www.rs66.com/a/3/
ႏိုင္းႏုိင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
ေမာင္ရဲ႕ေတာင္းဆိုခ်က္ကို ကၽြန္မခြင့္ျပဳလိုက္တယ္။ ခ်စ္သူႏွစ္ဦး လမ္းခဲြေတာ့မယ္ဆိုေတာ့လည္း အနည္းအမ်ားေတာ့ နာက်င္ဝမ္းနည္းရဦးမွာေပါ့။ ေမာင္နဲ႔ကၽြန္မ တစ္နယ္တစ္ေက်းျခားေနတာ သံုးႏွစ္ရွိပါၿပီ။ ေန႔တိုင္း ဖုန္းနဲ႔ အင္တာနက္နဲ႔ပဲ ဆက္သြယ္ခဲ့ရတယ္။ လူခ်င္းထိေတြ႔ခြင့္မရ၊ မျမင္ရ၊ ဂရုမစိုက္ရတဲ့ ဒီလိုစိတ္ကူးအခ်စ္မ်ဳိး ကၽြန္မစိတ္ကုန္ေနတာ ၾကာခဲ့ပါၿပီ။ တျခားသူေျပာတဲ့ လွပတဲ့ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘဝမ်ဳိး ကၽြန္မ မခံစားခဲ့ရဖူးဘူး။ ေက်ာင္းဝင္းထဲမွာ တစ္ေယာက္လက္ကိုတစ္ေယာက္တဲြၿပီး လမ္းေလွ်ာက္ေနၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကို တယုတယ ေရခပ္၊ မုန္႔ခ႔ြံေပးၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူ မိုးစိုမွာစိုးလို႔ ဂရုတစိုက္ ထီးမိုးၿပီး အေဆာင္လိုက္ပို႔ၾကတဲ့ခ်စ္သူေတြ၊ ဒါေတြကို ၾကည့္ၿပီး ကၽြန္မႏွလံုးသားေတြ ပိုနာက်င္ခဲ့မိတယ္။ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ၿပီးေနာက္ ႏွစ္သိမ့္၊ အေလ်ာ့ေပးတဲ့အေပြ႔အဖက္တစ္ခုေတာ
ေမာင္လည္း ဒီလိုပဲ ခံစားခဲ့ရမယ္ထင္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လမ္းခဲြဖို႔ကို သူအလြယ္တကူ သေဘာတူခဲ့တာျဖစ္မယ္။
ဖုန္းေျပာၿပီးႏွစ္ရက္အၾကာမွ ကၽြန္မဆီ ေမာင္အခစားေရာက္ခဲ့တယ္။ ဒီႏွစ္ရက္အတြင္းမွာ ႏွင္းေတြ အဆက္မျပတ္က်ေနခဲ့တယ္။ ကၽြန္မေနတဲ့ၿမိဳ႕တစ္ခုလံုးကို ႏွင္းေတြက လႊမ္းၿခံဳသိမ္းက်ံဳးထားလိုက္တယ္
ခဲြခြာေနတဲ့ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္းမွာ ရံဖန္ရံခါ ေမာင္နဲ႔ေတြ႔ဆံုရတိုင္း ေမာင့္ရဲ႕ေႏြးေထြးတဲ့အၿပံဳးက "ဒီတစ္ခါေတြ႔ၿပီးရင္ လမ္းခဲြမယ္"ဆိုတဲ့ ကၽြန္မရဲ႕စိတ္ကူးကို ေျပပ်က္သြားေစတာ အမွန္ပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ ဒီတစ္ခါေတာ့ ကၽြန္မကိုယ္ကၽြန္မ သတိေပးမိတယ္။ တခဏတာရလိုက္တဲ့ ေႏြးေထြးၾကင္နာမႈကိုမက္ေမာၿပီး တစ္ဘဝစာ အထီးက်န္ျခင္းကို မဖက္တြယ္နဲ႔လို႔ .....
"ထမင္း အရင္သြားစားရေအာင္" လို႔ ကၽြန္မကဆုိေတာ့ ေမာင္က..
"မေလာဘူးေလ... ဒီေလာက္ေအးတဲ့ရာသီဥတု ရတီ ေရေတြယူထားၿပီးၿပီလား? ဓာတ္ဗူးထဲ ေရအရင္ျဖည့္ဦး။ ေရေတြျဖည့္ၿပီးမွ တျခားလုပ္စရာရွိတာ လုပ္ေပါ့။ ေတာ္ၾကာ.. ေရေတြခဲကုန္လို႔ ညေနသံုးစရာမရွိရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ?"
