"တီ…….တီ……….. တီ……..တီ…………"
ဖုန္းမွာေပးထားတဲ႔ Alarm
ျမည္သံေၾကာင္႔ မဖြင္႔ခ်င္၊ ဖြင္႔ခ်င္ အိပ္ခ်င္မူးတူး မ်က္လုံးေတြကုိ အသာေမွးထားရင္း
ခလုတ္ရွိရာ လက္လွမ္းပိတ္လုိက္တယ္။ စိတ္ထဲမွာ ေနာက္က်ိက်ိနဲ႔။ ျဖစ္ႏုိင္ရင္ အခ်ိန္ကုိ
ထပ္ဆြဲဆန္႔လုိက္ခ်င္ေသးတယ္။ ဒါမဲ႔ သတ္မွတ္ခ်ိန္ေရာက္ျပန္ရင္လည္း စိတ္ေတြကေတာ႔ ေလးေနဦးမွာ
အေသအခ်ာ။
"သမီး… မထေသးဘူးလား…
ေနာက္က်မယ္ေနာ္"
"ဟုတ္… ထေတာ႔မွာပါ"
မီးဖုိေခ်ာင္ထဲက ပက္လက္ကုလားထုိင္ေပၚကေန လွမ္းသတိေပးေနတဲ႔ အေမ႔ကုိ ျပန္ေျပာရင္း မထခ်င္၊
ထခ်င္နဲ႔ ပ်င္းေၾကာတစ္ခ်က္ ဆြဲလုိက္တယ္။ ဆစ္ခနဲနာက်င္သြားတဲ႔ လက္ဖမုိးေပၚက ဒဏ္ရာေၾကာင္႔
ျဖစ္ပ်က္ခဲ႔တဲ႔ အျဖစ္အပ်က္ေတြက အာရုံထဲမွာ တဝဲလည္လည္။ ဒဏ္ရာကုိျမင္တုိင္း မုန္းတီးမိတာ
မဟုတ္ေပမဲ႔လည္း ေဒါသစိတ္ေလးက တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ဝင္ဝင္လာတယ္။ တစ္ခါလည္းမဟုတ္၊ ႏွစ္ခါလည္းမဟုတ္
အၿမဲလုိ ႀကံဳေတြ႔ေနရတတ္တဲ႔ အျဖစ္ေတြဆုိေတာ႔လည္း သည္းခံရမွာပဲဆုိတဲ႔ ေျဖသိမ္႔ေတြးပဲ
က်ိတ္မွိတ္ေတြးရျပန္တယ္။ နာရီကုိၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ ၅ မိနစ္ေတာင္လြန္သြားၿပီ။ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်၊
ဆံပင္ကုိ ကလစ္နဲ႔ညွပ္လုိက္ၿပီး ခႏၶာကုိယ္သန္႔စင္ဖုိ႔ အိမ္ေရွ႕ေရခ်ိဳးခုံကုိ ထြက္ခဲ႔တယ္။
မ်က္ႏွာသစ္၊ ေျခလက္သန္႔စင္၊ ၿဖီးလိမ္းျပင္ဆင္ၿပီးခ်ိန္မွာ ယူေနက် လက္စြဲေတာ္
Laptop ကုိ ေဘးလြယ္အိတ္ထဲ အသာထည္႔၊ လုိအပ္တဲ႔ ပစၥည္းေတြ စုံေအာင္ ျပန္စစ္လုိက္တယ္။
အိမ္ဝင္းထဲ ထြက္လုိက္တယ္ဆုိရင္ပဲ
ေနပူရွိန္က ခႏၶာကုိယ္ေပၚတည္႔တည္႔မတ္မတ္။ က်င္႔သားရေနၿပီးသား ေလပူေတြၾကားထဲ သက္ေမာပူပူေတြကုိ
မႈတ္ထုတ္ပစ္လုိက္တယ္။ မသြားလုိတာလည္းမဟုတ္။ တာဝန္ဆုိတာကုိ နားလည္မႈနဲ႔အတူ သူတုိ႔မ်က္ႏွာေလးေတြ
ျမင္ျပန္ေတာ႔လည္း ထားမိတဲ႔ ေစတနာက ယုိင္ခ်င္ခ်င္ ေျခလွမ္းေတြကုိ အားေတြ ျဖစ္ေစခဲ႔တာ
ဒီတစ္ႀကိမ္တည္းမွ မဟုတ္ေတာ႔တာ။ သူမ်ားတကာ အနားယူေနခ်ိန္မွာ အေတာက္ပဆုံးျဖာက်ေနတဲ႔ ေနမင္းရဲ႕
ျပင္းရွရွအေရာင္ေတာက္ေတာက္ေတြကုိ အံတုလုိ႔ တရုတ္ျဖစ္ စူပါကပ္ အစိမ္းေရာင္ ဆုိင္ကယ္တစ္စီးကေတာ႔
ၿမိဳ႔ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ မေနာ္ရမၼံ ဥယ်ာဥ္နားက ထည္ဝါတဲ႔ အိမ္ႀကီးဆီ ဦးတည္ေျပးလႊားလွ်က္…။
မႏၱေလးၿမိဳ႕ရဲ႕ အေရွ႕ဘက္ျခမ္းနဲ႔
ေတာင္ဘက္ျခမ္းေတြမွာ ေျမကြက္လပ္ေတြက အမ်ားသား။ အေဆာက္အဦေဆာက္ထားတဲ႔ ေျမေနရာေတြ ရွိေပမဲ႔လည္း
အနည္းအက်ဥ္းသာ။ ခပ္ငယ္ငယ္ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ေတြနဲ႔ တုိက္ေသးေသးေလးေတြက တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဟုိး..
