(ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ဓမၼစိႏၱာ လမ္း၊ အမွတ္ (၁၅)၊ ၈ လႊာမွာ ေနထုိင္ သူ ပန္းခ်ီဆရာကိုရွိန္ျမင့္သည္ ဟိုတစ္ ခ်ိန္က စင္ကာပူမွာ တုိက္ခန္းႏွစ္လႊာ အျမင့္က ခုန္ခ်ဘူးသူျဖစ္သည္။ မီးပ်က္ ေသာ ညတစ္ညမွာ သူက သူ႔ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ့္အား ေျပာျပ၏။ သူက စင္ကာပူ ေထာင္ထဲမွာလည္း ေနထိုင္ခဲ့ဖူးသူ ျဖစ္ ၏။ ကဲ ကိုရွိန္ျမင့္ဘ၀ေလးကို ဖတ္ၾကည့္ ၾကပါဦး။)
ကၽြန္ေတာ့္ကို သရက္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးပါ တယ္။ အေဖက ေတာအုပ္ႀကီး။ အေဖက ခရီးေတြဘာေတြ မၾကာခဏထြက္ရတယ္။ သရက္နဲ႔ ေအာင္လံကူးတဲ့ ေမာ္ေတာ္ႀကီး ကို ျမင္ရင္ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ေအာင္လံေမာ္ေတာ္ႀကီးေပၚမွာ အေဖ ပါသြားတာၾကည့္ၿပီး၊ ေမာ္ေတာ္ႀကီး ကမ္း ကခြာေလကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြ ပိက်လာေလေပါ့ဗ်ာ။ တတိယတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္သိတာက သရက္ၿပီးရင္ ေအာင္လံၿမိဳ႕ပဲ။ ေအာင္လံ ၿပီးရင္ နယ္နိမိတ္ကုန္ဆံုးၿပီ။ ကမၻာမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာေလ။
ကၽြန္ေတာ္တတိယတန္းႏွစ္မွာပဲ အေဖက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရြ႕ရတယ္။ သစ္ေတာ စီးပြားေရးဌာနကို ေျပာင္းရ တယ္။ အလံုအမက (၁)ကို ေျပာင္းေရြ႕ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရၿပီ။ ရန္ကုန္ေက်ာင္း ေရာက္စနယ္ကလာတဲ့တတိယတန္းေက်ာင္း သားအာ ေက်ာင္းစာမလုိက္ႏုိင္ဘူး။ စာ တအားညံ့တာ။ စာမဖတ္တတ္၊ စာမေရး တတ္ဘူး။ အေမက သင္ေပးမွစာေရး တတ္လာတာ။
လႈိင္ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထုိင္ၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕မွာ ကၽြန္းသစ္လံုးေတြ ေရစိမ္ ထားဖုိ႔ ေရကန္အႀကီးႀကီး သုံးကန္ရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္တြဲတင္ ရထားလမ္းရွိ တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေက်ာက္မီး ေသြးတင္တဲ့ရထားလမ္းရွိတယ္။ မီးရထား လမ္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္။
အေဖကေတာ့ ေတာအုပ္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ ေဖာင္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ေအာက္ေျခသစ္ေတာ၀န္ ထမ္းရဲ႕ သားသမီးေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြေပါ့။ အလယ္တန္း သားဘ၀မွာ အလက (၃) အလုံကို ေရာက္သြားၿပီ။
အနားမွာ ပုလဲႏွင့္ငါး ႐ုံး၀င္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ဟာ ေက်ာင္း ကျပန္တာနဲ႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ကေလးရဲ႕ ၾကမ္း ျပင္မည္းမည္းေပၚမွာ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ထဲက စာအုပ္ေတြ၊ ခဲတံေတြကို သြန္ခ် ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ အလြတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ပုလဲႏွင့္ငါး႐ုံး၀င္းထဲ ေျပး၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီ ၀င္းထဲမွာ သူတို႔ ဦးေလးေတြက ငါးေတြကို ထမ္းပိုးေနၾက တယ္။ ဖိတ္စင္က်တဲ့ ငါးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက သိမ္းက်ဳံးၿပီး ေက်ာင္း လြတ္အိတ္ထဲအျပည့္ထည့္ၾကေတာ့တာ။ ငါးၫွီနံံ႔နဲ႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲမွာ ငါး ေတြအျပည့္အသိပ္။ ေရာင္းရင္ငါးက်ပ္ ရတယ္။ အဲေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ပိုက္ဆံ သံုးႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံမသံုး ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတုိ႔လိုေက်ာင္း လြယ္အိတ္အလြတ္တစ္လံုးနဲ႔ ပုလဲႏွင့္ ငါး ႐ုံး၀င္းထဲက ငါးေတြ၀င္က်ဳံးတာ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ အေမကဆူေရာ၊ ေနာက္ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးတဲ့။