ေမာင္ တတြတ္တြတ္ေျပာေနခ်ိန္ ကၽြန္မမ်က္လံုးအိမ္မွာ မ်က္ရည္ေတြစို႔ေနခဲ့ၿပီ။ သံုးႏွစ္... သံုးႏွစ္ရွိခဲ့ပါၿပီ။ လမ္းခဲြခါးနီးမွ ဒီသံုးႏွစ္အတြင္း လစ္ဟင္းခဲ့တာေတြကို ျပန္ဖာေထးဖို႔ ေမာင္နားလည္ခဲ့ရသလား?
အေဆာင္ကို ကၽြန္မတုိ႔အရင္ ျပန္လာခဲ့တယ္။ လက္အိတ္ထူထူကိုဝတ္ၿပီး ကၽြန္မဓာတ္ဗူးေတြ ယူခ်လာခဲ့တယ္။ ဓာတ္ဗူးထဲေရျဖည့္ၿပီးခ်ိန္ ေမာင့္လက္ႏွစ္ဖက္က ေအးစက္နီရဲေနခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္မလက္အိတ္ကိုခၽြတ္ၿပီး ေမာင့္ကိုဝတ္ေပးလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မလက္ကိုလည္း လက္အိတ္ထဲ ခက္ခက္ခဲခဲ ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ဒီလိုဆိုေတာ့လဲ ကၽြန္မတို႔ရဲ႕လက္ႏွစ္ဖက္က ၿမဲၿမဲေလးခ်ိတ္သြားမိျပန္တယ္။ ေမာင့္လက္က ေအးစက္ေနတယ္၊ လက္အိတ္က တင္းက်ပ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ တျခားခ်စ္သူေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ေပ်ာ္ရႊင္ၾကည္ႏူးမႈမ်ဳိးကို ကၽြန္မခံစားမိလိုက္တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မကို ၾကင္ၾကင္နာနာၾကည့္တယ္။ ေမာင့္ပါးေပၚမွာ ေၾကကဲြရိပ္ေတြ ေရာေထြးေနခဲ့ပါတယ္။
စားေသာက္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ကၽြန္မက ကၽြန္မႏွစ္သက္တဲ့ဟင္းေတြကိုမွာၿ
"ေမာင္က အားနာေနတာလား"လို႔ ကၽြန္မကဆိုေတာ့ ေမာင္က တည္ၿငိမ္တဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေလးေလးနက္နက္ေျပာတယ္။
"ရတီရဲ႕အက်င့္၊ အႀကိဳက္ေတြက ေမာင့္ရဲ႕အက်င့္အႀကိဳက္ေတြျဖစ္ေ
ေမာင့္ဆီကေန ျပတင္းေပါက္ဖက္ဆီ ကၽြန္မအၾကည့္လဲႊလိုက္တယ္။ ကၽြန္မကို ေမာင္ခ်စ္ေနေသးတယ္ မဟုတ္လား! ထမင္းစားၿပီး ႏွင္းေတြဖံုးေနတဲ့ အျဖဴေရာင္ဝန္းက်င္ထဲ ကၽြန္မတို႔လမ္းေလွ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။ တစ္ေယာက္မွ စကားမေျပာၾကဘူး။
"ေရခဲမုန္႔စားမလား?"
ရုတ္တရက္ေမးလာတဲ့စကားေၾကာင့္ ေမာင့္ကို တအံ့တၾသ ကၽြန္မၾကည့္လိုက္တယ္။ ကၽြန္မေနမေကာင္းျဖစ္မွာစိုးလို႔ ေဆာင္းတြင္းမွာ ကၽြန္မေရခဲမုန္႔စားတာကို ေမာင္ကမႀကိဳက္ခဲ့ဘူး။
"ရတီဖ်ားမွာကို ေမာင္မစိုးရိမ္ဘူးေပါ့!"
ဒီစကားကိုေျပာၿပီးမွ ကၽြန္မေနာင္တရလိုက္တယ္။ လမ္းခဲြျပတ္စဲေတာ့မယ့္ လူတစ္ေယာက္က ကၽြန္မဖ်ားမဖ်ားကို ဘယ္ဂရုစိုက္ေတာ့မွာလဲ?