ၿမိဳ႕ အစြန္အဖ်ားဆီ။ အုတ္တံတုိင္းသာ ခတ္ထားတဲ႔ ေျမေတြရွိသလုိ၊ အကာအရံ အတားအဆီးမဲ႔ ကြက္လပ္က်ယ္ေတြက
ဘယ္အခ်ိန္မွာ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ကုိ ေရြ႕လာမလဲ..။ ဒီျမင္ကြင္း ဒီအေတြးေတြကုိ ျမင္မိ၊ ေတြးမိတုိင္း
ခႏၶာကုိယ္ေပၚက အပူထက္ ပုိၿပီးပူေလာင္ေနခဲ႔တဲ႔ ကၽြန္မရဲ႕ စိတ္ဝိဥာဥ္ေတြဟာ အလႊားလုိက္
အလႊားလုိက္ ကြာက်ေနသလုိပါပဲ။
* * *
ေပေပါင္း ဘယ္ေလာက္က်ယ္မယ္ဆုိတာ
မခန္႔မွန္းႏုိင္တဲ႔၊ ထူထပ္တဲ႔ သံတံခါးႀကီးမ်ား ျမင္႔မားခုိင္မာစြာ ကာရံထားတဲ႔ ၄-ထပ္တုိက္အိမ္က်ယ္ႀကီးေရွ႕အေရာက္
ဟြန္းကုိ အသာတီးလုိက္တယ္။ လုံျခံဳေရးအေစာင္႔ ဖြင္႔ေပးလုိက္တဲ႔ တံခါးမႀကီးကေန အိမ္က်ယ္ႀကီးဆီ
ေမာင္းဝင္လာရင္း ကားေတြအဝင္အထြက္နဲ႔လည္း လြတ္တဲ႔ေနရာလည္းျဖစ္၊ အရိပ္လည္းနည္းနည္းရႏုိင္တဲ႔ေနရာမွာ
ဆုိင္ကယ္ရပ္ၿပီး လက္က်င္႔ပါတဲ႔အတုိင္း ဇက္ေသာ႔အသာလွည္႔လုိက္တယ္။
" Teachar ဇက္ေသာ႔မခတ္ပါနဲ႔
"
လွမ္းေအာ္လုိက္တဲ႔ လုံၿခံဳေရးအေစာင္႔ရဲ႕
အသံေၾကာင္႔ ေခါင္းညိတ္ျပၿပီး အသာျပန္ဖြင္႔လုိက္တယ္။ ဟုတ္သားပဲ။ သူတုိ႔ရဲ႕ အစင္းေပါင္းမ်ားစြာေသာ
ကားေတြရဲ႕ အဝင္အထြက္နဲ႔ မလြတ္ေသးရင္ ကုိယ္႔ဆုိင္ကယ္ကုိ လြတ္ရာကၽြတ္ရာမွာ သူ ပုိ႔ေပးထားဦးမွာ။
လုံျခံဳေရးမ်က္ႏွာကေတာ႔ ခပ္တင္းတင္း။ ကုိယ္႔ကုိ သူတုိ႔လုိ ဝန္ထမ္းဆုိၿပီးပဲ သတ္မွတ္ထားေလသလားမသိ။
ယူဆခ်င္သလုိသာ ယူဆၾကပါေစေလ။
စာသင္ခန္းတံခါးကုိ အသာဖြင္႔လုိက္ေတာ႔
ပိတ္ထားတာ ၾကာေသးပုံမရတဲ႔ အဲကြန္းက ေအးျမျမေလေငြ႕က မ်က္ႏွာကုိ လာရုိက္ခတ္တယ္။ ခုံေတြက
ဟုိဒီျပန္႔က်ဲလုိ႔။ စားပြဲဝုိင္းေပၚက စာအုပ္ေတြမွာလည္း အဖုံးျပဳတ္တဲ႔ စာအုပ္ကျပဳတ္၊
ၿပဲတဲ႔စာအုပ္ကၿပဲနဲ႔။ မြစာႀကဲေနတာ။ အျမင္မေတာ္လုိ႔ စာအုပ္ခ်ဳပ္ေပးမယ္ဆုိျပန္ေတာ႔လည္း
လက္မခံၾက။
ေဘးနားက စာအုပ္စင္လုိ႔ထင္ရတဲ႔
ေနရာမွာလည္း ခဲတံေတြ၊ ကြန္ပါေတြ၊ ပုံဆြဲစကၠဴေတြ၊ စာအုပ္အေဟာင္းေတြေရာ၊ အသစ္ေတြေရာနဲ႔
စီကာစဥ္ကာမ႐ွိ ပြလရမ္းခတ္ေနတယ္။ စာအုပ္တစ္အုပ္ရွာခုိင္းရင္ မြစာႀကဲေနတဲ႔ စာအုပ္ေတြၾကားတစ္လွည္႔၊
စာအုပ္စင္ေပၚက စာအုပ္ပုံေပၚတစ္လွည္႔၊ ေဘးနားက ခုံေတြေပၚမွာ ပ်ံဝဲတင္ထားတဲ႔ အရုပ္ေတြၾကားမွာတစ္ဖုံ
နဲ႔ ဖြရွာတတ္တဲ႔ အက်င္႔ေတြရွိေတာ႔ ကၽြန္မကပဲ ေရာက္တုိင္း သင္႔ေတာ္သလုိ စီကာစဥ္ကာ လုပ္ေပးရတယ္။