အဲေတာ့ ပိုက္ဆံသံုးဖို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကိုပဲ အားကိုးရေတာ့တာ ေတာအုပ္ ႀကီးရဲ႕သားက ပိုက္ဆံမသံုးႏိုင္ဘူး။ အေျခခံသစ္ေတာ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြ က လြယ္အိတ္ထဲကငါးေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံသံုး ႏုိင္တယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေတြလည္း ငါးၫွီေစာ္နံ႔လို႔ေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုက္ဆံ ေပါေတာ့ အလုံသီတာ႐ုံမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ တယ္။ ၀ဇီယာ၊ သမ္ၼတ၊ ေရွ႕ေဆာင္၊ ပပ၀င္း႐ုံေတြမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္တာေပါ့။ “ကလင့္ အိစ္၀ဒ္” (Clint Eastwood) ၾကည့္တယ္။ “ဆိုဗီယာ ေလာရင့္” ၾကည့္တယ္။ အဲဒီ ေခတ္က ေကာင္းဘိြဳင္ေခတ္ The Good,the Bad and the Ugly ေပါ့ဗ်ာ။ ဟန္ဒရက္႐ိုင္ဖယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး “ဂ်င္နီဟက္ခမင္း” ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမင္းသား ႀကီးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တာပဲဗ်။ အဲလိုေပါ့ဗ်ာ။ အလုံသီတာ႐ုံမွာ ၾကည့္ လုိက္ တုိးေခြၾကည့္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေတာ့လွလွပပက်ေပါ့။
ေက်ာင္းလစ္႐ုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဒူးလား စီးကရက္ေသာက္တတ္ေနခ်ိန္မွာ ကာတြန္း ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္ေန ၿပီ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕ ဖြံ႕ ၿဖိဳးေရးခ်ိန္မွာ ျမန္မာစာဆရာႀကီး ဦးသိန္းလႈိင္က ပန္းခ်ီသင္ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ကသေဘာက်ေနၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ရွစ္တန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျဖၿပီးတဲ့ေန႔ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္မရဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဘက္သြားၾကတယ္။ ႐ုိးရာ ပန္း ပန္ခ်ီးျပခန္းထဲမွာ လူေတြ ႀကိတ္ ႀကိတ္တုိးလုိ႔ပါလား။ ပန္းခ်ီျပပြဲဆုိရင္ ဒီေလာက္လူမမ်ားဘူး။ အခုဟာက Today ကာတြန္းျပပြဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ပန္းဖလက္ (pamphlet) တစ္ေစာင္ႏွစ္က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ရ တယ္။ အဲဒီေပၚမွာ ကာတြန္းဆရာ အစံု က ကာတြန္းပံုေရးဆြဲေပးတယ္။
ကို၀ဏၰ၊ ကိုေငြၾကည္၊ ကိုေျမဇာ၊ ဦးျမင့္စိုးေလး ကာတြန္းဆရာအစံုတာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇာတ္လုိက္က ကို၀ဏၰဗ်။ ကို၀ဏၰအလွည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ““အိမ္ လိပ္စာေလးပါထည့္ေရးေပးပါ အစ္ကို ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ရင္ လာခဲ့ခ်င္လို႔ပါ”” လို႔ ေျပာမိတယ္။
ကာတြန္းကို၀ဏၰက က၀ါးတန္းလမ္း နားက ဦးဘာ၀ါလမ္းမွာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကို၀ဏၰအိမ္ကို တကယ္ သြားတာ။ သူဇနီးမ မၿပံဳးက တံခါးဖြင့္ ေပးတယ္။
““ကာတြန္း ကို၀ဏၰနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ””
