ၿမိဳ႕ႀကီးသားေတြ နား၀င္ခ်ဳိေအာင္ ကိုရီးယားကားေတြထဲက တစ္ေန႔လံုးအိမ္ျပင္ထြက္ၿပီး
အလုပ္သြား၊ ေက်ာင္းသြားလုပ္ၾကတဲ့သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတဲ့အခါ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔
လူေတြ႕ေတြ႕၊ မေတြ႕ ေတြ႕ ‘ျပန္လာပါၿပီ’ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔
ပါးစပ္ကရြတ္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ဖ်ားက ၀တၱရားအရထြက္လာတဲ့ အသံမို႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔
အားမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အညာသားပီပီ အားရွိပါးရွိ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး
‘ျပန္လာၿပီဗ်ဳိ႕’ လို႔ပဲ ပြဲဦးထြက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ။
ကိုကိုးကြၽန္းက ျပန္ေရာက္စ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ‘အလံမလွဲစတမ္း’ ဆိုတဲ့
စာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခြင့္ရေတာ့ ‘၀င္းေဇာ္ ျပန္လာၿပီ။ ေခ်ာအိမာန္
ျပန္လာၿပီ’ လို႔ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာခဲ့တယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ထုတ္ေ၀ခြင့္မရခဲ့တဲ့
‘အလံမလွဲစတမ္း’ တတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း လူထုစိန္၀င္းလည္း
နာလန္ထူစျပဳလာၿပီမို႔ တိုက္ဆိုင္စြာ ‘ျပန္လာၿပီဗ်ဳိ႕’ လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပး ေမတၱာထားၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားအေပၚ တာ၀န္မေက်ျဖစ္ခဲ့ရတာ
ဒီတစ္ခါ အၾကာဆံုးပါပဲ။ မတ္လေနာက္ဆံုးပတ္က စၿပီးမိုးကမရြာ၊ အပူကလြန္ကဲ၊ မီးကျဖတ္ဆိုေတာ့
မ႐ွဴသာမကယ္သာ အလူးအလဲခံရၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲပါေတာ့တယ္။ အပတ္စဥ္လာၾကည့္ေပးေနက်
ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာတင္စံဦး နဲ႔ပဲ ခါတုိင္းလိုျပန္ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တာ။ ေကာင္းမလာဘူး။
ဧၿပီ ၁ ရက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူကတုံးပဲ။ ဘာမွမသိဘူး။ သႀကၤန္က်ေတာ့
ဆရာေလးက ႏွစ္စဥ္သြားေနက် ရွမ္းျပည္နယ္က ေက်းရြာေတြကို အခမဲ့ေဆးကု ထြက္သြားတယ္။
ဒီမွာ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတာက ‘အလဲဗင္းမီဒီယာဂ႐ုပ္’ (EMG) ရဲ႕ ေဒါက္တာသိန္းျမင့္ျဖစ္တယ္။
ဆရာက သႀကၤန္တြင္းႀကီးေတာင္ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ကုသေပး ရွာတယ္။