ဒါကုိ တစ္ခါတေလ သူတုိ႔ေလးေတြက သေဘာမက်။
" Teacher မုန္႔စားဦး…
ေကာ္ဖီလည္း ေသာက္ "
မုန္႔ပန္းကန္လာခ်တဲ႔ အစ္မႀကီးက
ဒီအိမ္ရဲ႕ အစစ အရာရာ စီမံခန္႔ခြဲသူလည္းျဖစ္သလုိ အလုပ္သမားေတြအေပၚမွာလည္း ၾသဇာသက္ေရာက္သူ။
ကေလးေတြနဲ႔ အမ်ိဳးေတာ္တယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ကေလးေတြရဲ႕ မိဘေတြက မူဆယ္၊ ေရႊလီကေန တစ္ဆင္႔
တရုတ္ျပည္မႀကီးထိ အၿမဲလုိ အေရာင္းအဝယ္ကိစၥ သြားလာေနေတာ႔ အိမ္ရဲ႕ ဦးစီးအျဖစ္ အမႀကီးကပဲ
အလုံးစုံ တာဝန္ယူထားတယ္။ သူ႔ၾသဇာက ကေလးေတြအေပၚမွာက လြဲလုိ႔ အလုပ္သမားအားလုံးေပၚမွာ
သက္ေရာက္မႈရွိပါတယ္။
မိဘရင္ခြင္ရဲ႕ ေႏြးေထြးတဲ႔
ရင္ေငြ႕ကုိ တစ္ႏွစ္တာပတ္လုံးမွာမွ ရက္အနည္းငယ္ပဲ ခုိလႈံခြင္႔ရတဲ႔ ကေလးေလးေတြဟာ အခ်ိန္နဲ႔တေျပးညီ
လႈပ္ရွားေနၾကတဲ႔ စက္႐ုပ္ေပါက္စေလးေတြလုိပါပဲ။ သူတုိ႔ဟာ သတ္မွတ္ၿပီးသား တိက်တဲ႔ဇယားနဲ႔အတူ
၂၄ နာရီပတ္လုံး လႈပ္ရွား အသက္ရွင္ေနၾကတဲ႔ သူေလးေတြ။ သူတုိ႔အတြက္ အပန္းေျဖစရာက ဗီဒီယုိ
ကာတြန္းကားေလးေတြ ၾကည္႔ျခင္းသာ။ ႏွစ္ကူးပြဲေတာ္ေတြမွာ မိဘနဲ႔အတူ လည္ပတ္ရခ်ိန္တုိင္း
သူတုိ႔ မ်က္ႏွာေလးေတြဟာ ၿပံဳးေပ်ာ္ရႊင္လုိ႔။ အဲဒီအခ်ိန္ဆုိ ကၽြန္မလည္း အရင္က မႀကိဳက္ခဲ႔တဲ႔
တရုတ္လမုန္႔ေတြလည္းစားရင္း သူတုိ႔နဲ႔အတူ ႏွစ္ကူးကုိ ႀကိဳေလ႔ရွိတယ္။
တစ္ခါတေလမွာ စက္ရုပ္ကေလးေတြၾကားရွင္သန္ရတဲ႔
ကၽြန္မအတြက္ စိတ္ပင္ပန္းေမာဟုိက္ရတာေတြလည္း ရွိရဲ႕။ သူတုိ႔ေလးေတြကုိ စာသင္ၿပီးခ်ိန္တုိင္း
ကစားစရာအရုပ္မ်ိဳးစုံနဲ႔ ကစားခုိင္းတဲ႔အခါ ေမာင္ႏွမခ်င္း အေဝမတည္႔၊ စကားမ်ား ရန္ျဖစ္ၾကရင္း
ထုိးၾကႀကိတ္ၾကတာလည္း ရွိေသး။ တစ္ခါတစ္ရံက်ေတာ႔လည္း စာသင္ခ်ိန္မွာ အခ်င္းခ်င္း စကားလွမ္းေျပာၾကရင္း
ရန္ျဖစ္တတ္ၾကလုိ႔ ၾကားဝင္ဖ်န္ေျဖေပးရေပါင္းလည္း အႀကိမ္မ်ားစြာ။ ကၽြန္မရဲ႕ ခႏၶာကုိယ္မွာလည္း
သူတုိ႔ေပးတဲ႔ အမွတ္တရ နာက်င္မႈေလးေတြနဲ႔…။ သည္းခံျခင္းကုိ လက္ကုိင္ထားတတ္ခဲ႔တာကေတာ႔
ႏွစ္ေတာ္ေတာ္ၾကာခဲ႔ၿပီ။
* * *
သူတုိ႔ေလးေတြက မႏၱေလးရဲ႕
International School ေတြထဲက ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ တက္ၾကတယ္။ အႀကီးမိန္းကေလးႏွစ္ေယာက္မွာ
တစ္ေယာက္က ၁ဝႏွစ္၊ တစ္ေယာက္က ၉ ႏွစ္၊ အငယ္ဆုံး ေယာက္်ားေလးကေတာ႔ ၆ ႏွစ္သာရွိေသးတယ္။
