ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေလးဘ၀ေတြတံုးက ကျမင္းၾက၊ ေဆာ႔ၾကရင္ ထုပ္ဆီးတိုးတမ္း၊
ဒီထိုးတမ္း၊ တူတူပုန္းတမ္း၊ စိမ္ေျပးလိုက္တမ္း စတဲ႔ ကစားနည္းေတြကို
မကစားဘူးတဲ႔သူေတြ မရိွသေလာက္ဘဲ ထင္ပါတယ္။ အသိုင္း အ၀ိုင္း ေကာင္းရင္
ေကာင္းသေလာက္၊ လူအုပ္ေတာင္႔ရင္ ေတာင္႔သေလာက္ ကစားလို႔ရတဲ႔
ထုပ္ဆီးတိုးတမ္းကစားနည္းက အစ ႏွစ္ေယာက္တည္းရိွလည္း ကစားလို႔ရတဲ႔ စကားထာ
ေမးတမ္း ေဆာ႔ၾကတာလဲ အခုအခ်ိန္ထိ ကၽြန္ေတာ္႔မွာ လြမ္းလို႔ ေကာင္းဆဲ။
ၿပီးေတာ႔ ခပ္တင္းတင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကစားလို႔ရတဲ႔ စစ္တိုက္တမ္း ကစားနည္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အၾကိဳက္ဆံုး ကစားနည္းေပါ႔။ လည္လည္ ပါတ္ပါတ္ေကာင္ေတြက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာခိုေနၿပီး ရန္သူျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင္႔ဖမ္းၿပီး “ဒိုင္းေညွာင္႔ ဒိုင္းေညွာင္႔ ဟေရာင္ မင္းေသၿပီ။ ငါအရင္ေတြ႕တာကြ” ဆိုၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေလာက္ေအာင္ ျငင္းရေပမယ္႔ ေယာက်ၤားေလး အမ်ားစု ခံုခံုမင္မင္ ေဆာ႔တဲ႔ ကစားနည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ တစ္ဖက္ သံုးေယာက္ေလာက္ခြဲၿပီး ရြာေဘးက ဆည္ေတာ္ၾကီး ေခ်ာင္းၾကီးမွာ ရႊံ႕စစ္တိုက္တမ္း ကစားၾကတာ အိမ္က တုတ္နဲ႔ လိုက္မလာမခ်င္း ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ျပာလာေအာင္ ေရထဲမွာ ကျမင္းၾကတာ။
နည္းနည္း အသက္ရလာေတာ႔၊ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ ရပ္ကြက္က ဗြီဒီယိုရံုမွာ “ဒီေန႔ စစ္ကားအေမရ၊ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည္႔ ခ်င္တယ္ဗ်ာ” လို႔ ခၽြဲလိုက္ရင္ ခြင္႔ျပဳတာ မ်ားပါတယ္။ “ဒီေကာင္ေလးဟာေလ လူသတ္တဲ႔ ကားေတြ၊စစ္ကားေတြ ဆိုရင္ သိပ္ၾကိဳက္တာဘဲ။ ၾကီးရင္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးမ်ား လုပ္မွာလား” ကြယ္႔ ဆိုၿပီး အေမၾကီးက ေမးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လဲ ခ်ပ္စ္စေနာရစ္တို႔၊ ရမ္ဘိုတို႔ ကိုၾကည္႔ၿပီး အားက်ေနသူဆိုေတာ႔ နဖူးကို ၾကိဳးစည္းၿပီး “လုပ္မွာဗ်” လို႔ ေျဖတတ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စစ္တိုက္ကားေတြအျပင္ အေမရိကန္စစ္ကားေတြထဲက ပါတတ္တဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ စစ္လက္နက္ အဆန္းအျပားေတြဆိုရင္ သိပ္ၾကိဳက္တာ။ Tom Cruse သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ Top Gun ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းထဲက F16 ၾကီးကိုၾကည္႔ၿပီး ေလသူ ရဲျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ အလြန္ေပါ႔။ အိပ္မက္ထဲေတာင္ထည္႔မက္ၿပီး ေလယာဥ္ေမာင္းေနလို႔ မ်က္ႏွာၾကီး မဲ႔ရြဲ႕လာတာကို အေမက အစိုးရိမ္ လြန္ၿပီး ေရမန္းေတြတိုက္လို႔ ေသာက္ခဲ႔ရတာ မွတ္မိေသးေတာ႔။ အမွန္ေျပာလိုက္ရင္ စစ္ကား ဇာတ္လမ္းမၾကည႔္ရလို႔ အမိန္႔ထြက္လာမွာစိုးလို႔ အေမ႔ကို အသိမေပးခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ အေၾကာင္း ေနာက္ခံထားၿပီး ရိုက္ကူးတဲ႔ အေမရိကန္ ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကည္႔ခ်င္မွ အဆံုး။ အေမရိကန္ၾကီးေတြသာ အေကာင္း။ သတိၱရိွ။ ကူညီသနားတတ္။ ေခတ္မီွ စစ္လက္နက္ေတြ သံုးႏိုင္ စတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြကို သေဘာက်ခဲ႔တယ္။ အခု အသက္အရြက္ေလး နည္းနည္းရလာလို႔ ျပန္ၾကည္႔မိေတာ႔ သေဘာမက်ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးက ဘယ္စာေစာင္ထဲမွာ ဖတ္မိမွန္း မသိဘဲ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ သံုးတဲ႔ နဗန္းဗံုး အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားမိခဲ႔တယ္။
နဗန္းဆိုတာ ဗီယက္နမ္က ခ်ာတိတ္မေလးဆိုတာ ဘယ္သိပါ႔မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ နဗန္းဆံ သီခ်င္းသိတယ္။ နဗန္းဆံ ဆံပင္ပံုစံဆိုတဲ႔ ခ်စ္စရာ႔ ျမန္မာ႔ေက်းလက္ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ဆံပင္ပံုကို ကာတြန္းေတြထဲမွာ ျမင္ဘူးတယ္။ အျပင္မွာ ေတြ႔ဘူးတယ္။ ဒီေတာ႔ နဗန္းဗံုးဆိုတာကို ဘယ္လို ဗံုးအမ်ိဳး အစားမွန္း မသိေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနခဲ႔တယ္။ “နဗန္းဗံုးဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ အေမ” လို႔ အေမ႔ကို ေမးေတာ႔ “အဲဒီဗံုးက မီးေလာင္ေစတဲ႔ ဗံုး သားရဲ႕။ရိုးရိုး ဗံုးေတြလို မဟုတ္ဘဲ ေရေပၚမွာ၊ သစ္ပင္ အစိုေတြကိုေတာင္ မီးေလာင္ ျပာက်ေစတယ္လို႔ေတာ႔ အေမသိတာဘဲ” လို႔ အေမေျဖခဲ႔ဘူးတယ္။ အေမက က်ေနာ္႔ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွင္းျပခ်င္လို႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေပမယ္႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပထားတဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ေလးေတာင္ မေတြ႔ခဲ႔ပါဘူး။