““ကိုေမာင္ေမာင္ေရ လူႀကီးမင္းေလး တစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ ရွင့္ကိုေတြ႕ ခ်င္လို႔တဲ့ ကို၀ဏၰနာမည္က ကိုေမာင္ ေမာင္သူက ၀န္ႀကီးမ်ား႐ုံးက စီမံဘ႑ာ ဌာနရဲ႕ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္က်မွ သိတာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကာတြန္း ကို၀ဏၰရဲ႕ တပည့္အျဖစ္ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကီး ခံယူတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းပုံေတြ ေရးၿပီ။ ကို၀ဏၰက ေျပာတယ္။ ““ကာတြန္းဆရာ ဆုိတာ ကာတြန္းပံုခ်ည္းစြတ္ေရးလို႔ မရ ဘူး။ စာဖတ္ရတယ္။ စာမဖတ္ရင္ အလကား ကာတြန္းဆရာျဖစ္သြားမွာပဲ”” တဲ့။ ကို၀ဏၰနဲ႔ အတူ ၃၃ လမ္းထိပ္ေရႊ ၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုလည္း ေရာက္တာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္စီး ကရက္ခဲလို႔ေပ့ါဗ်ာ။ လူက ကိုးတန္း ““မင္း ကာတြန္းဆရာရဲ႕တပည့္ခံၿပီး၊ ကာတြန္း ေရးနည္းမရပဲ။ စီးကရက္ေသာက္တတ္၊ အရက္ေသာက္တတ္၊ အိမ္သာတက္တတ္ တာပဲ တတ္သြားဦးမယ္။ မင္း ဆယ္တန္း ကို ေအာင္ေအာင္ေျဖ”” ကာတြန္းကို၀ဏၰ က ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ မလုိ႔၊ ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာကို အေဖ့ကို လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတယ္။ အေဖကလည္း ႐ုံးလုပ္ငန္းလက္မွတ္ထိုးရတာေတြမ်ား တယ္။ မဖတ္ပဲ ထိုးေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔ မွာ မေန႔က မင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းစာရြက္ က ဘာလဲတဲ့။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ မိဘခြင့္ျပဳခ်က္ ပါအေဖဆုိေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ပါးကို ႐ိုက္ထည့္လုိက္တာလည္ထြက္သြား တာပဲ။ ဆယ္တန္းမေအာင္မခ်င္းမင္းဘာ ကိုမွ မလုပ္ရဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ ေျဖတဲ့။
ကာတြန္းကို၀ဏၰစကား၊ အေဖ့စကား နားေထာင္ၿပီး ဆယ္တန္းကို ႀကိဳးစားပမ္း စားေျဖတာ ေအာင္သြားေရာ။ အေဖလည္း ခ်င္းျပည္နယ္၊ ပလက္၀ကို ေျပာင္းသြား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဖြားရွိတဲ့ ဗဟန္း က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေနရစ္ၿပီး ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ ညပိုင္းတက္ တယ္။ ပန္းခ်ီညေက်ာင္းသားဘ၀ကို ငါးႏွစ္ေတာင္ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါဗ်ာ။ ဆရာဦးသုခ၊ ဆရာဦးျမေအး၊ ဆရာ ဦးသိန္းဟန္၊ ဆရာဦးေက်ာ္လႈိင္ (တိမ္ ေက်ာ္လႈိင္) တုိ႔ထံ ပန္းခ်ီပညာဆည္းပူး ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းကၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ဦးစီးဌာနမွာ ေျမပံုဆြဲစာေရးအလုပ္၀င္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီလည္း ေရးဆြဲေနၿပီ။ ထား၀ယ္သားဆရာဦးသိန္း ၫြန္႔နဲ႔လည္း ေတြ႕ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ေန ၿပီဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
သစ္ေတာက ၀န္ထမ္းေတြ အဲဒီတုန္း က ထုိင္းႏိုင္ငံဘက္သြားခြင့္ေတြရတယ္။ သစ္လုပ္ငန္းဆိုင္ရာေပါ့။ ဟိုမွာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာၾကာေနထုိင္ခြင့္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားကို သြားခ်င္ တယ္။ ေျမပံုထဲစာေရးအဆင့္နဲ႔ သြားခြင့္ မရဘူး။ ေတာေခါင္းရာထူးရမွ သြားခြင့္ ရမွာတဲ့။ အဲလို ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တာနဲ႔ ေတာေခါင္းရာထူးစာေမးပြဲေျဖတယ္။ ေအာင္သြားေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သစ္ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာနဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။
ဟိုမွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လၾကာတယ္။ ပန္းခ်ီလည္း ေရးတယ္။ ဟိုဂယ္လာရီကို လိုက္ေရာင္း၊ ဒီဂယ္လာရီကို လိုက္ေရာင္း လည္းလုပ္တယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္ဖူးၿပီ။ အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္းဆိုတာဘာ စင္ကာပူ ဆုိတာ ဘာ၊ သိၿပီေပါ့ဗ်ာ။ နယ္ကလူ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို သိသြား သလိုေပါ့။ အျခားတုိင္းျပည္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီလမ္းေၾကာင္းေတြသိၿပီ။ သိရင္ လႈပ္ရွားလို႔ရတာပဲ။
အစိုးရအလုပ္က ကၽြန္ေတာ္ထြက္ လုိက္တယ္။ ထုိင္းကို ကိုယ့္နည္းကိုယ္ ဟန္နဲ႔ ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ စင္ကာပူကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တယ္။ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္းပညာသင္တယ္။
စင္ကာပူမွာပဲ Injection modelling factory မွာ ဒီဇိုင္းဖန္တီးသူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ စင္ကာပူမွာ ပညာသင္ဖို႔ အေၾကာင္း ျပၿပီးလာတဲ့ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ အမ်ား ႀကီးရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားကဒ္မရွိရင္ စင္ကာပူမွာ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်ာင္းသား ကဒ္ အတုလုပ္ၿပီး အကူအညီေပးရင္းနဲ႔ မိန္းမရေရာ။ ကဒ္အတုဖူးစားေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီမွာ ပြဲစားေတြက လိမ္လည္လွည့္ ျဖားၿပီး ေခၚလာ၊ အိမ္တစ္အိမ္မွာ တစ္ လေလာက္အိမ္လခ ေပးၿပီးထားေပးတယ္။ ေရွ႕အပတ္မွာ မင္းဆီအလုပ္ေခၚစာ ေရာက္လာမယ္။ ဒီအိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနပါ ေပါ့။ အမွန္ေတာ့အလုပ္လည္းဘယ္သူ ကမွ လာမေခၚဘူး။ ပြဲစားက စင္ကာပူ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြရဲ႕ ေငြကိုယူၿပီး ၿပီ။ တစ္လေလာက္အခန္းငွားေပးၿပီး လစ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ ျမန္မာထဲက အဲဒီလို ဒုကၡသုကၡေရာက္ေန သူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ကူညီခ်င္ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စင္ကာပူမွာ “အာေ၀း” လို႔ ေခၚတယ္။ “ေအာေအာ” လို႔ ေခၚသူ ကလည္း ေခၚတယ္။ စင္ကာပူမွာ မိန္းမ လည္းရၿပီ။ စင္ကာပူမွာ ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အသားက် ၿပီဆုိပါေတာ့။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ကေလးကလည္း ေကာင္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားစင္ကာပူ မွာ တုိက္ခန္းတစ္လႊာ ငွားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ခန္းေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က တင္ထားေပးတယ္။ လခရတဲ့ လူလည္းရေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ဳိ႕လည္းဒုကၡေတြ ေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တုိက္ခန္းေပၚ ေရာက္လာၾကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္း (Refuge) လိုျဖစ္ေနတာေပါ့။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုိက္မွာလူ ေတြမ်ားတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိပဲ တုိက္ေပၚလူတင္တဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ေပၚလူေတြမ်ားေတာ့ သိပ္မၾကည္ ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူသာမ်ားတာ။ ပိုက္ဆံက မ်ားမ်ားရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဘးကေတာ့ လူမ်ားတာပဲ ျမင္တာ။ အဲဒီမွာ တိုင္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ စင္ကာပူ ရဲေတြက ကၽြန္ေတာ့္တုိက္ေပၚတက္ၿပီး ဖမ္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တုိက္ခန္းႏွစ္လႊာအျမင့္ကေန ခုန္ခ်တာ။ ေျခေထာက္က်ဳိးသြားေရာ။