သူက အားလုံးထဲမွာ အထက္ျမက္ဆုံးနဲ႔ အသြက္လက္ဆုံး။ သူတုိ႔ေက်ာင္းမွာ အဂၤလိပ္လုိပဲ ေျပာၾကေပမဲ႔
အိမ္မွာေတာ႔ သူတုိ႔မိခင္ ဘာသာစကားနဲ႔ပဲ ေျပာဆုိၾကတယ္။ တစ္ခါတေလမွာ ကၽြန္မကုိ ၾကည္႔ၿပီး
ေျပာဆုိၾက၊ ရယ္ၾကနဲ႔ ကုိယ္႔ကုိေရွ႕ထားၿပီး ကုိယ္႔အေၾကာင္း ေပၚတင္ေျပာေနတယ္ဆုိတာ သိေနေတာ႔
ေအာင္႔သက္သက္နဲ႔သာ ၿပံဳးေနရတယ္၊ ကၽြန္မမွ သူတုိ႔စကား နားမလည္ဘဲ။
ကၽြန္မ မွတ္မိေသးတယ္။ ကုိယ္က
အဂၤလိပ္စကား ေျပာႏုိင္တယ္ဆုိေပမဲ႔ တစ္ခါမွ အဂၤလိပ္လုိေျပာၿပီး စာမသင္ဖူးေတာ႔ ပထမဆုံးရက္မွာ
အဆင္မွေျပပါ႔မလား၊ ငါေျပာတာ နားလည္ပါ႔မလားဆုိတဲ႔ စုိးရိမ္စိတ္ရွိခဲ႔ေပမဲ႔ လက္ေတြ႔က်
တျခားစီ။ ကၽြန္မက သဒၶါနဲ႔ အသုံးအႏႈန္းအမွန္ေတြနဲ႔ အတိအက်ေျပာတာကုိ သူတုိ႔ နားလည္ေပမဲ႔
ကေလးေတြေျပာတာကုိ ရုတ္တရက္ ကၽြန္မ နားမလည္။ အငယ္ဆုံးေလးက -
" Teacher, I game
down not my computer " တဲ႔။
ဘာကုိဆုိလုိတယ္ဆုိတာ သေဘာမေပါက္တဲ႔
ကၽြန္မ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ေမးၿပီးမွပဲ သူဆုိလုိခ်င္တာကုိ နားလည္သြားတယ္။ သူ႔ဆီက ပထမဆုံးရတဲ႔
မွတ္ခ်က္က -
" Teacher, you
don't understand? You are fool! "
ကၽြန္မမွာ စိတ္ဆုိးရလည္းခက္၊
ဘာျပန္ေျပာရမယ္ဆုိတာ ရုတ္တရက္ မစဥ္းစားႏုိင္ခဲ႔။ ဒီလုိ စကားမ်ိဳး၊ အေျပာမ်ိဳးေတြနဲ႔
သူတုိ႔ေလးေတြ အထာက်ေနခဲ႔တာ… သူတုိ႔အတြက္ ထမင္းစား ေရေသာက္လုိမ်ား လြယ္ေနခဲ႔ၿပီလား…။
* *
*
ကၽြန္မတုိ႔ ငယ္ငယ္က ဆရာသမားေတြအေပၚ
ခ်စ္၊ ေၾကာက္၊ ရုိေသ၊ ေလးစား ခဲ႔တာမ်ိဳး ခုေခတ္ International ဆန္တဲ႔ ကေလးေတြဆီမွာ
အားေလ်ာ႔လာခဲ႔ၿပီ။ အဘက္ဘက္က အဆင္႔ျမင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ ကေလးငယ္ေတြဆီမွာ ရုိေသ ကုိင္းရႈိင္းမႈ
နဲ႔ နာခံတတ္မႈေတြဟာ အနည္းငယ္ ခ်ိဳ႕ယြင္းလာခဲ႔တာဟာ ေခတ္စနစ္နဲ႔ လုိက္ေလ်ာညီေထြေအာင္
ေနေနၾကတဲ႔ ကေလးငယ္အားလုံးမွာမ်ား ရွိေနၾကၿပီလား…။ သူငယ္ခ်င္းေပါင္းေပါင္းတတ္တဲ႔ ကၽြန္မကုိ
သူတုိ႔ေလးေတြ ခ်စ္ခင္တယ္လုိ႔ ထင္ျမင္မိေပမဲ႔ စကားအရာမွာေတာ႔ သူတုိ႔ေတြ လက္ခံေအာင္ ႀကိဳးစားေျပာဆုိရတာမ်ိဳးေတြလည္း
ရွိရဲ႕။
ကၽြန္မတုိ႔ေတြ အသက္ႀကီးမွ
သုံးဖူးၾကတဲ႔ ကြန္ပ်ဴတာဆုိတာကုိလည္း ငယ္ငယ္ရြယ္ရြယ္နဲ႔ သူတုိ႔ေတြ သုံးေနၾကၿပီ။ ေနာက္ဆုံးေပၚ
