သမိုင္းဆိုတာေမ႔ေဖ်ာက္လို႔မရ
ကၽြန္ေတာ္မႏၲေလးကိုေရာက္ေတာ႔ ၈၈ မ်ဳိးဆက္ေက်ာင္းသားမ်ားရဲ႕
ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေဟာင္းေတြနဲ႔ ျပန္ဆံုမိပါတယ္။ အဲဒီမွာပဲ စကားလက္ဆံုၾကမိတယ္။
အဓိကေတြကေတာ႔ အမ်ားႀကီးပါပဲ….။ အဲဒီ႔ထဲက အခ်က္အလက္တခ်ဳိ႕ ဆြဲထုတ္ျပရရင္
အထက္ျမန္မာျပည္မွာ ဒီမိုကေရစီအင္အားစုေတြဟာ သူ႔အစုနဲ႔သူ တည္ရွိေနၾကတယ္။
လြန္ခဲ႔တဲ႔ ႏွစ္ေပါင္း (၂၀) ေက်ာ္ေလာက္ကတည္းက ဘယ္သူေတြဟာ ၈၈၈၈
အေရးေတာ္ပံုႀကီးမွာ ဘယ္လိုလုပ္ခဲ႔တယ္၊ ဘယ္ေလာက္လုပ္ခဲ႔ၾကတယ္ ဆိုတဲ႔
သမိုင္းကို ဘယ္သူကမွ ပစ္ပယ္လို႔မရပါဘူး။ ခုလိုပြင့္လင္းလာတဲ႔အခ်ိန္မ်ဳိး
မွာ
နာမည္ႀကီးေတြနဲ႔ မိတ္ေဆြျဖစ္ခ်င္တာေတြ၊ နာမည္ႀကီးေတြကို
ေထာက္ပံ့ခ်င္တာေတြနဲ႔ နာမည္ႀကီးေတြကို အမွီသဟဲျပဳၿပီး ကိုယ္႔ရဲ႕
ႏိုင္ငံေရးပံုရိပ္တစ္ခုကို အတင္းတည္ေဆာက္ခ်င္တာေတြကို ေတြ႕ရတယ္။
လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ
ကၽြန္ေတာ္႔အျမင္ကေတာ႔ လူထုေခါင္းေဆာင္ဆိုတာ အဲဒီလိုလုပ္ယူလို႔မရဘူးဆိုတာ
ရွင္းပါတယ္။ မိမိသည္ ဒီမိုကေရစီအေရးေတာ္ပံုႀကီးတေလွ်
ာက္လံုးမွာ
ဘာေတြလုပ္ခဲ႔သလဲ၊ ဘယ္ေလာက္ေပးဆပ္ခဲ႔သလဲ၊ ေထာင္က် တာခ်င္းအတူတူ
အက်ဥ္းေထာင္အသီးသီးမွာ ဘယ္လိုေလ႔လာမႈေတြလုပ္ခဲ႔ရသလဲ၊ တိုင္းျပည္ရဲ႕
အခ်ဳိးအေကြ႕ အလွည့္အေျပာင္းမွာ ျပည္သူလူထုဘက္ကေနၿပီး မားမားမတ္မတ္
ဘယ္လိုရပ္တည္ေပးခဲ႔သလဲ ဆိုတဲ႔ စံႏႈန္းေတြေပၚမွာ အေျခခံတယ္လို႔ျမင္မိတယ္။
ႏိုင္ငံေရးဆိုတာ ဒါႀကီးလား
အားလံုးသိၿပီးသားေတြထဲကပဲေျပာ
ရရင္ အရင္အေျခအေနတုန္းက
လက္ဘက္ရည္ဆိုင္မွာေတာင္ ႏိုင္ငံေရးကို ေျပာခြင့္မရခဲ႔ဘူး။
ႏိုင္ငံေရးလုပ္ရင္ဖမ္းတယ္၊ ႏုိင္ငံေရးလုပ္ရင္ အပိုအလုပ္လို႔သတ္မွတ္ၾကတယ္။
ႏိုင္ငံေရးသမား ေထာင္ထြက္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွအေရးတယူမလုပ္ခဲ႔ဘူး။ အဲဒီသူေတြကပဲ
ဒီကေန႔ ႏိုင္ငံေရး အခင္းအက်င္းတစ္ခုမွာ ႏိုင္ငံေရးသမားေထာင္ထြက္ေတြနားကို နည္းမ်ဳိးစံုနဲ႔ခ်ည္းကပ္တယ္။ လိုအပ္တာေတြကို အတင္းကာေရာေထာက္ပံ့တယ္။ ေက်းဇူးမတင္တင္ေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔ကို အသိအမွတ္ျပဳေအာင္၊ သတိထားမိေအာင္လုပ္ၾကတယ္။ ဓာတ္ပံုတစ္ပံုတြဲရိုက္ခြင့္ရဖို