အဲလုိနဲ႔ဗ်ာ။ မိန္းမလည္း စင္ကာပူ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း စင္ကာပူေထာင္ထဲေရာက္သြား ေရာ။ အျမင့္ကခုန္ခ်တာ ေျခေထာက္ က်ဳိးၿပီး၊ ေျခေထာက္ႀကီး ေရာင္ကိုင္းမို႔ ေဖာင္းလ်က္နဲ႔ စင္ကာပူေထာင္ကို ေရာက္ရတာ။ စင္ကာပူေထာင္ေဆး႐ုံမွာ စနစ္တက်ေဆး၀ါးကုသမႈေတာ့ခံယူခြင့္ရ တယ္။ သူတုိ႔ကေပ်ာက္ေအာင္ကုသေပး ၾကတယ္။ စင္ကာပူေထာင္ထဲမွာ ေတြဆံု ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကပဲကူညီလို႔ သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာ တာ။ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေပးထားတဲ့ေျမ ကြက္ကို ျပန္ေရာင္းၿပီး သူ႔အေႂကြးကို ဆပ္ လုိက္ရတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးေလ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပန္း ခ်ီေရးပါတယ္။ SHINE ပန္းခ်ီသင္တန္း လည္း ဖြင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ဓမၼစိႏၱာလမ္း၊ အမွတ္ ၁၂၊ ၈ လႊာမွာ ပန္းခ်ီ သင္တန္းဖြင့္တာပါ။
COPY FROM HOT NEWS WEEKLY
ကၽြန္ေတာ့္ကို သရက္ၿမိဳ႕မွာ ေမြးပါ တယ္။ အေဖက ေတာအုပ္ႀကီး။ အေဖက ခရီးေတြဘာေတြ မၾကာခဏထြက္ရတယ္။ သရက္နဲ႔ ေအာင္လံကူးတဲ့ ေမာ္ေတာ္ႀကီး ကို ျမင္ရင္ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။ ေအာင္လံေမာ္ေတာ္ႀကီးေပၚမွာ အေဖ ပါသြားတာၾကည့္ၿပီး၊ ေမာ္ေတာ္ႀကီး ကမ္း ကခြာေလကၽြန္ေတာ့္ရင္ထဲမွာ အလြမ္းေတြ ပိက်လာေလေပါ့ဗ်ာ။ တတိယတန္း ေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္သိတာက သရက္ၿပီးရင္ ေအာင္လံၿမိဳ႕ပဲ။ ေအာင္လံ ၿပီးရင္ နယ္နိမိတ္ကုန္ဆံုးၿပီ။ ကမၻာမွာ ဘာမွမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ထင္ခဲ့တာေလ။
ကၽြန္ေတာ္တတိယတန္းႏွစ္မွာပဲ အေဖက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ကို ေျပာင္းေရြ႕ရတယ္။ သစ္ေတာ စီးပြားေရးဌာနကို ေျပာင္းရ တယ္။ အလံုအမက (၁)ကို ေျပာင္းေရြ႕ ၿပီး ကၽြန္ေတာ္စာသင္ရၿပီ။ ရန္ကုန္ေက်ာင္း ေရာက္စနယ္ကလာတဲ့တတိယတန္းေက်ာင္း သားအာ ေက်ာင္းစာမလုိက္ႏုိင္ဘူး။ စာ တအားညံ့တာ။ စာမဖတ္တတ္၊ စာမေရး တတ္ဘူး။ အေမက သင္ေပးမွစာေရး တတ္လာတာ။
လႈိင္ျမစ္ကမ္းနဖူးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေနထုိင္ၾကတယ္။ ၀န္ထမ္းအိမ္ရာေပါ့။ အိမ္ေရွ႕မွာ ကၽြန္းသစ္လံုးေတြ ေရစိမ္ ထားဖုိ႔ ေရကန္အႀကီးႀကီး သုံးကန္ရွိတယ္။ အိမ္ေရွ႕မွာ သစ္တြဲတင္ ရထားလမ္းရွိ တယ္။ အိမ္ေနာက္ေဖးမွာ ေက်ာက္မီး ေသြးတင္တဲ့ရထားလမ္းရွိတယ္။ မီးရထား လမ္းႏွစ္ခုၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အိမ္။
အေဖကေတာ့ ေတာအုပ္ႀကီးေပါ့။ အဲဒီ၀န္းက်င္မွာ ေဖာင္သမားေတြရဲ႕ သားသမီးေတြ၊ ေအာက္ေျခသစ္ေတာ၀န္ ထမ္းရဲ႕ သားသမီးေတြဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေဘာ္ဒါေတြေပါ့။ အလယ္တန္း သားဘ၀မွာ အလက (၃) အလုံကို ေရာက္သြားၿပီ။
အနားမွာ ပုလဲႏွင့္ငါး ႐ုံး၀င္းရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းအခ်ဳိ႕ဟာ ေက်ာင္း ကျပန္တာနဲ႔ ၀န္ထမ္းအိမ္ကေလးရဲ႕ ၾကမ္း ျပင္မည္းမည္းေပၚမွာ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ ထဲက စာအုပ္ေတြ၊ ခဲတံေတြကို သြန္ခ် ပစ္လိုက္ၾကတယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ အလြတ္ကိုယ္စီနဲ႔ ပုလဲႏွင့္ငါး႐ုံး၀င္းထဲ ေျပး၀င္ၾကတယ္။ အဲဒီ ၀င္းထဲမွာ သူတို႔ ဦးေလးေတြက ငါးေတြကို ထမ္းပိုးေနၾက တယ္။ ဖိတ္စင္က်တဲ့ ငါးေတြကို ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက သိမ္းက်ဳံးၿပီး ေက်ာင္း လြတ္အိတ္ထဲအျပည့္ထည့္ၾကေတာ့တာ။ ငါးၫွီနံံ႔နဲ႔ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ထဲမွာ ငါး ေတြအျပည့္အသိပ္။ ေရာင္းရင္ငါးက်ပ္ ရတယ္။ အဲေတာ့ ဒီေကာင္ေတြက ပိုက္ဆံ သံုးႏိုင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံမသံုး ႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတုိ႔လိုေက်ာင္း လြယ္အိတ္အလြတ္တစ္လံုးနဲ႔ ပုလဲႏွင့္ ငါး ႐ုံး၀င္းထဲက ငါးေတြ၀င္က်ဳံးတာ။ အိမ္ျပန္ ေရာက္ေတာ့ အေမကဆူေရာ၊ ေနာက္ အဲဒီလို မလုပ္ရဘူးတဲ့။