ေက်းဇူးအင္မတန္တင္မိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ သမီးသမားေတာ္ေလးက
ထံုးစံအတိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ အိမ္ကသမီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္
ေျပာျပလိုက္တယ္။ အေ၀းက လူက မျမင္ရေတာ့ ပိုစိတ္ပူၿပီး ရန္ကုန္ကသူ႔မိတ္ေဆြ
သမားေတာ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ၾကည့္ေစတယ္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္တာ၊ ေသြးစစ္၊
သလိပ္စစ္တာ အားလံုးကိုအီးေမးလ္ နဲ႔ သူ႔ဆီပို႔ခိုင္းတယ္။ စစ္ခ်က္ေတြ ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
ရန္ကုန္က သူ႔မိတ္ေဆြဆရာ၀န္နဲ႔ ညႇိႏိႈင္းတိုင္ပင္ၿပီး ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး၊ ႐ွဴေဆး ေတြ
ေပးၾကမယ္။ မနက္၊ ည ေဆး ထုိးဖို႔လည္း ပူစရာမလိုဘူး။ ရန္ကုန္ က သမားေတာ္ရဲ႕အဆက္နဲ႔
အိမ္တိုင္ရာေရာက္ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ HMS က ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က
ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ လာလုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲအဖ်ားတက္လို႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း ၁၄၀ ေရာက္ေနလို႔
ဖုန္းဆက္ေခၚ လိုက္ရင္လည္း ဖုန္းထဲက ဘာေဆး ဘာေဆးတိုက္ထားပါလို႔ ညႊန္ၾကားၿပီး
ခဏၾကာေတာ့ လူကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈေပးၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြလည္း
ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
အရင္ေႏြေတြလို ခဏပဲထင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။
သံုးလလံုးလံုး ဘုန္းဘုန္း လဲေနေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္အစာေတာင္ ကိုယ္မစားႏုိင္လို႔
ခြံ႔ေကြၽးရတယ္။ အစာစားရတာကလည္း ဒုကၡေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပကိရိယာကို လက္မွာစြပ္ထားၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ စားရတာ
အစာတစ္လုတ္၀ါးလိုက္ၿမိဳလိုက္ တာနဲ႔ ႏွလံုးက ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ခုန္တက္ သြားတယ္။
အစာတစ္လုတ္ကို ႏွလံုး က ေျခာက္မွတ္၊ ခုနစ္မွတ္တက္သြားတာ။ ေနကျပင္းျပင္း၊
မီးကမလာတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ စိုးရိမ္မွတ္ ၁၄၀ ေလာက္အထိေတာင္ ေရာက္သြား
တတ္တယ္။ သိပ္သတိထားၿပီး စားရေသာက္ရလို႔ ထမင္းျဖစ္ေစ၊ ဆန္ျပဳတ္ ျဖစ္ေစ
၁၅ ဇြန္းစားရင္ အခ်ိန္ တစ္နာရီၾကာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့သံုး၊ ေလးႏွစ္က အထူးကုေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္အဆုတ္ထဲက