ျဖစ္ခ်င္ဦးဟဲ႔ သတင္းစာဆရာ
ကိုယ္တိုင္ကလည္း အျမင္မေတာ္ရင္ေျပာခ်င္ဆိုခ်င္ေ
နတာဆိုေတာ႔
တခ်ဳိ႕ကလည္းေမးၾကတယ္။ စာမေရးတာ ၾကာလို႔တဲ႔။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း
ေရးခ်င္၊ ေျပာခ်င္ေနတာဆိုေတာ႔ အခ်ိန္ကိုလု၊ စာဖတ္ခ်ိန္ကိုျပန္ေပး ရတယ္။
စာေရးတယ္ဆိုတာမွာလည္း ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာကို အတင္းကာေရာ ခြေရးေနလို႔လည္း
မျဖစ္ဘူး။ လက္ရွိေျပာင္းလဲေနတဲ႔ ေခတ္အေျခအေန၊ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊
သဘာ၀ေဘးအႏၲရာယ္ကိစၥ၊ အလုပ္သမား၊ လယ္သမား၊ လူထုလူတန္းစားအသီးသီးရဲ႕ အသံေတြ၊
အက်င့္ပ်က္ျခစားမႈေတြ၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ ထိန္းသိမ္းေရးေတြ အစရွိတာေတြကို
ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း တီးမိ၊ ေခါက္မိရွိထားရေသးတယ္။ တခါတေလ
သတင္းစာဆရာျဖစ္ခ်င္တာက မလြယ္ပါလားလို႔ေတြးမိၿပီး သူမ်ားေတြလို ပင္နီေလး၀တ္၊
ကခ်င္ေလး၀တ္၊ လည္ကတံုးေလးနဲ႔၊ ေယာပုဆိုးေလးနဲ႔ ရင္ဘတ္မွာ
ၾကံဳရာတံဆိပ္တပ္ၿပီး ေပါက္ကရေလွ်ာက္လုပ္ရရင္ေတာင္ ဒီေလာက္ပင္ပန္းမွာ
မဟုတ္ဘူးလို႔ ေတြးမိသား။
မဲလိမ္ေတာင္းဖို႔မစဥ္းစားနဲ႔ေတာ
႔
ဒီတခါေတာ႔ တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ေတြရဲ႕အေၾကာ
င္း
တီးမိေခါက္မိသေလာက္ ေျပာၾကည့္မယ္။ ဒီကေန႔ ဖြဲ႕စည္းပံုအေျခခံဥပေဒမွာလည္း
ျပည္ေထာင္စုအစိုးရသည္ တိုင္းေဒသႀကီးအစိုးရနဲ႔ ျပည္နယ္အစိုးရေတြကို
အာဏာခြဲေ၀အပ္ႏွင္းတယ္လို႔ သိထားတယ္။ ျပည္ေထာင္စုအစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ အႀကီးဆံုး
ျဖစ္တဲ႔ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကေတာင္ လမ္းညႊန္ခ်က္ေတြ၊ ထုတ္ျပန္ခ်က္ေတြ ၊
ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြ၊ မိန္႔ခြန္းေတြထဲမွာ ရွိၿပီးသားပါ။ ဒါေတာင္
တိုင္းေဒသႀကီးေတြနဲ႔ျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ေတြ ဘယ္ေလာက္လိုက္နာ ေနၿပီလဲ၊ ဘယ္ေလာက္အလုပ္လုပ္ေနၿပီလဲဆိုတာ အကဲျဖတ္ရမွာျဖစ္တယ္။ ဒီေနရာမွာ အထူးေျပာခ်င္တာ ကေတာ႔ ရွမ္းျပည္နယ္အစိုးရအဖြဲ႕ရဲ႕ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္နဲ႔ျပည္နယ္အစိုး