i-Pad နဲ႔ i-Phone ဆုိတာလည္း တစ္ေယာက္တစ္လုံး။ i-Pad နဲ႔ i-Phone ဆုိတာကုိ သူတုိ႔နဲ႔ေတြ႔မွာ
ျမင္ဖူးတဲ႔ ကၽြန္မ၊ အင္တာနက္ကေန ဂိမ္းေတြေဒါင္းလုပ္ယူၿပီး ဖုန္းထဲ ထည္႔မရရင္ ဆုိက္ေတြမွာရွာ၊
စာေတြဖတ္နဲ႔ ေျဖရွင္း သင္ေပးရျပန္တယ္။ တစ္ခါတေလမွာ သူတုိ႔ေလးေတြဆီကေန သင္ယူရတာေတြလည္း
ရွိျပန္တယ္။ ကုိယ္႔တပည္႔ပဲဆုိၿပီး ေျပာၿပီးၿပီးသြားမဲ႔ ပုံစံ လြယ္လင္႔တကူ ကတိေပးတတ္တာမ်ိဳး၊
သူတုိ႔ တစ္ခုခုလုပ္ေပးလုိက္တာကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္လုိ႔ မေျပာမိလုိက္တာမ်ိဳးေတြ ကၽြန္မမွာ
ပေပ်ာက္သြားဖုိ႔ သူတုိ႔ကပဲ သင္ေပးၾကတယ္။ အကဲစမ္းတတ္တဲ႔၊ တုံ႔ျပန္မႈေကာင္းတဲ႔၊ ဆင္ေျခမ်ားတဲ႔
သူတုိ႔ေလးေတြၾကား ကၽြန္မ တစ္ခါတရံ အသက္ရွဴမွားမိတဲ႔ အႀကိမ္ေတြလည္း မနည္းခဲ႔။ ေခတ္သစ္ထဲက
International ဆန္ဆန္ မ်ိဳးဆက္သစ္ေလးေတြကို နားလည္ေအာင္ႀကိဳးစားရင္း သူတုိ႔ေလးေတြနဲ႔အၿပိဳင္
ကၽြန္မ ေျပးေနရပါေတာ႔တယ္။
* * *
" Teacher…………
"
" အမယ္ေလး…………."
" ဝုန္း………"
အႀကီးဆုံးမေလးကုိ စာရွင္းေနခ်ိန္
အငယ္ဆုံးကေလးက ကၽြန္မလက္ကုိ အတင္းေဆာင္႔ဆြဲလုိက္ေတာ႔ ထုိင္ခုံေပၚကေန သမံတလင္းေျမေပၚကုိ
ေျခပစ္လက္ပစ္ ကၽြန္မ ျပဳတ္က်သြားတယ္။ ဒူးကလည္းနာ၊ ေထာက္လုိက္တဲ႔ ဘယ္လက္လည္း အနည္းငယ္ေအာင္႔သြားေတာ႔
ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္သြားခ်ိန္မွာပဲ -
" Hey… Teacher… I
know you wear what color… haha "
အုိ…. ကၽြန္မ အနည္းငယ္ ရွက္သြားမိတယ္။
ခပ္တင္းတင္းမ်က္ႏွာထားနဲ႔ သူ႔ကုိ စုိက္ၾကည္႔လုိက္ေတာ႔ "Nothing" လုိ႔ တစ္ခြန္းသာေျပာၿပီး
သူမဟုတ္သလုိနဲ႔ စက္ေရွ႕မွာ ခပ္တည္တည္ သြားထုိင္ေနခဲ႔တယ္။ မိနစ္အနည္းငယ္အတြင္းမွာပဲ
ကေလးပဲေလ ဆုိတဲ႔ အသိစိတ္ဝင္လာေတာ႔ ကၽြန္မရဲ႕ ေဒါသေတြ တျဖည္းျဖည္း ေျပေလ်ာ႔သြားပါေတာ႔တယ္။
သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕ ေနပုံထုိင္ပုံ၊ ေျပာဟန္ဆုိဟန္ အျပဳအမူေတြက ကၽြန္မအတြက္ စိတ္အေႏွာင္႔အယွက္ျဖစ္ေစတာမ်ိဳး
ရွိေပမဲ႔ အတတ္ႏုိင္ဆုံးေတာ႔ သည္းခံၿပီး ပဲ႔ျပင္ေပးရမွာပဲ မဟုတ္လား…။ ကၽြန္မက သူတုိ႔ေလးေတြရဲ႕
" ဆရာမ " ေလ…။
* * *
ေက်ာင္းႀကီးထဲကုိ လွမ္းဝင္လာရင္း
ကစားကြင္းထဲမွာ ဘတ္စကတ္ေဘာ ကစားေနတဲ႔ ကေလးတစ္ခ်ိဳ႕ကုိ ခဏတျဖဳတ္ ရပ္ၾကည္႔ျဖစ္တယ္။ အရြယ္ေတြက