တစ္ေန႔က လက္ပန္းေတာင္းမွာ သပိတ္စခန္းေတြကို ၀င္စီးၾကရင္း အသံုးျပဳတဲ႔ ဗံုး အမ်ိဳးအစားကို ၿငင္းၾက ခံုၾကေတာ႔ ငယ္ငယ္က စိတ္ထဲစြဲေနတဲ႔ နဗန္းဗံုး ဆိုတာ ျပန္သတိရလာတယ္။ အင္တာနက္မွာ ရွာရင္း၊ ေဖြရင္း Youtube မွာ ဗီြဒီယို Clip ေလးတစ္ခု သြားေတြ႔မိတယ္။ ဗီြဒီယို Clip ေလးထဲမွာ ေလယာဥ္ေတြ အသဲအသန္ဗံုးၾကဲေနတာကို ျမင္ရတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႔ ခ်ာတိတ္မေလးတစ္ေယာက္ အေရျပားေတြ အလႊာလိုက္ကြာၾကၿပီး ငိုယိုၿပီး လမ္းမေပၚ ေျပးထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ အလြန္ဆံုး ရိွလွမွ သံုးႏွစ္သားေလာက္သာ ရိွမယ္႔ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ အေရေတြ အဖတ္လိုက္၊ အဖတ္လိုက္ကြာၾကေနၿပီး မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲမွာ အသက္ရွင္သလား၊ ေသသလားေတာင္ မသိရဘဲ ပါလာတာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားရင္ ဒီမွာ ၾကည္႔ႏိုင္ပါတယ္။ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ev2dEqrN4i0)
အင္တာနက္မွာ ဆက္ၿပီး ရွာရင္း၊ ေဖြရင္းနဲ႔ ဗြီဒီယို Clip ေလးထဲက ခ်ာတိတ္မေလးက Nalpm ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးမွန္း သိလာရတယ္။ သူ႔ကို အစြဲျပဳၿပီး အဲဒီ ဗံုး အမ်ိဳးအစားကို ျမန္မာလို ျပဳလိုက္ေတာ႔ နဗန္းဗံုး ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်ာတိတ္မေလးပံုကို အမိအရ ဓာတ္ပံု ရိုက္ထားႏိုင္လိုက္တဲ႔ သတင္းေထာက္က ဆုေတြ ဘာေတြေတာင္ရသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီ ဓာတ္ပံုေၾကာင္႔ ဆိုးရြား ရက္စက္လြန္းတဲ႔ နဗန္းဆိုတဲ႔ ဗုန္းအမ်ိဳးအစားကို ၀ိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္ၾက၊ ဆူၾက၊ ပူၾကရင္း စစ္ပြဲေတြမွာ မသံုးရဘူးလို႔ သေဘာတူၾကတယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
စစ္ပြဲဆိုတာ ဂ်နီဗာ သေဘာတူညီခ်က္အရ၊ စစ္ပြဲစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ ဘာဘာ ညာညာဆိုၿပီး ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာၾက၊ ေရးၾက ေပမယ္႔လဲ တကယ္႔စစ္ပြဲမွာ စည္းကမ္း ကာလနားေတြ သိပ္လိုက္နာေနမယ္လို႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူးေလ။ သူ႔ကို ကိုယ္က မသတ္ရင္ ကိုယ္႔ကို သူက သတ္မယ္လို႔ အသိၾကီး ရိွေနၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးရာလူ သတ္ၾကစတမ္းၾကီး ေနမွာပါ။ စစ္ခ်ီ စစ္တက္၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေတြ ေျပာေနၾကေပမယ္႔လည္း လက္နက္သာတဲ႔သူက၊ အင္အားၾကီးတဲ႔သူက သူ႔ထက္ အင္အားနည္းသူကို အေသအေၾက တြယ္ၾက၊ သတ္ၾကမွာပါဘဲ။ စစ္ပြဲဆိုတာ တကယ္႔ အနိဌာအာရံုလို႔ အသိကို ရေစတဲ႔ We were soldiers ဇာတ္လမ္းကိုၾကည္႔ၿပီး ခံစားမိေပမယ္႔ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ လူသတ္ၾကတာ၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ သူေသ ကိုယ္ေသ ခ်ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ သိပ္မထူးျခားပါဘူးေလ။ ထူးၿပီးေတာ႔လဲ အံ႔ႀသမွဳ မရိွပါဘူး။ သို႔ေပသိ ရန္သူကို ၀ုန္းဒိုင္းဆိုၿပီး ေသေအာင္ သတ္ႏိုင္တာ အျပစ္လို႔ မျမင္ေပမယ္႔ နဗန္းဗံုးေတြလိုမ်ိဳး ေကာက္က်စ္ရက္စက္လြန္းတဲ႔ လက္နက္ေတြကိုေတာ႔ အမ်ားနည္းတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသံုးေစခ်င္ပါဘူးေလ။
လက္ပန္းေတာင္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ႔ အေရးအခင္းကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စိတ္ထဲစြဲေနတဲ႔ နဗန္းဗံုးဆိုတာၾကီးကို မုန္းလာမိတယ္။ စစ္ပြဲလဲ မဟုတ္၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ အေသအေၾက ေဆာ္ေနၾကရတဲ႔ ပြဲၾကီးလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ နဗန္းဗံုးလိုမ်ိဳး အေရျပားေတြ အလႊားလုိက္ အဖတ္လိုက္ ကြာက်ေစႏိုင္တဲ႔ လက္နက္အမ်ိဳးအစားကို အသံုးျပဳတဲ႔ လူေတြကို မွတ္ခ်က္ေပးစရာ မရိွေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။
လက္ပန္းေတာင္းေတာင္အတြက္၊ ကိုယ္႔ေျမ၊ ကိုယ္႔ေလ၊ ကိုယ္႔ေရအတက္ ကိုယ္႔လူမ်ိဳး ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဆီမွာ အေရးဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ဒီလိုလုပ္ရက္ႏိုင္ၾကပါလိမ္႔လို႔ အေျဖထုတ္ၾကည္႔မိတယ္။ ညတာေတြသာရွည္ေနေပမယ္႔ ေက်နပ္ေလာက္တဲ႔ အေျဖတစ္ခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ အကုန္သိခ်င္ၾကသလို အဲဒီလက္နက္အမ်ိဳးအစားေတြကို အသံုးျပဳခြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ လူၾကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တယ္။ အမ်ားတံု႔ျပန္ခ်င္သလို ကၽြန္ေတာ္လဲ တံု႕ျပန္ခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး အရွင္ လတ္လတ္အေရခြံခြာၿပီး သတ္ခ်င္ၾကေနမလားဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဂၽြတ္ဂၽြတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားေနခ်င္ၾကမလားဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အားလံုး ေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္႔အမွားကိုယ္ ၀န္ခံခိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္ခိုင္းၾကေလမလား။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ လက္တံု႕ျပန္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ မရိွေတာ႔ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းခဲ႔တဲ႔ လူတစ္ေယာက္၊ လူတစ္ဖြဲ႔ဆိုတာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ သိခြင႔္ရခဲ႔ရင္ သူတု႔ိေတြေရွ႕မွာ အားရ ပါးရသာ ရင္ထဲ ပြင္႔ထြက္သြားေအာင္ ငိုျပစ္လိုက္ေနခ်င္ ေနမိတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ..ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအခ်င္ခ်င္းေပၚမွာ လုပ္ရက္ႏိုင္ၾကတာလဲ” လို႔ ငိုရင္း ေမးေနခ်င္မိေတာ႔တယ္။
Copy From MoeMaKha Media Web Page
ၿပီးေတာ႔ ခပ္တင္းတင္း၊ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ကစားလို႔ရတဲ႔ စစ္တိုက္တမ္း ကစားနည္းကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အၾကိဳက္ဆံုး ကစားနည္းေပါ႔။ လည္လည္ ပါတ္ပါတ္ေကာင္ေတြက ေခ်ာင္တစ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္မွာခိုေနၿပီး ရန္သူျဖစ္တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင္႔ဖမ္းၿပီး “ဒိုင္းေညွာင္႔ ဒိုင္းေညွာင္႔ ဟေရာင္ မင္းေသၿပီ။ ငါအရင္ေတြ႕တာကြ” ဆိုၿပီး အာေခါင္ေတြ ေျခာက္ေလာက္ေအာင္ ျငင္းရေပမယ္႔ ေယာက်ၤားေလး အမ်ားစု ခံုခံုမင္မင္ ေဆာ႔တဲ႔ ကစားနည္းပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ တစ္ဖက္ သံုးေယာက္ေလာက္ခြဲၿပီး ရြာေဘးက ဆည္ေတာ္ၾကီး ေခ်ာင္းၾကီးမွာ ရႊံ႕စစ္တိုက္တမ္း ကစားၾကတာ အိမ္က တုတ္နဲ႔ လိုက္မလာမခ်င္း ႏွဳတ္ခမ္းေတြ ျပာလာေအာင္ ေရထဲမွာ ကျမင္းၾကတာ။
နည္းနည္း အသက္ရလာေတာ႔၊ ေႏြရာသီ ေက်ာင္းပိတ္ရက္ဆိုရင္ ရပ္ကြက္က ဗြီဒီယိုရံုမွာ “ဒီေန႔ စစ္ကားအေမရ၊ ကၽြန္ေတာ္သြားၾကည္႔ ခ်င္တယ္ဗ်ာ” လို႔ ခၽြဲလိုက္ရင္ ခြင္႔ျပဳတာ မ်ားပါတယ္။ “ဒီေကာင္ေလးဟာေလ လူသတ္တဲ႔ ကားေတြ၊စစ္ကားေတြ ဆိုရင္ သိပ္ၾကိဳက္တာဘဲ။ ၾကီးရင္ စစ္ဗိုလ္ၾကီးမ်ား လုပ္မွာလား” ကြယ္႔ ဆိုၿပီး အေမၾကီးက ေမးတတ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လဲ ခ်ပ္စ္စေနာရစ္တို႔၊ ရမ္ဘိုတို႔ ကိုၾကည္႔ၿပီး အားက်ေနသူဆိုေတာ႔ နဖူးကို ၾကိဳးစည္းၿပီး “လုပ္မွာဗ်” လို႔ ေျဖတတ္ခဲ႔တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆိုရင္ စစ္တိုက္ကားေတြအျပင္ အေမရိကန္စစ္ကားေတြထဲက ပါတတ္တဲ႔ ေနာက္ဆံုးေပၚ စစ္လက္နက္ အဆန္းအျပားေတြဆိုရင္ သိပ္ၾကိဳက္တာ။ Tom Cruse သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ Top Gun ရုပ္ရွင္ဇာတ္လမ္းထဲက F16 ၾကီးကိုၾကည္႔ၿပီး ေလသူ ရဲျဖစ္ခ်င္လိုက္တာ အလြန္ေပါ႔။ အိပ္မက္ထဲေတာင္ထည္႔မက္ၿပီး ေလယာဥ္ေမာင္းေနလို႔ မ်က္ႏွာၾကီး မဲ႔ရြဲ႕လာတာကို အေမက အစိုးရိမ္ လြန္ၿပီး ေရမန္းေတြတိုက္လို႔ ေသာက္ခဲ႔ရတာ မွတ္မိေသးေတာ႔။ အမွန္ေျပာလိုက္ရင္ စစ္ကား ဇာတ္လမ္းမၾကည႔္ရလို႔ အမိန္႔ထြက္လာမွာစိုးလို႔ အေမ႔ကို အသိမေပးခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္က ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲ အေၾကာင္း ေနာက္ခံထားၿပီး ရိုက္ကူးတဲ႔ အေမရိကန္ ဇာတ္လမ္းေတြ မၾကည္႔ခ်င္မွ အဆံုး။ အေမရိကန္ၾကီးေတြသာ အေကာင္း။ သတိၱရိွ။ ကူညီသနားတတ္။ ေခတ္မီွ စစ္လက္နက္ေတြ သံုးႏိုင္ စတဲ႔ ဇာတ္ကားေတြကို သေဘာက်ခဲ႔တယ္။ အခု အသက္အရြက္ေလး နည္းနည္းရလာလို႔ ျပန္ၾကည္႔မိေတာ႔ သေဘာမက်ခ်င္ေတာ႔ဘူး။ ငယ္ငယ္တံုးက ဘယ္စာေစာင္ထဲမွာ ဖတ္မိမွန္း မသိဘဲ ဗီယက္နမ္စစ္ပြဲမွာ သံုးတဲ႔ နဗန္းဗံုး အေၾကာင္းကို စိတ္၀င္စားမိခဲ႔တယ္။
နဗန္းဆိုတာ ဗီယက္နမ္က ခ်ာတိတ္မေလးဆိုတာ ဘယ္သိပါ႔မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သိတာ နဗန္းဆံ သီခ်င္းသိတယ္။ နဗန္းဆံ ဆံပင္ပံုစံဆိုတဲ႔ ခ်စ္စရာ႔ ျမန္မာ႔ေက်းလက္ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ ဆံပင္ပံုကို ကာတြန္းေတြထဲမွာ ျမင္ဘူးတယ္။ အျပင္မွာ ေတြ႔ဘူးတယ္။ ဒီေတာ႔ နဗန္းဗံုးဆိုတာကို ဘယ္လို ဗံုးအမ်ိဳး အစားမွန္း မသိေပမယ္႔ စိတ္ထဲမွာ စြဲေနခဲ႔တယ္။ “နဗန္းဗံုးဆိုတာ ဘယ္လိုမ်ိဳးလဲ အေမ” လို႔ အေမ႔ကို ေမးေတာ႔ “အဲဒီဗံုးက မီးေလာင္ေစတဲ႔ ဗံုး သားရဲ႕။ရိုးရိုး ဗံုးေတြလို မဟုတ္ဘဲ ေရေပၚမွာ၊ သစ္ပင္ အစိုေတြကိုေတာင္ မီးေလာင္ ျပာက်ေစတယ္လို႔ေတာ႔ အေမသိတာဘဲ” လို႔ အေမေျဖခဲ႔ဘူးတယ္။ အေမက က်ေနာ္႔ကို ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ရွင္းျပခ်င္လို႔ စာအုပ္ေတြထဲမွာ ရွာေပမယ္႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပထားတဲ႔ စာတစ္ပုဒ္ေလးေတာင္ မေတြ႔ခဲ႔ပါဘူး။