ဒါေတြလဲရွိေနေသးတယ္
ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပည္သူေတြသနားဖို႔
ေကာင္းတဲ႔ကိစၥေတြက်န္ပါေသးတယ္။
စနစ္ေဟာင္းကေခါက္ရိုးက်ဳိးေနတဲ႔ အေတြးအေခၚေတြရွိေနတဲ႔အတြက္ ျပည္သူလူထုဟာ
ဘယ္သူ႔ကိုအေဖေခၚရမွန္းမသိျဖစ္ျဖစ္လာတယ္။ ဒီကေန႔ ေဒသအသီးသီးမွာ မတရားမႈေတြ၊ ေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြ၊ ေက်းရြာတစ္ရြာရဲ႕ မီးလင္းေရးေကာ္မတီက ဘာေကာင္၊ ညာေကာင္ဆိုသူေတြက ျပည္သူေတြရဲ႕ပိုက္ဆံေတြကို မတရားေခါင္းပံုျဖတ္မႈေတြဟာ က်န္ရွိေနေသးတယ္။ ေက်းရြာလူထုဘက္ကၾကည့္ရင္ ခံျပင္းစရာလဲေကာင္း၊ သနားစရာလဲေကာင္း၊ တတ္သိနားလည္တဲ႔သူေတြက တိုင္လို႔ရတယ္ဆိုလို႔သာ တိုင္လို႔ရတဲ႔ဌာနေတြဆီကို တိုင္စာေတြေရာက္လာၾကတယ္။
တိုင္စာေတြရဲ႕အခန္းက႑
အစိုးရတရပ္အေနနဲ႔မိမိတာ၀န္ယူေ
နစဥ္ကာလမွာ ေအာက္ေျခရပ္ကြက္၊ေက်းရြာ၊
ေက်းရြာအုပ္စုေတြအထိေတာ႔ မိမိတို႔ရဲ႕ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္ကို
လက္တံရွည္ရွည္ထားၾကတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ျပည္သူလူထုရဲ႕ တိုင္ၾကားစာေတြကို
ေျဖရွင္းေပးဖို႔ၾကေတာ႔ ေကာ္မတီအဆင့္ဆင့္ေတြကို
ေအာက္ေျခအထိဘာေၾကာင့္မထားတာလဲ၊ ထားသင့္သလား၊ မထားသင့္ဘူးလား၊ ဒါက
ေမးစရာျဖစ္လာတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္၊ အမ်ဳိးသားလႊတ္ေတာ္ ေတြကေကာ
အသနားခံတိုင္စာေကာ္မတီေတြေတာ႔ ရွိပါရဲ႕ ဘယ္ေလာက္အထိ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြ
ရွိေနၿပီလဲဆိုတာ ေမးခြန္းထုတ္စရာပါ။ အစိုးရအေနနဲ႔ ျပည္သူလူထုအသံကို
အမွန္တကယ္ၾကားခ်င္တယ္ဆိုရင္ သမာသမတ္ရွိတဲ႔၊ သမိုင္းရွိတဲ႔ လူႀကီးေတြနဲ႔
ေအာက္ေျခကစၿပီး တိုင္စာကိစၥေတြကို တခုခ်င္း မွန္မွန္ကန္ကန္ တိတိက်က်
စံုစမ္း၊စစ္ေဆး၊ အေရးယူေဆာင္ရြက္မႈေတြကို လုပ္သင့္ပါတယ္။ ဒါမွလည္း
ျပည္သူလူထုက ယံုၾကည္တဲ႔ အစိုးရတရပ္ျဖစ္လာမယ္။ အစိုးရရဲ႕
လုပ္ငန္းေဆာင္တာေတြကို ျပည္သူလူထုကလည္း တတပ္တအား ပါ၀င္လာမယ္။
လႊတ္ေတာ္ေရးရာေကာ္မတီေတြကလည္း မိမိတို႔တာ၀န္ယူထားတဲ႔ အခ်ိန္မွာ
ျပည္သူလူထုကို ဘယ္ေလာက္အထိ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈရွိေနၿပီလဲဆိုတာ ျပန္လည္ေ၀ဖန္သံုးသပ္ၿပီး လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္သင့္ၿပီလို႔ အၾကံေပးခ်င္တယ္။ ဒီမိုကေရစီအသြင္ကူးေျပာင္းေရး ကာလျဖစ္ေနလို႔ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ ေျပာၾကည့္တာပါ။
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတာ
ဒီစကားလံုးၾကားဖူးတာ ကာလသိပ္မၾကာေသးပါဘူး အဖြဲ႕အစည္းေတြအခ်င္းခ်င္း ကြဲၾက၊
ျပဲၾကျဖစ္ၾကရတဲ႔ အဓိကအေၾကာင္းဟာ အခ်င္းခ်င္းပြင့္လင္းျမင္သာမႈအာ
းနည္းတယ္ဆိုတဲ႔
အခ်က္ကိုေတြ႕ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြဟာ သိပ္ကိုအားနာတတ္ပါတယ္။
အားနာမႈနဲ႔အတူ ငါက ဒီလုိေျပာလိုက္ရင္ သူကငါ႔ကို ဘယ္လိုထင္သြားမလဲဆိုတဲ႔
အေတြးကေနပဲ ပြင့္လင္းျမင္သာမႈနဲ႔ ေ၀းေ၀းလာတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ေတာ္ရံုတန္ရံု
ပြင့္လင္းျမင္သာမႈဆိုတဲ႔ စကားလံုးဟာ ဒီမိုကေရစီရဲ႕က်င့္စဥ္တစ္ခုျဖစ္ေနေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြနဲ႔ ေတာ႔ အလွမ္းေ၀းသထက္ ေ၀းလာသလို ခံစားရတယ္။ မိမိအဖြဲ႕ရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ကို မိမိကလည္း မိမိသိခ်င္တာ ေမးရမယ္၊ ေျပာခ်င္တာေျပာရမယ္။ ေခါင္းေဆာင္ကလည္း မိမိကို မၾကိဳက္တာကို ဒဲ႔ေျပာရမယ္။ လိုအပ္တာကိုလည္း ျပဳျပင္ဖို႔ ေျပာရမယ္။ ဒါဆိုမိမိနဲ႔ မိမိအဖြဲ႕ကေခါင္းေဆာင္နဲ႔ဆိုတာ တသားတည္းျဖစ္သြား မယ္။ ေရွ႕ဆက္ၿပီးအလုပ္လုပ္ရတာဟာ အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕မယ္၊ လုပ္ငန္းေတြ ေအာင္ျမင္မယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ဘူး။ လူၾကားထဲမွာ ေျပာတာတုိ႔ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ေျပာတာတို႔ဆို
အြန္လိုင္းျပန္ၾကားေရးဆိုတာ
အားလံုးလဲေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားသိၾ
ကမွာပါ။ နာမည္ေက်ာ္လူသိမ်ားတဲ႔
ႏိုင္ငံေရးအဖြဲ႕အစည္းႀကီးလို႔ေျပာရမည့္ အဖြဲ႕တစ္ခုရွိပါတယ္။ အင္တာနက္မွာ ေဖ႔စ္ဘြတ္စာမ်က္ႏွာကေန သူတို႔အဖြဲ႕ရဲ႕ သတင္းေတြကိုထုတ္ျပန္ပါ တယ္။ သူတို႔ကထုတ္ျပန္ရံုပဲထုတ္ျပန္တာ ျပန္လည္ေ၀ဖန္ဆန္းစစ္တာမ်ဳိးမလု