၁၃ ႏွစ္၊ ၁၄ ႏွစ္ အရြယ္။ ဒီအရြယ္က လ်င္ျမန္ဖ်တ္လတ္ၿပီး က်န္းမာသန္စြမ္းခ်ိန္။ ထမင္းစားခ်ိန္
ခဏတာအတြင္းမွာ ရတဲ႔အခ်ိန္အနည္းငယ္ထဲကေန ကစားေနၾကရတဲ႔ ကေလးငယ္မ်ား…။ ခပ္လွမ္းလွမ္းမွာ
ေလွ်ာစီးတဲ႔ ကေလးက စီး၊ ဒန္းစီးသူက စီးနဲ႔ အနားမွာထိန္းေပးေနတဲ႔ ဆရာမ ခပ္ငယ္ငယ္ေတြကုိလည္း
ေတြ႔ရတယ္။ သူတုိ႔အသက္က ကၽြန္မထက္ေတာင္ ငယ္ဦးမယ္ ထင္ပါရဲ႕။
မွန္တံခါးကုိ အသာတြန္းဖြင္႔ဝင္ၿပီး
ခဏထုိင္ေစာင္႔လုိက္ေတာ႔ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္ကုိ လက္ဆြဲၿပီး ထြက္လာတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းက အသာလက္လွမ္းျပရင္း
-
" Don’t' cry.
Don't cry Mery. Play with your friends. OK! "
ရႈိက္ငုိေနတဲ႔ ကေလးငယ္ကုိ
ေခ်ာ႔ေမာ႔ၿပီး ကစားကြင္းဖက္ကုိ ခဏထြက္သြားတယ္။
" မုိး… နင္ ေရာက္ေနတာ
ၾကာၿပီလား "
အနည္းငယ္ ႏြမ္းလ်ပုံေပၚေနတဲ႔
သူငယ္ခ်င္းကုိ ေခါင္းခါျပၿပီး -
" မၾကာေသးပါဘူး… နင္က
စာသင္ရုံတင္မဟုတ္ဘဲ ကေလးပါ ထိန္းရတာလား "
" အင္း… ငါတုိ႔
Assistant ေတြက စာသင္ခ်ိန္ နည္းပါတယ္… Main Teacher ေတြက အဓိကသင္ရတာေပါ႔… သူတုိ႔သင္ေနရင္
ငါတုိ႔က ေနာက္ကေန အတန္းထိန္းေပးရတယ္… ခုလုိ ေက်ာင္းလႊတ္ခ်ိန္ဆုိလည္း ကေလးေတြနဲ႔ အတူ
ကစားေပးရတယ္… သူတုိ႔ငိုရင္ ေခ်ာ႔ရ၊ ရန္ျဖစ္ရင္ ဖ်န္ေျဖရနဲ႔… ထမင္းလည္း ခြံ႔ေကၽြးရတယ္…
တစ္ခါတေလ အေလး၊ အေပါ႔ ေတြေတာင္ လုပ္ေပးရေသးတယ္ "
"ဟင္… ဟဲ႔ အဲဒါေတြလုပ္ဖုိ႔
လူ သက္သက္ရွိတယ္ မဟုတ္ဘူးလား "
" အမယ္ေလး… တစ္ခါတေလ
သူတုိ႔က မျမင္ခ်င္ေယာင္ေဆာင္ေနၾကတာ.. မတတ္သာလုိ႔ လုပ္ေပးတဲ႔အခါ က်လည္း ျဖစ္သလုိ ၿပီး..ၿပီးေရာ
လုပ္ၾကတာ… ငါတုိ႔က ကုိယ္႔ကေလးဆုိေတာ႔ မေနႏုိင္လုိ႔ လုပ္ေပးရတာေပါ႔ "
" နင္တုိ႔ တစ္တန္းကုိ
ကေလးဘယ္ႏွစ္ေယာက္ရွိလဲ "
" တစ္တန္းနဲ႔တစ္တန္းေတာ႔
မတူဘူးေပါ႔… အလြန္ဆုံး (၁၅) (၂ဝ) ေပါ႔… တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းေတြမွာေတာ႔ သုံးေလးဆယ္ ရွိတယ္
ၾကားတယ္ "
" နင္႔ လစာကေရာ
"
သူငယ္ခ်င္းက မခ်ိၿပံဳးေလးၿပံဳးရင္း
" ၄ ေသာင္း "
" ဘာ… တစ္လလုံးမွ ၄
ေသာင္း ဟုတ္လား "
" အင္း… ေနာက္က်ရင္ေတာ႔
တုိးေပးမယ္ ေျပာတာပဲ… စိတ္ေတာ႔ရွည္ရမွာေပါ႔ဟာ.. ခုေခတ္က ဒီအလုပ္ပဲ ဝင္တုိးၾကတာမဟုတ္လား…
အလုပ္ရတာကုိက ကံေကာင္း "