အဲေတာ့ ပိုက္ဆံသံုးဖို႔ သူငယ္ခ်င္း ေတြကိုပဲ အားကိုးရေတာ့တာ ေတာအုပ္ ႀကီးရဲ႕သားက ပိုက္ဆံမသံုးႏိုင္ဘူး။ အေျခခံသစ္ေတာ၀န္ထမ္းသားသမီးေတြ က လြယ္အိတ္ထဲကငါးေတြနဲ႔ ပိုက္ဆံသံုး ႏုိင္တယ္။ ေက်ာင္းလြယ္အိတ္ေတြလည္း ငါးၫွီေစာ္နံ႔လို႔ေပါ့ဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္သူငယ္ခ်င္းေတြက ပိုက္ဆံ ေပါေတာ့ အလုံသီတာ႐ုံမွာ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ တယ္။ ၀ဇီယာ၊ သမ္ၼတ၊ ေရွ႕ေဆာင္၊ ပပ၀င္း႐ုံေတြမွာလည္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လိုက္တာေပါ့။ “ကလင့္ အိစ္၀ဒ္” (Clint Eastwood) ၾကည့္တယ္။ “ဆိုဗီယာ ေလာရင့္” ၾကည့္တယ္။ အဲဒီ ေခတ္က ေကာင္းဘိြဳင္ေခတ္ The Good,the Bad and the Ugly ေပါ့ဗ်ာ။ ဟန္ဒရက္႐ိုင္ဖယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ေနာက္ၿပီး “ဂ်င္နီဟက္ခမင္း” ေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီမင္းသား ႀကီးကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တာပဲဗ်။ အဲလိုေပါ့ဗ်ာ။ အလုံသီတာ႐ုံမွာ ၾကည့္ လုိက္ တုိးေခြၾကည့္လုိက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွစ္တန္းစာေမးပြဲေျဖေတာ့လွလွပပက်ေပါ့။
ေက်ာင္းလစ္႐ုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဒူးလား စီးကရက္ေသာက္တတ္ေနခ်ိန္မွာ ကာတြန္း ေတြကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တတ္ေန ၿပီ။ အလယ္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀ရဲ႕ ဖြံ႕ ၿဖိဳးေရးခ်ိန္မွာ ျမန္မာစာဆရာႀကီး ဦးသိန္းလႈိင္က ပန္းခ်ီသင္ေပးတာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ကသေဘာက်ေနၿပီ။ ဒီလုိနဲ႔ပဲ ရွစ္တန္းကို ဒုတိယအႀကိမ္ေျဖၿပီးတဲ့ေန႔ မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ထဲကို ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္တယ္။ ႐ုပ္ရွင္လက္မွတ္မရဘူး။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေစ်းဘက္သြားၾကတယ္။ ႐ုိးရာ ပန္း ပန္ခ်ီးျပခန္းထဲမွာ လူေတြ ႀကိတ္ ႀကိတ္တုိးလုိ႔ပါလား။ ပန္းခ်ီျပပြဲဆုိရင္ ဒီေလာက္လူမမ်ားဘူး။ အခုဟာက Today ကာတြန္းျပပြဲတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေပ်ာ္သြားတယ္။ အဲဒီမွာ ပန္းဖလက္ (pamphlet) တစ္ေစာင္ႏွစ္က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ရ တယ္။ အဲဒီေပၚမွာ ကာတြန္းဆရာ အစံု က ကာတြန္းပံုေရးဆြဲေပးတယ္။
ကို၀ဏၰ၊ ကိုေငြၾကည္၊ ကိုေျမဇာ၊ ဦးျမင့္စိုးေလး ကာတြန္းဆရာအစံုတာပဲဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဇာတ္လုိက္က ကို၀ဏၰဗ်။ ကို၀ဏၰအလွည့္မွာ ကၽြန္ေတာ္က ““အိမ္ လိပ္စာေလးပါထည့္ေရးေပးပါ အစ္ကို ေက်ာင္းႀကီးပိတ္ရင္ လာခဲ့ခ်င္လို႔ပါ”” လို႔ ေျပာမိတယ္။
ကာတြန္းကို၀ဏၰက က၀ါးတန္းလမ္း နားက ဦးဘာ၀ါလမ္းမွာေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္က ကို၀ဏၰအိမ္ကို တကယ္ သြားတာ။ သူဇနီးမ မၿပံဳးက တံခါးဖြင့္ ေပးတယ္။
““ကာတြန္း ကို၀ဏၰနဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ””