"အခု ရတီေဘးမွာ ေမာင္ရွိတယ္။ ေမာင္ဘာကို စိုးရိမ္မလဲ?"
အၾကည့္ကို အေဝးတစ္ေနရာဆီ ေမာင္ပို႔လိုက္တယ္။ ကမာၻျခားသြားတဲ့ အကြာအေဝးအၾကည့္မ်ဳိးနဲ႔ေပါ့။ ေအးစက္ရွတတဲ့ေလက မ်က္ႏွာျပင္ကုိ ဖ်တ္ခနဲလာရိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာကို လက္နဲ႔အုပ္ၿပီး ေလကို ကၽြန္မေက်ာေပးလိုက္တယ္။ မ်က္ခမ္းေထာင့္ကမ်က္ရည္တခ်ဳိ႕ လက္ညဳိးၾကားထဲ စီးက်လာတယ္။ ဆီးႏွင္းေပၚမွာ ေမာင္နဲ႔အတူ ေလွ်ာက္ခဲ့တဲ့ မညီမညာေျခရာေလးေတြကို ကၽြန္မျမင္ရတယ္။ လမ္းအဆံုးကို ကၽြန္မ မျမင္ႏိုင္ခဲ့ဘူး။
ေရခဲမုန္႔ကိုကုိင္ၿပီး နင္းလိုက္ရင္ကၽြတ္ကၽြတ္ျမည္တတ္
ေမာင့္ကို တစ္ရွဴးလွမ္းေပးၿပီး ကၽြန္မထရပ္လိုက္တယ္။ ကိုယ္ေပၚက ႏွင္းစေတြကို ကၽြန္မခါခ်လိုက္တယ္။ ေမာင္က လဲေနရာကမထဘဲ ႏွင္းျပင္ေပၚမွာ ကိုယ္ကိုတစ္ပတ္လွိမ့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ႏွင္းေပၚမွာ ဒူးေထာက္ၿပီး အသဲပံုတစ္ပံုဆဲြလိုက္တယ္။ အသဲပံုထဲမွာ "ရတီမိုး" လို႔ သူေရးလိုက္တယ္။ အဲဒီအသဲပံုကို ကၽြန္မ အၾကာႀကီးရပ္ၾကည့္ေနမိတယ္။
"ရတီ ျပန္သင့္ၿပီ"လို႔ ကၽြန္မေျပာၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာေအာင္ မ်က္ႏွာကို ကၽြန္မေမာ့ထားလိုက္မိတယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚစီးက်မလာခဲ့ပါဘူး။ ႏွလံုးသားထဲ ေနာက္ျပန္စီးဝင္သြားခဲ့လို႔ပါ။
အေဆာင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ အခန္းေဖာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္မကိုစပ္စုတယ္။
"ရတီ .. နင့္ေကာင္ေလးက ေခ်ာလိုက္တာေနာ္"
"ရတီ.... သူက နင့္အေပၚ ၾကင္နာလိုက္တာ"
"နင္တို႔ အရမ္းလိုက္တယ္ သိလား!"
သူတို႔ေျပာတာေတြကို ကၽြန္မဆိတ္ဆိတ္ၿငိမ္ၿငိမ္ နားေထာင္ေနလိုက္တယ္။
"ငါက နင့္ေလာက္ကံမေကာင္းပါဘူး ရတီ။ ငါတကယ္ခ်စ္တဲ့ လူနဲ႔မဆံုေသးေပမယ့္ အခုလက္ရွိခ်စ္သူနဲ႔ေနရတာ ငါေပ်ာ္ပါတယ္"
"ဟင္း! နင္တကယ္မခ်စ္ဘဲ ဘာလို႔အတူေနေသးလဲ?"