သူ ေျပာသမွ် နားေထာင္ၿပီး
ကၽြန္မ ရင္ေတြ အေတာ္ေမာဟုိက္သြားတယ္။
ေက်ာင္းက က်ယ္ၿပီး ကစားကြင္းေတြရွိေပမဲ႔
အတြင္းမွာက အခန္းတစ္ခန္းစီရဲ႕ အက်ယ္က သိပ္မရွိ။ စာၾကည္႔တုိက္ ရွိလားလုိ႔ ေမးၾကည္႔ေတာ႔
ရွိေတာ႔ရွိတယ္။ တစ္ခန္း၊ ႏွစ္ခန္းပဲတဲ႔။
" ေက်ာင္းမွာ စာၾကည္႔တုိက္ေတာ႔
ရွိတယ္… ဒါမဲ႔ ဒီတုိင္းသြားလုိ႔မရဘူး… Teacher ဆီက ကတ္ျပားနဲ႔မွ သြားလုိ႔ရတာ… ကတ္လုိခ်င္လုိ႔
ေျပာေတာ႔ Teacher က လုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး လုပ္လည္းမေပးဘူး… စာအုပ္ငွားလုိ႔ရတဲ႔ ရက္သက္သက္ရွိေပမဲ႔
တစ္ခါတေလမွသာ ငွားလုိ႔ရတာ… ဘယ္ရက္ေတြမွန္းလည္း မမွတ္မိေတာ႔ဘူး…" ဆုိတဲ႔ ကေလးေတြေျပာစကား
နားထဲျပန္ၾကားမိတယ္။
မိမိတုိ႔ သားသမီးေတြကုိ အဆင္႔ျမင္႔ေစခ်င္လုိ႔
အဆင္႔ျမင္႔ေက်ာင္းေတြမွာ ေငြအပုံလုိက္ေပးၿပီး ထားႏုိင္ဖုိ႔ ေျပးလႊားရုန္းကန္ေနၾကတဲ႔
တခ်ိဳ႕ မိဘေတြအတြက္ သက္ျပင္းေမာခ်မိျပန္တယ္။
စာသင္ခန္းတုိင္းရဲ႕ နံရံေတြေပၚမွာ
ရုပ္ပုံကားခ်ပ္ေတြအျပည္႔၊ ကေလးေတြရဲ႕ Creativity ျမင္႔ေအာင္ လုပ္ထားပုံရတယ္။ ဒါမဲ႔
ကၽြန္မ စဥ္းစားၾကည္႔တယ္။ ကေလးေတြမွာ အမွန္တကယ္ပဲ Creativity ရွိရဲ႕လား… ကေလးေတြကို
သင္ၾကားေပးေနတဲ႔ ဆရာ၊ ဆရာမေတြမွာေရာ အႏုပညာခံစားမႈ၊ ေတြးေခၚဆင္ျခင္မႈ နဲ႔ ဖန္တီးမႈစြမ္းရည္ေတြ
ျပည္႔ျပည္႔ဝဝ ရွိရဲ႕လားဆုိတာ…။
ေက်ာင္းဝင္းႀကီးထဲမွာ သတ္မွတ္ထားတဲ႔
အခ်ိန္ေလးတစ္ခုကုိ အမိအရဖမ္းဆုပ္ ေဆာ႔ကစားေနတဲ႔ ကေလးငယ္မ်ားရဲ႕ အနာဂါတ္၊ အဆင္႔ျမင္႔
ပညာေတြသင္ယူေနၾကတဲ႔ ကေလးငယ္မ်ားရဲ႕ စိတ္ဓါတ္၊ စြမ္းရည္နဲ႔ ကုိယ္က်င္႔တရားမ်ား၊ ထိန္းသိမ္းရမယ္႔
ရွိသင္႔တဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈမ်ား… ဘယ္လုိအေနအထားနဲ႔ ရွိၾကမလဲ…။ ထည္ဝါခန္႔ညားလွတဲ႔ ေက်ာင္းႀကီးကုိ
ေက်ာခုိင္းလုိက္ခ်ိန္ ေန႔ခင္းအပူက လမ္းမထက္မွာ အရွိန္တၿငီးၿငီးနဲ႔ ပူျပင္းေတာက္ေလာင္ေနသလုိ၊
ကၽြန္မ ရင္ထဲမွာလည္း အပူေတြက တလွပ္လွပ္နဲ႔။ အဲဒီအပူေတြရဲ႕ အဓိပၸါယ္ကုိ ဘာသာျပန္ႏုိင္တဲ႔
အင္အားေတာ႔ ကၽြန္မကုိယ္တုိင္မွာ ကင္းမဲ႔ေနခဲ႔တယ္...။
* * *
အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ ဆုိတဲ႔
စကားပုံကုိ လူတုိင္းနီးပါး သိေပမဲ႔၊ ေျပာၾကေပမဲ႔ တကယ္တမ္း အလုပ္ဟူသမွ်ကုိ တန္ဖုိးထားၾကပါရဲ႕လား။