““ကိုေမာင္ေမာင္ေရ လူႀကီးမင္းေလး တစ္ေယာက္ေရာက္ေနတယ္။ ရွင့္ကိုေတြ႕ ခ်င္လို႔တဲ့ ကို၀ဏၰနာမည္က ကိုေမာင္ ေမာင္သူက ၀န္ႀကီးမ်ား႐ုံးက စီမံဘ႑ာ ဌာနရဲ႕ အရာရွိႀကီးတစ္ဦးဆုိတာ ကၽြန္ေတာ္ က ေနာက္က်မွ သိတာ။ ဒီလုိနဲ႔ ကာတြန္း ကို၀ဏၰရဲ႕ တပည့္အျဖစ္ေက်ေက်နပ္နပ္ ႀကီး ခံယူတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကာတြန္းပုံေတြ ေရးၿပီ။ ကို၀ဏၰက ေျပာတယ္။ ““ကာတြန္းဆရာ ဆုိတာ ကာတြန္းပံုခ်ည္းစြတ္ေရးလို႔ မရ ဘူး။ စာဖတ္ရတယ္။ စာမဖတ္ရင္ အလကား ကာတြန္းဆရာျဖစ္သြားမွာပဲ”” တဲ့။ ကို၀ဏၰနဲ႔ အတူ ၃၃ လမ္းထိပ္ေရႊ ၾကည္ေအး လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကိုလည္း ေရာက္တာပဲ။ လက္ဖက္ရည္ေသာက္စီး ကရက္ခဲလို႔ေပ့ါဗ်ာ။ လူက ကိုးတန္း ““မင္း ကာတြန္းဆရာရဲ႕တပည့္ခံၿပီး၊ ကာတြန္း ေရးနည္းမရပဲ။ စီးကရက္ေသာက္တတ္၊ အရက္ေသာက္တတ္၊ အိမ္သာတက္တတ္ တာပဲ တတ္သြားဦးမယ္။ မင္း ဆယ္တန္း ကို ေအာင္ေအာင္ေျဖ”” ကာတြန္းကို၀ဏၰ က ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ မလုိ႔၊ ၀င္ခြင့္ေလွ်ာက္လႊာကို အေဖ့ကို လက္မွတ္ထုိးခိုင္းတယ္။ အေဖကလည္း ႐ုံးလုပ္ငန္းလက္မွတ္ထိုးရတာေတြမ်ား တယ္။ မဖတ္ပဲ ထိုးေပးတယ္။ ေနာက္ေန႔ မွာ မေန႔က မင္းလက္မွတ္ထိုးခိုင္းစာရြက္ က ဘာလဲတဲ့။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းတက္ဖုိ႔ မိဘခြင့္ျပဳခ်က္ ပါအေဖဆုိေတာ့ အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ပါးကို ႐ိုက္ထည့္လုိက္တာလည္ထြက္သြား တာပဲ။ ဆယ္တန္းမေအာင္မခ်င္းမင္းဘာ ကိုမွ မလုပ္ရဘူး။ ဆယ္တန္းေအာင္ေအာင္ ေျဖတဲ့။
ကာတြန္းကို၀ဏၰစကား၊ အေဖ့စကား နားေထာင္ၿပီး ဆယ္တန္းကို ႀကိဳးစားပမ္း စားေျဖတာ ေအာင္သြားေရာ။ အေဖလည္း ခ်င္းျပည္နယ္၊ ပလက္၀ကို ေျပာင္းသြား တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဖြားရွိတဲ့ ဗဟန္း က ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမွာ ေနရစ္ၿပီး ပန္းခ်ီေက်ာင္းမွာ ညပိုင္းတက္ တယ္။ ပန္းခ်ီညေက်ာင္းသားဘ၀ကို ငါးႏွစ္ေတာင္ျဖတ္သန္းခဲ့တာပါဗ်ာ။ ဆရာဦးသုခ၊ ဆရာဦးျမေအး၊ ဆရာ ဦးသိန္းဟန္၊ ဆရာဦးေက်ာ္လႈိင္ (တိမ္ ေက်ာ္လႈိင္) တုိ႔ထံ ပန္းခ်ီပညာဆည္းပူး ခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။
ပန္းခ်ီေက်ာင္းကၿပီးေတာ့ သစ္ေတာ ဦးစီးဌာနမွာ ေျမပံုဆြဲစာေရးအလုပ္၀င္ လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ပန္းခ်ီလည္း ေရးဆြဲေနၿပီ။ ထား၀ယ္သားဆရာဦးသိန္း ၫြန္႔နဲ႔လည္း ေတြ႕ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က ဖားတစ္ပိုင္းငါးတစ္ပိုင္းပန္းခ်ီဆရာျဖစ္ေန ၿပီဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။
သစ္ေတာက ၀န္ထမ္းေတြ အဲဒီတုန္း က ထုိင္းႏိုင္ငံဘက္သြားခြင့္ေတြရတယ္။ သစ္လုပ္ငန္းဆိုင္ရာေပါ့။ ဟိုမွာ ေတာ္ ေတာ္ၾကာၾကာေနထုိင္ခြင့္ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ႏုိင္ငံျခားကို သြားခ်င္ တယ္။ ေျမပံုထဲစာေရးအဆင့္နဲ႔ သြားခြင့္ မရဘူး။ ေတာေခါင္းရာထူးရမွ သြားခြင့္ ရမွာတဲ့။ အဲလို ႏုိင္ငံျခားသြားခ်င္တာနဲ႔ ေတာေခါင္းရာထူးစာေမးပြဲေျဖတယ္။ ေအာင္သြားေရာ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း သစ္ လုပ္ငန္းဆုိင္ရာနဲ႔ ထုိင္းႏိုင္ငံရဲ႕ ျပည္နယ္ တစ္ခုကို ေရာက္သြားတယ္။
ဟိုမွာ တစ္ႏွစ္နဲ႔ ရွစ္လၾကာတယ္။ ပန္းခ်ီလည္း ေရးတယ္။ ဟိုဂယ္လာရီကို လိုက္ေရာင္း၊ ဒီဂယ္လာရီကို လိုက္ေရာင္း လည္းလုပ္တယ္။ အစိုးရ၀န္ထမ္းဘ၀နဲ႔ ႏုိင္ငံျခားကို ေရာက္ဖူးၿပီ။ အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထုိင္းဆိုတာဘာ စင္ကာပူ ဆုိတာ ဘာ၊ သိၿပီေပါ့ဗ်ာ။ နယ္ကလူ ရန္ကုန္ေရာက္ေတာ့ ရန္ကုန္ကို သိသြား သလိုေပါ့။ အျခားတုိင္းျပည္ဆုိတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိၿပီလမ္းေၾကာင္းေတြသိၿပီ။ သိရင္ လႈပ္ရွားလို႔ရတာပဲ။
အစိုးရအလုပ္က ကၽြန္ေတာ္ထြက္ လုိက္တယ္။ ထုိင္းကို ကိုယ့္နည္းကိုယ္ ဟန္နဲ႔ ျပန္သြားတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ စင္ကာပူကို ကၽြန္ေတာ္ေရာက္သြားတယ္။ ကြန္ပ်ဴတာ သင္တယ္။ ဂရပ္ဖစ္ဒီဇိုင္းပညာသင္တယ္။