"နင္ နားမလည္ပါဘူး။ သူက ငါ့ကိုေပ်ာ္ရႊင္ေစတယ္ေလ။ ဒါေၾကာင့္ သူနဲ႔ငါအတူေနတယ္"
"ငါကေတာ့ ငါခ်စ္တဲ့သူနဲ႔ အတူေနပါတယ္။ ငါ မေပ်ာ္ခဲ့ရလည္း သူနဲ႔ပဲအတူေနခ်င္တယ္"
သူတို႔စကားဝိုင္းထဲ ကၽြန္မ မပါခဲ့ပါဘူး။ လူတစ္ေယာက္ကိုႏွစ္သက္တာဟာ သူနဲ႔အတူေနရခ်ိန္ေပ်ာ္ရႊင္လို႔၊ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မေပ်ာ္ရႊင္လဲ သူနဲ႔အတူေနခ်င္လို႔တဲ့။ အခ်စ္ဆိုတာ ဒီလိုပဲလား? ကၽြန္မ ေနာင္တရမိပါတယ္။
ကၽြန္မက အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ခ်စ္သူေကာင္းတစ္ေယာက္ မပီသခဲ့ဘူး။ ေမာင့္ရင္ထဲက ခ်စ္သူမ်ဳိးမဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ေမာင္တည္းတဲ့ တည္းခိုခန္းကိုအသြား ကၽြန္မကိုကၽြန္မ အဲဒီလိုပဲ အမွတ္ေပးမိတယ္။
တည္းခိုခန္းေရာက္ေတာ့ ေမာင္မရွိေတာ့ဘူး။ ဗလာက်င္းတဲ့အခန္းက ဟာတာတာကၽြန္မရင္ကို ေျပးေဆာင့္တယ္။ မ်က္ရည္ေတြက ပါးျပင္ေပၚကို အတားအဆီးမဲ့ စီးက်လာခဲ့တယ္။ တစ္လမ္းလံုး ကၽြန္မဒယိမ္းဒယိုင္နဲ႔ ေက်ာင္းေဆာင္ျပန္ေရာက္လာခဲ့တယ္။ မ်က္ရည္ဖံုးေနတဲ့မ်က္လံုးနဲ႔ ေလာကႀကီးကိုၾကည့္ေတာ့ ေလာကႀကီးတစ္ခုလံုးကလည္း ငိုလို႔....
အသိမဲ့တဲ့ခႏၶာကိုယ္နဲ႔ အေဆာင္ေလွကားဖက္ဆီ ကၽြန္မေျခလွမ္းေတြဦးတည္တဲ့အခို
"ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ျပန္သြားၿပီ မဟုတ္လား! ဘာလို႔ ျပန္လာေသးလဲ! ရတီကို ေမာင္ခဲြသြားၿပီမဟုတ္လား! ရတီကို ေမာင္ပစ္ထားခဲ့ၿပီ မဟုတ္လား? ေမာင္ကို မုန္းတယ္.. ေမာင္ ရက္စက္တယ္...."
ေမာင့္ရင္ဘတ္ကို တဘံုးဘံုးထုၿပီး ကၽြန္မေအာ္ငိုလိုက္ေတာ့တယ္။ ေမာင္က ကၽြန္မလက္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဖမ္းဆဲြလိုက္တယ္။ ပါးျပင္ေပၚက မ်က္ရည္ေတြကို သုတ္ေပးရင္း "လမ္းခဲြမယ္လို႔ အၿမဲေျပာသူက ရတီပါ။ ေမာင္ကို ပစ္သြားမယ့္သူက ရတီပဲေလ.."။ ေမာင့္ကို ကၽြန္မတင္းတင္းေလး ျပန္ဖက္ထားလိုက္တယ္။ ဘယ္ေတာ့မွ လက္မလြတ္ေတာ့ပါဘူး....
တကယ္ေတာ့ လူတစ္ေယာက္ကုိႏွစ္သက္တာဟာ နားရြက္တဲ့။ မႏွစ္သက္ေတာ့ရင္ နားရြက္ကိုပိတ္ထားလို႔ရတယ္။ လူတစ္ေယာက္ကိုခ်စ္တာဟာ မ်က္စိတဲ။့ မခ်စ္ေတာ့ရင္ မ်က္စိကို မွိတ္ထားလို႔ရတယ္ဆိုေပမယ့္ မ်က္ရည္ေတြက ႏွလံုးသားထဲကုိ ေနာက္ျပန္စီးဝင္တယ္။
ကၽြန္မတို႔ၾကားမွာ ရာသီေတြျခားတယ္၊ ၿမိဳ႕ရြာေတြျခားတယ္ ဒါေပမယ့္ အခ်စ္ေတြကြာေဝးေအာင္ မတားႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။
ေဆာရီးပါေမာင္... ကၽြန္မကိုေမာင္ခ်စ္သလို ေမာင့္ကိုလည္းရတီခ်စ္တတ္ေအာင္ သက္ဆံုးထိ ရတီသင္ယူပါမယ္လို႔.....
မူရင္း-- http://www.rs66.com/a/3/
ႏိုင္းႏုိင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။
Tags:
ဝတၳဳတို
Leave a comment