ေလအိတ္ေပါက္သြားလို႔ အသက္႐ွဴမရေတာ့ဘဲ ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆး႐ုံမွာျဖစ္တာမို႔
မေသတာ။ ဆရာ၀န္ေတြက ခ်က္ခ်င္းခြဲၿပီး အဆုတ္ထဲ က ေလေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဆုတ္ထဲထိ ပိုက္ထုိး ထည့္ၿပီး အထဲက အရိအရြဲေတြကုန္ေအာင္ ထုတ္ပစ္ဖို႔
ပုလင္းတန္းလန္း နဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေဆး႐ံုမွာေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ စာေရးပ်က္တာ
တစ္လေလာက္ပဲ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ရာသီေျပာင္း ျဖစ္ေနက် အာဂႏၲဳဖ်ားပဲ၊ ခဏေနေကာင္းသြားမွာပဲ
ထင္ခဲ့ေပမယ့္ သံုးလေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခံလိုက္ရတယ္။
ဒီကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမတၱာ ေစတနာထားၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက တစ္ေန႔တစ္ေန႔
ဆယ့္ေလး၊ ငါးဦးထက္မနည္း ဖုန္းဆက္ေမးၾက ေမတၱာပို႔ၾကတယ္။ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ
မွန္မွန္ဆက္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ေမးသူလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုေမတၱာေတြေၾကာင့္
အားတင္းၿပီး နာလန္ျမန္ျမန္ထေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚ တာ၀န္မေက်ေသးဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲ က အသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး
သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြကို တိုင္းသိျပည္သိ ေျပာေပးရဦးမယ္။
အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ‘ကမၻာတုန္ေအာင္ ကုန္းေအာ္ရလြန္းလုိ႔ အေမာဆို႔ၿပီးဖ်ားတာ’ လို႔
က႐ုဏာေဒါေသာ နဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တဲ့ မႏၲေလးကတူမ ေခ်ာက ဘာေျပာဦးမလဲ မသိဘူး။
(လူထုစိန္၀င္း)
မွတ္ခ်က္ - ဤေဆာင္းပါးအား အဆံုးသတ္အထိ ေရးသြားႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
အလုပ္သြား၊ ေက်ာင္းသြားလုပ္ၾကတဲ့သူေတြ အိမ္ျပန္ေရာက္ၾကတဲ့အခါ အိမ္ထဲေရာက္တာနဲ႔
လူေတြ႕ေတြ႕၊ မေတြ႕ ေတြ႕ ‘ျပန္လာပါၿပီ’ လို႔ ႏႈတ္ဆက္ ေလ့ရွိၾကတယ္။ အဲဒီလိုႏႈတ္ဆက္ဖို႔
ပါးစပ္ကရြတ္ၾကည့္တယ္။ ပါးစပ္ဖ်ားက ၀တၱရားအရထြက္လာတဲ့ အသံမို႔ ေပါ့ရႊတ္ရႊတ္နဲ႔
အားမရွိဘူး။ အဲဒါေၾကာင့္ အညာသားပီပီ အားရွိပါးရွိ လိႈက္လိႈက္လွဲလွဲ ေႏြးေႏြးေထြးေထြး
‘ျပန္လာၿပီဗ်ဳိ႕’ လို႔ပဲ ပြဲဦးထြက္ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ပါရေစ။