စင္ကာပူမွာပဲ Injection modelling factory မွာ ဒီဇိုင္းဖန္တီးသူအျဖစ္ ကၽြန္ေတာ္အလုပ္လုပ္ရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ မွာ စင္ကာပူမွာ ပညာသင္ဖို႔ အေၾကာင္း ျပၿပီးလာတဲ့ ျမန္မာျပည္ကလူေတြ အမ်ား ႀကီးရွိတယ္။ ေက်ာင္းသားကဒ္မရွိရင္ စင္ကာပူမွာ ဒုကၡေရာက္သြားမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်ာင္းသား ကဒ္ အတုလုပ္ၿပီး အကူအညီေပးရင္းနဲ႔ မိန္းမရေရာ။ ကဒ္အတုဖူးစားေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီမွာ ပြဲစားေတြက လိမ္လည္လွည့္ ျဖားၿပီး ေခၚလာ၊ အိမ္တစ္အိမ္မွာ တစ္ လေလာက္အိမ္လခ ေပးၿပီးထားေပးတယ္။ ေရွ႕အပတ္မွာ မင္းဆီအလုပ္ေခၚစာ ေရာက္လာမယ္။ ဒီအိမ္ကပဲ ေစာင့္ေနပါ ေပါ့။ အမွန္ေတာ့အလုပ္လည္းဘယ္သူ ကမွ လာမေခၚဘူး။ ပြဲစားက စင္ကာပူ အလုပ္လုပ္ခ်င္တဲ့လူေတြရဲ႕ ေငြကိုယူၿပီး ၿပီ။ တစ္လေလာက္အခန္းငွားေပးၿပီး လစ္ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ ျမန္မာထဲက အဲဒီလို ဒုကၡသုကၡေရာက္ေန သူေတြကို ကိုယ္ခ်င္းစာစိတ္နဲ႔ ကူညီခ်င္ တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စင္ကာပူမွာ “အာေ၀း” လို႔ ေခၚတယ္။ “ေအာေအာ” လို႔ ေခၚသူ ကလည္း ေခၚတယ္။ စင္ကာပူမွာ မိန္းမ လည္းရၿပီ။ စင္ကာပူမွာ ရွစ္ႏွစ္ေတာင္ ၾကာသြားခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္က အသားက် ၿပီဆုိပါေတာ့။ လင္မယားႏွစ္ေယာက္စလံုး အလုပ္ကေလးကလည္း ေကာင္းေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ရွိၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လင္မယားစင္ကာပူ မွာ တုိက္ခန္းတစ္လႊာ ငွားလိုက္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ခန္းေပၚမွာ ျမန္မာျပည္က လာတဲ့လူေတြကို ကၽြန္ေတာ္ တုိ႔က တင္ထားေပးတယ္။ လခရတဲ့ လူလည္းရေပါ့ဗ်ာ။ အခ်ဳိ႕လည္းဒုကၡေတြ ေရာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တို႔တုိက္ခန္းေပၚ ေရာက္လာၾကေတာ့ ဒုကၡသည္စခန္း (Refuge) လိုျဖစ္ေနတာေပါ့။
အဲေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တုိက္မွာလူ ေတြမ်ားတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔လုိပဲ တုိက္ေပၚလူတင္တဲ့လူက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တုိက္ေပၚလူေတြမ်ားေတာ့ သိပ္မၾကည္ ေတာ့ဘူး။ တကယ္ေတာ့ လူသာမ်ားတာ။ ပိုက္ဆံက မ်ားမ်ားရတာမဟုတ္ဘူး။ ေဘးကေတာ့ လူမ်ားတာပဲ ျမင္တာ။ အဲဒီမွာ တိုင္ေရာ ဆုိပါေတာ့။ စင္ကာပူ ရဲေတြက ကၽြန္ေတာ့္တုိက္ေပၚတက္ၿပီး ဖမ္းတယ္ေပါ့ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း တုိက္ခန္းႏွစ္လႊာအျမင့္ကေန ခုန္ခ်တာ။ ေျခေထာက္က်ဳိးသြားေရာ။
အဲလုိနဲ႔ဗ်ာ။ မိန္းမလည္း စင္ကာပူ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားေရာ။ ကၽြန္ေတာ္ လည္း စင္ကာပူေထာင္ထဲေရာက္သြား ေရာ။ အျမင့္ကခုန္ခ်တာ ေျခေထာက္ က်ဳိးၿပီး၊ ေျခေထာက္ႀကီး ေရာင္ကိုင္းမို႔ ေဖာင္းလ်က္နဲ႔ စင္ကာပူေထာင္ကို ေရာက္ရတာ။ စင္ကာပူေထာင္ေဆး႐ုံမွာ စနစ္တက်ေဆး၀ါးကုသမႈေတာ့ခံယူခြင့္ရ တယ္။ သူတုိ႔ကေပ်ာက္ေအာင္ကုသေပး ၾကတယ္။ စင္ကာပူေထာင္ထဲမွာ ေတြဆံု ခဲ့ရတဲ့ ျမန္မာအခ်င္းခ်င္းကပဲကူညီလို႔ သူ႔ပိုက္ဆံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ေလယာဥ္လက္မွတ္ ၀ယ္ၿပီး ျမန္မာျပည္ကို ျပန္ေရာက္လာ တာ။ ပန္းခ်ီဆရာေတြကို ေပးထားတဲ့ေျမ ကြက္ကို ျပန္ေရာင္းၿပီး သူ႔အေႂကြးကို ဆပ္ လုိက္ရတယ္။ ေလယာဥ္လက္မွတ္ဖုိးေလ။ အခုေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပန္း ခ်ီေရးပါတယ္။ SHINE ပန္းခ်ီသင္တန္း လည္း ဖြင့္ပါတယ္ဗ်ာ။ ေက်ာက္ေျမာင္း၊ ဓမၼစိႏၱာလမ္း၊ အမွတ္ ၁၂၊ ၈ လႊာမွာ ပန္းခ်ီ သင္တန္းဖြင့္တာပါ။
COPY FROM HOT NEWS WEEKLY
Tags:
ေဆာင္းပါး
Leave a comment