တစ္ေန႔က လက္ပန္းေတာင္းမွာ သပိတ္စခန္းေတြကို ၀င္စီးၾကရင္း အသံုးျပဳတဲ႔ ဗံုး အမ်ိဳးအစားကို ၿငင္းၾက ခံုၾကေတာ႔ ငယ္ငယ္က စိတ္ထဲစြဲေနတဲ႔ နဗန္းဗံုး ဆိုတာ ျပန္သတိရလာတယ္။ အင္တာနက္မွာ ရွာရင္း၊ ေဖြရင္း Youtube မွာ ဗီြဒီယို Clip ေလးတစ္ခု သြားေတြ႔မိတယ္။ ဗီြဒီယို Clip ေလးထဲမွာ ေလယာဥ္ေတြ အသဲအသန္ဗံုးၾကဲေနတာကို ျမင္ရတယ္။ နည္းနည္းၾကာေတာ႔ ခ်ာတိတ္မေလးတစ္ေယာက္ အေရျပားေတြ အလႊာလိုက္ကြာၾကၿပီး ငိုယိုၿပီး လမ္းမေပၚ ေျပးထြက္လာတာကို ေတြ႔လိုက္ရတယ္။ သူ႔ေနာက္မွာ အလြန္ဆံုး ရိွလွမွ သံုးႏွစ္သားေလာက္သာ ရိွမယ္႔ ကေလးေလး တစ္ေယာက္ အေရေတြ အဖတ္လိုက္၊ အဖတ္လိုက္ကြာၾကေနၿပီး မိန္းမၾကီးတစ္ေယာက္ရင္ခြင္ထဲမွာ အသက္ရွင္သလား၊ ေသသလားေတာင္ မသိရဘဲ ပါလာတာ ေတြ႔ရျပန္တယ္။ စာဖတ္သူ စိတ္၀င္စားရင္ ဒီမွာ ၾကည္႔ႏိုင္ပါတယ္။ (https://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=Ev2dEqrN4i0)
အင္တာနက္မွာ ဆက္ၿပီး ရွာရင္း၊ ေဖြရင္းနဲ႔ ဗြီဒီယို Clip ေလးထဲက ခ်ာတိတ္မေလးက Nalpm ဆိုတဲ႔ ေကာင္မေလးမွန္း သိလာရတယ္။ သူ႔ကို အစြဲျပဳၿပီး အဲဒီ ဗံုး အမ်ိဳးအစားကို ျမန္မာလို ျပဳလိုက္ေတာ႔ နဗန္းဗံုး ျဖစ္သြားခဲ႔တယ္ ထင္ပါရဲ႕။ ခ်ာတိတ္မေလးပံုကို အမိအရ ဓာတ္ပံု ရိုက္ထားႏိုင္လိုက္တဲ႔ သတင္းေထာက္က ဆုေတြ ဘာေတြေတာင္ရသြားခဲ႔တယ္။ အဲဒီ ဓာတ္ပံုေၾကာင္႔ ဆိုးရြား ရက္စက္လြန္းတဲ႔ နဗန္းဆိုတဲ႔ ဗုန္းအမ်ိဳးအစားကို ၀ိုင္းၿပီး ကန္႔ကြက္ၾက၊ ဆူၾက၊ ပူၾကရင္း စစ္ပြဲေတြမွာ မသံုးရဘူးလို႔ သေဘာတူၾကတယ္လို႔ ဖတ္လိုက္ရတယ္။
စစ္ပြဲဆိုတာ ဂ်နီဗာ သေဘာတူညီခ်က္အရ၊ စစ္ပြဲစည္းမ်ဥ္းစည္းကမ္းအရ ဘာဘာ ညာညာဆိုၿပီး ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ ေျပာၾက၊ ေရးၾက ေပမယ္႔လဲ တကယ္႔စစ္ပြဲမွာ စည္းကမ္း ကာလနားေတြ သိပ္လိုက္နာေနမယ္လို႔ျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ပါဘူးေလ။ သူ႔ကို ကိုယ္က မသတ္ရင္ ကိုယ္႔ကို သူက သတ္မယ္လို႔ အသိၾကီး ရိွေနၾကတဲ႔အခ်ိန္မွာ ဦးရာလူ သတ္ၾကစတမ္းၾကီး ေနမွာပါ။ စစ္ခ်ီ စစ္တက္၊ ေသနဂၤဗ်ဴဟာေတြ ေျပာေနၾကေပမယ္႔လည္း လက္နက္သာတဲ႔သူက၊ အင္အားၾကီးတဲ႔သူက သူ႔ထက္ အင္အားနည္းသူကို အေသအေၾက တြယ္ၾက၊ သတ္ၾကမွာပါဘဲ။ စစ္ပြဲဆိုတာ တကယ္႔ အနိဌာအာရံုလို႔ အသိကို ရေစတဲ႔ We were soldiers ဇာတ္လမ္းကိုၾကည္႔ၿပီး ခံစားမိေပမယ္႔ စစ္ပြဲအတြင္းမွာ လူသတ္ၾကတာ၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ သူေသ ကိုယ္ေသ ခ်ၾကတာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ သိပ္မထူးျခားပါဘူးေလ။ ထူးၿပီးေတာ႔လဲ အံ႔ႀသမွဳ မရိွပါဘူး။ သို႔ေပသိ ရန္သူကို ၀ုန္းဒိုင္းဆိုၿပီး ေသေအာင္ သတ္ႏိုင္တာ အျပစ္လို႔ မျမင္ေပမယ္႔ နဗန္းဗံုးေတြလိုမ်ိဳး ေကာက္က်စ္ရက္စက္လြန္းတဲ႔ လက္နက္ေတြကိုေတာ႔ အမ်ားနည္းတူ ကၽြန္ေတာ္လဲ မသံုးေစခ်င္ပါဘူးေလ။