ကိုကိုးကြၽန္းက ျပန္ေရာက္စ လြန္ခဲ့တဲ့ အႏွစ္သံုးဆယ္ေလာက္က ‘အလံမလွဲစတမ္း’ ဆိုတဲ့
စာအုပ္ ဒုတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ထုတ္ေ၀ခြင့္ရေတာ့ ‘၀င္းေဇာ္ ျပန္လာၿပီ။ ေခ်ာအိမာန္
ျပန္လာၿပီ’ လို႔ သတင္းစာမွာ ေၾကာ္ျငာခဲ့တယ္။
ႏွစ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္လံုးလံုး ထုတ္ေ၀ခြင့္မရခဲ့တဲ့
‘အလံမလွဲစတမ္း’ တတိယအႀကိမ္ ျပန္လည္ ထုတ္ေ၀ခြင့္ရတာနဲ႔ မေရွးမေႏွာင္း လူထုစိန္၀င္းလည္း
နာလန္ထူစျပဳလာၿပီမို႔ တိုက္ဆိုင္စြာ ‘ျပန္လာၿပီဗ်ဳိ႕’ လို႔ ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေစာင့္ေမွ်ာ္အားေပး ေမတၱာထားၾကတဲ့ စာဖတ္သူမ်ားအေပၚ တာ၀န္မေက်ျဖစ္ခဲ့ရတာ
ဒီတစ္ခါ အၾကာဆံုးပါပဲ။ မတ္လေနာက္ဆံုးပတ္က စၿပီးမိုးကမရြာ၊ အပူကလြန္ကဲ၊ မီးကျဖတ္ဆိုေတာ့
မ႐ွဴသာမကယ္သာ အလူးအလဲခံရၿပီး အိပ္ရာထဲ လဲပါေတာ့တယ္။ အပတ္စဥ္လာၾကည့္ေပးေနက်
ဆရာ၀န္ေလး ေဒါက္တာတင္စံဦး နဲ႔ပဲ ခါတုိင္းလိုျပန္ေကာင္းသြားမယ္ ထင္တာ။ ေကာင္းမလာဘူး။
ဧၿပီ ၁ ရက္ ေရြးေကာက္ပြဲ ၀န္းက်င္မွာေတာ့ လူကတုံးပဲ။ ဘာမွမသိဘူး။ သႀကၤန္က်ေတာ့
ဆရာေလးက ႏွစ္စဥ္သြားေနက် ရွမ္းျပည္နယ္က ေက်းရြာေတြကို အခမဲ့ေဆးကု ထြက္သြားတယ္။
ဒီမွာ ကယ္တင္ရွင္အျဖစ္ ေရာက္လာတာက ‘အလဲဗင္းမီဒီယာဂ႐ုပ္’ (EMG) ရဲ႕ ေဒါက္တာသိန္းျမင့္ျဖစ္တယ္။
ဆရာက သႀကၤန္တြင္းႀကီးေတာင္ ေရာက္ေအာင္လာၿပီး ေစာင့္ေရွာက္ကုသေပး ရွာတယ္။
ေက်းဇူးအင္မတန္တင္မိပါတယ္။ အဲဒီေနာက္ ႏိုင္ငံျခားေရာက္ သမီးသမားေတာ္ေလးက
ထံုးစံအတိုင္း ဖုန္းဆက္ၿပီး က်န္းမာေရးအေၾကာင္း ေမးေတာ့ အိမ္ကသမီးက ျဖစ္ေၾကာင္းကုန္စင္
ေျပာျပလိုက္တယ္။ အေ၀းက လူက မျမင္ရေတာ့ ပိုစိတ္ပူၿပီး ရန္ကုန္ကသူ႔မိတ္ေဆြ
သမားေတာ္တစ္ေယာက္ကို လႊတ္ေပးၿပီး ၾကည့္ေစတယ္။ ဓာတ္မွန္႐ိုက္တာ၊ ေသြးစစ္၊
သလိပ္စစ္တာ အားလံုးကိုအီးေမးလ္ နဲ႔ သူ႔ဆီပို႔ခိုင္းတယ္။ စစ္ခ်က္ေတြ ကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့
ရန္ကုန္က သူ႔မိတ္ေဆြဆရာ၀န္နဲ႔ ညႇိႏိႈင္းတိုင္ပင္ၿပီး ေသာက္ေဆး၊ ထိုးေဆး၊ ႐ွဴေဆး ေတြ
ေပးၾကမယ္။ မနက္၊ ည ေဆး ထုိးဖို႔လည္း ပူစရာမလိုဘူး။ ရန္ကုန္ က သမားေတာ္ရဲ႕အဆက္နဲ႔
အိမ္တိုင္ရာေရာက္ က်န္းမာေရးအဖြဲ႕ HMS က ဆရာ၀န္ေလးတစ္ေယာက္ နဲ႔ ဆရာမႏွစ္ေယာက္က
ေန႔စဥ္ မပ်က္မကြက္ လာလုပ္ေပးၾကတယ္။ ဒီၾကားထဲအဖ်ားတက္လို႔ ႏွလံုးခုန္ႏႈန္း ၁၄၀ ေရာက္ေနလို႔
ဖုန္းဆက္ေခၚ လိုက္ရင္လည္း ဖုန္းထဲက ဘာေဆး ဘာေဆးတိုက္ထားပါလို႔ ညႊန္ၾကားၿပီး
ခဏၾကာေတာ့ လူကိုယ္တုိင္လာေရာက္ ၾကည့္႐ႈေပးၾကတယ္။ သူတို႔ေလးေတြလည္း
ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။