စိတ္မေကာင္းစရာသတင္းတစ္ခု
အင္တာနက္မွာဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေျမာင္းျမၿမိဳ႕ NLD ပါတီ၀င္ေတြက ေျမာင္းျမၿမိဳ႕
NLD ကို ဆႏၵျပၾကတယ္တဲ႔။ ၂ ခါေလာက္ဖတ္လိုက္တယ္။ မယံုလို႔။ ဘယ္ႏွယ္႔
တခါမွမၾကားဖူးဘူးေလ။ မိမိပါတီကို ပါတီ၀င္ေတြက ဆႏၵျပၾကတာ
တစ္တိုင္းတစ္ျပည္လံုးျပန္႔သြား
တယ္။ ထင္ကိုမထင္တာ။ မွန္တယ္
လူထုလူတန္းစားအသီးသီးမွာ လူ႔အခြင့္အေရးအရၾကည့္ရင္
မိမိဆႏၵကိုေဖာ္ထုတ္ခြင့္ရွိရမယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ အဲဒီ႔အသံေတြၾကားေနရတယ္။ လူငယ္ေတြကိုလုပ္ခြင့္မေပးတာ၊ လက္သင့္ရာစားေတာ္ေခၚတာ၊ မိမိနဲ႔ရင္းႏွီးတဲ႔သူေတြကိုေနရာ
အဂတိလိုက္စားမႈေတြကိုအေရးယူမယ္
တဲ႔
ျဖစ္မွျဖစ္ပါ႔မလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးမ႑ိဳင္မွာ
ရပ္ကြက္ဥကၠ႒ကစလို႔ လာဘ္ယူေနတဲ႔ေခတ္ႀကီးမွာ တစ္ကယ္ျဖစ္ခ်င္၊
တစ္ကယ္လုပ္၊ အဟုတ္ငတ္ရမည္ ျဖစ္သြားမယ္။ သမၼတက လာဘ္ေပးလာဘ္ယူ
ပေပ်ာက္ေရးလုပ္မယ္တဲ႔။ လႊတ္ေတာ္မွာေတာ႔ အစိုးရအဖြဲ႕၀င္ေတြရဲ႕
ပိုင္ဆိုင္မႈကိုေဖာ္ျပရ မယ္ဆိုတဲ႔ အဆိုကရႈံးနိမ္႔သြားတယ္တဲ႔။
(နဲနဲေလးမ်ားလြဲေနသလားလို႔)။ ကိုယ္ကသိပ္ဥာဏ္မမီေတာ႔ လိုက္ကို မမီေတာ႔ဘူး။
၀န္ထမ္းေတြသာေလာက္ငတဲ႔ လစာ၊ ခံစားခြင့္ေတြကို တိုးမေပးပဲနဲ႔
အဂတိလိုက္စားမႈေတြကို အေရးယူမယ္ဆိုရင္ ခရီးၾကမ္းတစ္ခုကို ဖိနပ္မပါပဲ
ေျခက်င္ေလွ်ာက္ရမည့္ကိန္းဆိုက္
သြားႏိုင္တယ္။ တစ္ခ်ဳိ႕၀န္ထမ္းေတြခမ်ာ
သနားဖို႔ေကာင္းပါတယ္။ ေလာက္ငေနရင္ေတာ႔ အဆင္ေျပၾကမွာပါ။ ဒီကေန႔
ဘယ္ေနရာေတြမွာ အဂတိလိုက္စားမႈေတြရွိေနတာလဲဆိုရင္၊ ပတ္စ္ပို႔ရံုး၊လိုင္စင္ရံုး၊ MFTB ရံုး၊ အေကာက္ခြန္ရံုး၊ အျခားအျခားေသာ ကၽြန္ေတာ္မသိေသာရံုးမ်ားစြာ က်န္ေသးပါေသးတယ္။ ဒီေတာ႔ကာ လုပ္ၾကည့္ပါဦးလို႔ပဲ တိုက္တြန္းပါရေစ။
ေနာင္တမရပါဘူး
ကၽြန္ေတာ္ဒီလိုေရးလို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အတူတူအလုပ္လုပ္ေနတဲ
႔သူေတြ၊
အဖြဲ႕အစည္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုလက္မခံေတာ႔ဘူးဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္၀မ္းနည္းၿပီးေနာင္တရေ
Tags:
ေဆာင္းပါး
Leave a comment