လက္ပန္းေတာင္းမွာ ျဖစ္သြားတဲ႔ အေရးအခင္းကိုၾကည္႔ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က စိတ္ထဲစြဲေနတဲ႔ နဗန္းဗံုးဆိုတာၾကီးကို မုန္းလာမိတယ္။ စစ္ပြဲလဲ မဟုတ္၊ တစ္ဖက္နဲ႔ တစ္ဖက္ အေသအေၾက ေဆာ္ေနၾကရတဲ႔ ပြဲၾကီးလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ နဗန္းဗံုးလိုမ်ိဳး အေရျပားေတြ အလႊားလုိက္ အဖတ္လိုက္ ကြာက်ေစႏိုင္တဲ႔ လက္နက္အမ်ိဳးအစားကို အသံုးျပဳတဲ႔ လူေတြကို မွတ္ခ်က္ေပးစရာ မရိွေလာက္ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ခံစားရတယ္။
လက္ပန္းေတာင္းေတာင္အတြက္၊ ကိုယ္႔ေျမ၊ ကိုယ္႔ေလ၊ ကိုယ္႔ေရအတက္ ကိုယ္႔လူမ်ိဳး ႔အုပ္ခ်ဳပ္သူေတြဆီမွာ အေရးဆိုတဲ႔ ေနရာမွာ ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔မ်ား ဒီလိုလုပ္ရက္ႏိုင္ၾကပါလိမ္႔လို႔ အေျဖထုတ္ၾကည္႔မိတယ္။ ညတာေတြသာရွည္ေနေပမယ္႔ ေက်နပ္ေလာက္တဲ႔ အေျဖတစ္ခုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ မထုတ္ႏိုင္ခဲ႔ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျပည္သူ၊ ျပည္သားေတြ အကုန္သိခ်င္ၾကသလို အဲဒီလက္နက္အမ်ိဳးအစားေတြကို အသံုးျပဳခြင္႔ေပးခဲ႔တဲ႔ လူၾကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တယ္။ အမ်ားတံု႔ျပန္ခ်င္သလို ကၽြန္ေတာ္လဲ တံု႕ျပန္ခ်င္တယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕က စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ၿပီး အရွင္ လတ္လတ္အေရခြံခြာၿပီး သတ္ခ်င္ၾကေနမလားဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က ဂ်ိဳးဂ်ိဳး ဂၽြတ္ဂၽြတ္ျမည္ေအာင္ ၀ါးစားေနခ်င္ၾကမလားဘဲ။ တစ္ခ်ိဳ႕က အားလံုး ေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္႔အမွားကိုယ္ ၀န္ခံခိုင္းၿပီး ေတာင္းပန္ခိုင္းၾကေလမလား။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ လက္တံု႕ျပန္ခ်င္တဲ႔ စိတ္ေတာင္ မရိွေတာ႔ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ။ အမိန္႔ေပး ေစခိုင္းခဲ႔တဲ႔ လူတစ္ေယာက္၊ လူတစ္ဖြဲ႔ဆိုတာ ဘယ္သူ ဘယ္၀ါဆိုတာ သိခြင႔္ရခဲ႔ရင္ သူတု႔ိေတြေရွ႕မွာ အားရ ပါးရသာ ရင္ထဲ ပြင္႔ထြက္သြားေအာင္ ငိုျပစ္လိုက္ေနခ်င္ ေနမိတယ္။ “ခင္ဗ်ားတို႔ဗ်ာ..ဘယ္လိုစိတ္ထားမ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္႔လူမ်ိဳးအခ်င္ခ်င္းေပၚမွာ လုပ္ရက္ႏိုင္ၾကတာလဲ” လို႔ ငိုရင္း ေမးေနခ်င္မိေတာ႔တယ္။
Copy From MoeMaKha Media Web Page
Tags:
ေဆာင္းပါး,
ႏိုင္ငံေရး
Leave a comment