စကားပုံဟာ စာအုပ္ထဲမွာ သိမွတ္သားဖြယ္ရာအေနနဲ႔ပဲ က်န္ရွိေနခဲ႔ေတာ႔မယ္။ ေခတ္အေျခအေနေပၚလုိက္ၿပီး
လုပ္ငန္းေတြ ေျပာင္းလဲလုပ္ကုိင္လာၾကသလုိ၊ ေပၚျပဴလာျဖစ္တဲ႔ အလုပ္ေတြမွာ တစ္ေန႔တျခား
လုပ္လုိသူေတြ ဒုနဲ႔ေဒး။
ကၽြန္မ စာေရးေနပါတယ္လုိ႔ေျပာရင္
"ေအာ္… ဟုတ္လား" ဆုိၿပီး သနားတဲ႔ မ်က္လုံးမ်ိဳးနဲ႔ ၾကည္႔တတ္သူေတြရွိသလုိ၊
စာသင္ေနပါတယ္ေျပာရင္ "ဟယ္… ဟုတ္လား… ဒါဆုိ ေထာမွာေပါ႔… ခုေခတ္မွာ ဆရာမ အလုပ္က
အရမ္းတြက္ေျခကုိက္တာ" လုိ႔ ဆုိျပန္သူေတြလည္း ရွိရဲ႕။ ကၽြန္မအတြက္ကေတာ႔ တြက္ေျခကုိက္တယ္၊
မကုိက္ဘူးဆုိတာထက္ ကုိယ္လုပ္တဲ႔အလုပ္ေပၚမွာ လိပ္ျပာလုံဖုိ႔ပဲ အေရးႀကီးပါတယ္။
ကၽြန္မ ခ်စ္တဲ႔၊ ကၽြန္မရဲ႕
ႏွလုံးသားအာဟာရျပည္႔ေစတဲ႔ အႏုပညာရသေတြကုိ ေအာင္ျမင္စြာ ပုံေဖာ္ႏုိင္ဖုိ႔အတြက္ အမ်ားနဲ႔တစ္ေယာက္
ေလွ်ာက္လွမ္းရာမွာ ပတ္ဝန္းက်င္က အသိအမွတ္ျပဳတဲ႔၊ ကုိယ္႔ဝမ္းကုိယ္ေက်ာင္းႏုိင္တဲ႔သူတစ္ဦး
ျဖစ္ဖုိ႔ ကၽြန္မ ေရြးခ်ယ္ခဲ႔တဲ႔ ဒီလမ္းမွာ လိပ္ျပာလုံစြာနဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေနဦးမွာပါပဲ။
အမ်ားမုိးခါးေရေသာက္လုိ႔ ေသာက္ခဲ႔တာမ်ိဳး မဟုတ္တဲ႔ ဒီခရီးမွာ ေတြ႔ဆုံရတဲ႔ ပကတိ အရုိးခံစိတ္ေလးေတြဆီက
သူတုိ႔ကုိယ္တုိင္ မသိလုိက္တဲ႔ ကာလာစုံဟာ ကၽြန္မကုိ အေရာင္ေတြျခယ္ေပးေနမယ္ဆုိလည္း ေက်နပ္စြာ
လက္ခံသြားမွာပါ။
အလႊာစုံရဲ႕ ရုိက္ခတ္မႈၾကား
ပြင္႔လန္းလာမဲ႔ ပန္းေလးေတြမွာ ရင္႔က်က္တဲ႔စိတ္ဓာတ္၊ ခြန္အားေတြနဲ႔အတူ ျမင္႔မားတဲ႔ အနာဂါတ္ေတြ
ရရွိပုိင္ဆုိင္ေစဖုိ႔၊ ပန္းေလးေတြေပၚမွာ အမႈမဲ႔ အမွတ္မဲ႔ တင္လာမဲ႔၊ ထင္က်န္ေနမဲ႔ အစြန္းအထင္းေလးေတြ
ေဝးလြင္႔ေစဖုိ႔၊ ပြင္႔ဖတ္ေလးေတြ ရုိးသား ေျဖာင္႔မတ္စြာ ပြင္႔အာေစဖုိ႔၊ ယဥ္ေက်းလိမၼာစြာ
အထက္ကုိ တုိးတက္ေစဖုိ႔ ရည္ရြယ္ရင္းနဲ႔…. ကၽြန္မကေလးေတြအတြက္ စိတ္ရွည္၊ သည္းခံ၊ ျပဳျပင္ေပးႏုိင္တဲ႔
ခြင္႔လႊတ္စိတ္အျပည္႔နဲ႔ ဆရာမေကာင္း တစ္ေယာက္ျဖစ္ဖုိ႔ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ကၽြန္မ သူတုိ႔ေလးေတြဆီကေန
သင္ယူရမွာေတြ က်န္ေနေသးပါရဲ႕။
ဂၽြန္မုိး
01102012
(TUE)
Copy From June-moe Blog
Credit Link ---> http://june-moe.blogspot.com/2012/12/blog-post.html
Tags:
ဝတၳဳတို
Leave a comment