အရင္ေႏြေတြလို ခဏပဲထင္ခဲ့ေပမယ့္ ဒီတစ္ေခါက္ ေတာ္ေတာ္ၾကာသြားတယ္။
သံုးလလံုးလံုး ဘုန္းဘုန္း လဲေနေတာ့တာပဲ။ ကိုယ့္အစာေတာင္ ကိုယ္မစားႏုိင္လို႔
ခြံ႔ေကြၽးရတယ္။ အစာစားရတာကလည္း ဒုကၡေတာ္ေတာ္ႀကီးတယ္။ ေအာက္ဆီဂ်င္နဲ႔
ႏွလံုးခုန္ႏႈန္းျပကိရိယာကို လက္မွာစြပ္ထားၿပီး အရိပ္တၾကည့္ၾကည့္ စားရတာ
အစာတစ္လုတ္၀ါးလိုက္ၿမိဳလိုက္ တာနဲ႔ ႏွလံုးက ဒိုင္းဒိုင္းနဲ႔ခုန္တက္ သြားတယ္။
အစာတစ္လုတ္ကို ႏွလံုး က ေျခာက္မွတ္၊ ခုနစ္မွတ္တက္သြားတာ။ ေနကျပင္းျပင္း၊
မီးကမလာတဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးဆိုရင္ စိုးရိမ္မွတ္ ၁၄၀ ေလာက္အထိေတာင္ ေရာက္သြား
တတ္တယ္။ သိပ္သတိထားၿပီး စားရေသာက္ရလို႔ ထမင္းျဖစ္ေစ၊ ဆန္ျပဳတ္ ျဖစ္ေစ
၁၅ ဇြန္းစားရင္ အခ်ိန္ တစ္နာရီၾကာတယ္။
လြန္ခဲ့တဲ့သံုး၊ ေလးႏွစ္က အထူးကုေဆး႐ံုႀကီးတစ္ခုမွာ ေဆးစစ္ဖို႔လုပ္ေနတုန္း ႐ုတ္တရက္အဆုတ္ထဲက
ေလအိတ္ေပါက္သြားလို႔ အသက္႐ွဴမရေတာ့ဘဲ ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။ ေဆး႐ုံမွာျဖစ္တာမို႔
မေသတာ။ ဆရာ၀န္ေတြက ခ်က္ခ်င္းခြဲၿပီး အဆုတ္ထဲ က ေလေတြကို ထုတ္ပစ္လိုက္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဆုတ္ထဲထိ ပိုက္ထုိး ထည့္ၿပီး အထဲက အရိအရြဲေတြကုန္ေအာင္ ထုတ္ပစ္ဖို႔
ပုလင္းတန္းလန္း နဲ႔ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ ေဆး႐ံုမွာေနခဲ့ရတယ္။ ဒါေတာင္ စာေရးပ်က္တာ
တစ္လေလာက္ပဲ။ ဒီတစ္ႀကိမ္ေတာ့ ရာသီေျပာင္း ျဖစ္ေနက် အာဂႏၲဳဖ်ားပဲ၊ ခဏေနေကာင္းသြားမွာပဲ
ထင္ခဲ့ေပမယ့္ သံုးလေလာက္ၾကာသြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္လည္း ခံလိုက္ရတယ္။
ဒီကာလတစ္ေလွ်ာက္လံုး ေမတၱာ ေစတနာထားၾကတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္မ်ားက တစ္ေန႔တစ္ေန႔
ဆယ့္ေလး၊ ငါးဦးထက္မနည္း ဖုန္းဆက္ေမးၾက ေမတၱာပို႔ၾကတယ္။ ႏွစ္ရက္ျခားတစ္ခါ
မွန္မွန္ဆက္ၿပီး အႀကိမ္ေပါင္း ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ ေမးသူလည္း ရွိတယ္။ ဒီလိုေမတၱာေတြေၾကာင့္
အားတင္းၿပီး နာလန္ျမန္ျမန္ထေအာင္ ႀကိဳးစားရတယ္။ လုပ္စရာေတြက အမ်ားႀကီးရွိေသးတယ္။
စာဖတ္ပရိသတ္အေပၚ တာ၀န္မေက်ေသးဘူး။ သူတို႔ရင္ထဲ က အသံေတြကို နားေထာင္ၿပီး
သူတုိ႔ ေျပာခ်င္တာေတြကို တိုင္းသိျပည္သိ ေျပာေပးရဦးမယ္။
အဲဒီလိုဆိုေတာ့ ‘ကမၻာတုန္ေအာင္ ကုန္းေအာ္ရလြန္းလုိ႔ အေမာဆို႔ၿပီးဖ်ားတာ’ လို႔
က႐ုဏာေဒါေသာ နဲ႔ မွတ္ခ်က္ခ်ခဲ့တဲ့ မႏၲေလးကတူမ ေခ်ာက ဘာေျပာဦးမလဲ မသိဘူး။
(လူထုစိန္၀င္း)
မွတ္ခ်က္ - ဤေဆာင္းပါးအား အဆံုးသတ္အထိ ေရးသြားႏုိင္ျခင္း မရွိခဲ့ပါ။
Tags:
ေဆာင္းပါး
Leave a comment